Bir soygun,bir suç ne kadar masum olabilir ki aşkın karşısın da.Hele de o aşk bilmeden,anlamadan hem narin hem de büyük bir şevkle büyütülmüşse...
Ben Barlas Kızılarslan,fiziksel görüntüsü kahverengi saçlı,ela gözlü,kumral tenli sıradan lise sona giden kendi halinde on yedi yaşında bir erkek düşünün.Bir Ekim günü okulun kantininde en yakın arkadaşım Eymen'le oturmuş sohbet ederken kaderin bir oyunu olsa gerek ki başımı kantinin kapısına doğru çevirdim.Sonra hayat durdu,insanlar ağır çekime geçti,gözümde ki perde kalktıda cennetten
gelen bir melek olup olamadığına karar veremediğim bir kişi gördüm.Aklımdan tek bir cümle geçti''o,bu dünyadan değil'' hangi insan bu kadar sıcak bakan gözlere sahip olabirdi,o masum ve mahcup bakışlara.
İçinde kötülük olması imkansız bir güzelikti o benim için.Sonra tekrar herşey eski haline döndü ve Eymen'in koluma hafif vurmalarıyla kendime geldim.Tekrar bakmak için döndüğüm de o tarafta yoktu,gözlerim onu delicesine arıyordu.Yanimda ki duvara yapışık olan aynaya baktığım da ise hemen arkamızda ki masaya oturmuş hemde tam sırt sırta vermiştik.Kolumu uzatsam pamuk kadar yumuşak saçlarına dokunabilecektim.Tam dalmış bunları düşünürken o da birden başını aynaya çevirmişti,gözümü kaçırmaya vaktim bile olmamıştı.İkimizde öylece kalakalmıştık.
Ve kaptırmıştık kalplerimizi aşkın acımasız kollarına.Yummuştuk gözlerimizi birbirimizin kalplerinde ki derin sıcaklığa...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİM HIRSIZIM
RomansaHangi duygu bir insana hayatını hiçe saydırabilir.Ya da kendinden çok başkasının iyiliğini düşünüp gözünden akan her damla yaşın kalbinde oluşturduğu bir kezzap yarası gibi hissedebilecek kadar gözünü kör edebilir. -Aklımda bir soru kafamı tırmalıyo...
