Kağan tekrar gülümseyip "tabikide kızım sen bizi kalpsiz sandın galiba ?"dediğinde abimde bana dönerek beni alnımdan öptü"özür dilerim prenses"diyerek beni kucakladı,o sırada rüzgara bakıyordum göz ucuyla öylece yerde yatarak bana bakıyordu ayağa kalkyı ve yere tükürdü eliylede burnundaki akmış olan kanı sildi serseri sonra bana sırıtarak "acımadı ki üzülme"demişti salak ya ne üzülücem hak etmişti sonuçta ben ise birşey demeden abime sarıldım"abisi çok üzgünüm hem ben bir anlık sinirle ittim seni"demişti mahçupca kıyamam ya canım abim benim hem kızmamıştım ki ona ben hem benim abim bir başkaydı ,babam gibiydi sanki hep sahiplenir korurdu beni babam olsun olmasın abim benim herşeyim gibi bir şeydi bir nevi tatlı velet "üzülme abi hem ben sana kızmadım ki hem bide fazla acımıyor ki zaten"dediğimde azda olsa gülümseyebilmişti.Sonunda motora binip eve gelmiştik "ne yorucu ve sıkıcı bir gündü ya "dediğimde abim bana dönerek "hadi bakalım eve girelim de şu yaralarına bakalım "demişti bende başımla onaylamıştım,topallayarak içeri girip koltuğa oturup abime baktığımda hüzünlü gözleriyle bana bakıyordu daha sonra yerinden kalkarak içeriye doğru ilerledi ,bense ayağımdaki acıyla abimi bekliyordum .Yaklaşık 10 dakika içinde abim gelebilmişti ,elinde ilk yardım malzemelerinden bir kacı vardı ,yanıma oturarak bana doğru dönerek elindeki pamuğa batikon dökmüştü ve bana oldukca üzgün bir sesle "ver bakalım elini prenses "demişti bende hemen elimi uzatmıştım abim pansumanımı bitirdiğinde bana bakarak burukça ve oldukca samimi içten bir gülümsemesiyle "pizza"dediğinde sevinçle yerimden kalkarak zımplamaya başlamıştım ki ayağımdaki sızıyla oturmam bir olmuştu ....
Devam edecek...
