Roommate ➳ N.H

05.

De deur gaat met een klap dicht. Ik hoor wat gegiechel waarop ik uitmaak dat Niall zijn blonde ''speeltje'' mee heeft genomen naar huis. Ik zucht, en trek de dekens nog wat verder over mij heen. Nadat ik Niall zag zoenen met dat meisje ben ik direct naar huis gegaan en mijn bed ingedoken. Momenteel heb ik even nergens zin in, en al helemaal niet in de geluiden die ze waarschijnlijk straks gaan produceren.

Niall zijn avontuurtjes, laten we zeggen, zijn nooit echt stil verlopen. In de allereerste week dat we hier woonden was hij op een avond dronken thuisgekomen, met een meid. Ik was mijn oortjes kwijtgeraakt bij het verhuizen, en dus had ik de gelegenheid om de hele avond naar hun ''geluidjes'' te mogen horen. Sindsdien heb ik gezorgd dat ik een voorraad oortjes heb, mochten er een paar kapot gaan of kwijtraken.

Zuchtend plug ik de oortjes in mijn telefoon, en zet een van mijn lievelingsliedjes op. Het maakt mijn hoofd rustig en voor een moment vergeet ik alle problemen om me heen. Ik vergeet het feit dat Niall met iemand anders gezoend heeft, het feit dat ik -misschien, ergens heel ver weg- gevoelens heb voor Harry.  Het zorgt ervoor dat ik tot rust gebracht word.

Maar, Niall zou Niall niet zijn om die rust te verstoren. Hij strompelt mijn kamer binnen, zijn bovenlijf blootgesteld en zijn broek aan zijn enkels. Mijn ogen moeten wennen aan het felle licht wanneer hij de lichtknop indrukt maar het weerhoudt me er niet van om hem goed te bekijken.

''Hey Suuuuuuus.'' Hij giechelt bij het zeggen van mijn naam.

Hij strompelt dichterbij en het valt me nu pas op hoe dronken hij is. De geur die hij met zich meedraagt dringt mijn neus binnen en ik moet mijn best doen niet over te geven.

Ik ga rechtop zitten in mijn bed. ''Niall, wat doe je hie-'' Ik word afgekapt door Niall die zich bovenop mijn benen laat vallen. Ik klem mijn kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hoewel er duidelijk iets kraakte in mijn knie, besluit ik het te negeren en druk Niall van mij af.

''Niall ga weg.'' Zeg ik met een geïrriteerde toon in mijn stem. Hij trekt een sip gezicht, springt van mijn bed af en rent vervolgens lachend mijn kamer uit. Ik rol met mijn ogen en laat me dan weer achterover vallen.

* * *

Een luid gestommel haalt me uit mijn slaap. Ik wrijf in mijn ogen en sla de dekens van me af. Ik vlieg snel uit bed om te kijken wat er aan de hand is, maar zodra ik met mijn linkervoet op de grond sta schreeuw ik het uit van de pijn. Ik zak in elkaar en probeer de opkomende tranen tegen te houden. Ik adem tussen mijn tanden door en pak mijn knie stevig vast. Dan pas zie ik dat hij helemaal blauw en dik is.

''Verdomme Niall.'' Sis ik, maar de woede gaat al snel over in een onverdraagbare pijn en met moeite probeer ik op te staan.

Ik strompel naar de deur toe en loop de gang op. Bij elke stap die ik zet doet het steeds meer pijn, en na een gegeven moment kan ik niet meer, en ik laat me hopeloos langs de muur naar beneden glijden.

Ik hoef alleen maar naar mijn knie te kijken en de tranen beginnen al te komen. Alles komt los. De pijn die ik nu voel, niet alleen maar in mijn knie, maar ook in mijn hart. Niall die met een ander geslapen heeft, mijn besluit als ik nou wel of geen gevoelens heb voor Harry. Ik laat alles eruit komen.

Kleine snikken verlaten mijn mond. Tranen stromen over mijn wangen. Het voelt aan als een eeuwigheid voordat Niall me ziet. Er rinkelt iets in de keuken, en ik hoor Niall licht vloeken waarna hij de trap opkomt. Hij heeft zijn vinger in zijn mond waarop ik uitmaak dat hij zich waarschijnlijk gesneden heeft. Zodra hij mij ziet worden zijn ogen groot, en hij komt vrijwel meteen naar me toegestormd.

Hij ziet er moe uit. Zijn haar zit alle kanten op, en aan zijn blik te zien heeft hij een grote hangover.

''Hey, wat is er? Wat is er gebeurd?'' Zijn hand raakt mijn wang aan, en verplicht me hem aan te kijken. Hij kantelt zijn hoofd, en ik zie de bezorgde blik in zijn ogen. Als ik niet antwoord zegt hij ''Suus, alsjeblieft, ik maak me zorgen. Zeg me wat er is, ik wil je helpen.'' Fluistert hij.

Ik knijp mijn ogen dicht en voordat ik ze kan tegenhouden lopen de tranen alweer over mijn wangen. Ik weet dat ik geen woord uit mijn keel zal krijgen, dus in plaats van het überhaupt te proberen druk ik mijn lippen strak op elkaar en probeer Niall niet aan te kijken.

Het duurt niet lang voordat Niall mijn knie ziet, die inmiddels nog dikker is dan eerst. ''Oh mijn god. Suus, hoe komt dit?''

Als ik niks zeg pakt hij mijn schouders beet en knijpt er zachtjes in. Ik open mijn ogen en beveel mezelf hem aan te kijken. ''Suzanne, wat is er gebeurd?'' Hij is zo gekwetst over heft feit dat ik niet met hem praat, maar ik weet dat zodra ik hem vertel dat hij het veroorzaakt heeft, hij zich verschrikkelijk schuldig gaat voelen. En ik wil dat hem niet aandoen.

''Suzanne Looijenga, vertel me wat er is gebeurd.'' Zegt hij nog eens, maar dit keer met een harde, koude stem. Ik krijg er de rillingen van, en besluit te doen wat hij zegt.

''Jij.'' Mijn stem kraakt als ik het zeg. Hij fronst. Ineens lijkt hij het te herinneren en zijn ogen worden groot. Hij slaat een hand voor zijn mond. Snel staat hij op en haalt zijn handen door zijn haar. Ik voel me zo schuldig hem dit aan te doen, dat ik hem niet aan durf te kijken. Ik zie zijn voeten verdwijnen, maar hij komt al net zo snel weer teruggelopen. Hij blijft voor mij stilstaan.

''Het maakt niet uit.'' Fluister ik, niet in staat om mijn stem te gebruiken. Mijn keel doet zeer van het huilen, en mijn ogen zijn moe. 

''Jawel! Dat doet het wel.'' Het volume van zijn stem schiet omhoog. Ik kruip in elkaar wanneer hij hard met zijn voet tegen een kast aanschopt. ''Ik heb verdomme mijn allerbeste vriendin pijn gedaan. Suzanne, je zou boos op me moeten zijn!'' Als ik opkijk zie ik dat hij tranen in zijn ogen heeft.

''Maar dat ben ik niet, Niall. Je was dronken, je kon er niks aan doen.'' Hij gooit zijn hoofd naar achteren en begint lelijke dingen tegen zichzelf te zeggen.

''Niall!'' Hij stopt, en durft me amper aan te kijken.

''Het is oké.'' Zeg ik snikkend, en ik weet kleine glimlach op mijn gezicht te toveren. 

''Ik wou je nooit pijn doen.'' Zijn stem breekt. Het voelt alsof er zojuist duizend messen in mijn hart gestoken werden. Ik keer mijn gezicht van hem af, en kijk naar de grond. Maar toch deed hij het.

''Echt niet.'' Hij komt naast me zitten. Het kan me niks schelen dat hij mijn knie pijn heeft gedaan. Hetgene dat mij echt pijn doet is het feit dat hij met andere meisjes naar bed gaat. Maar het meest pijnlijke is dat hij het zelf niet doorheeft. Hij zegt wel dat hij mij nooit pijn wilt doen, maar hoe kan hij dat zeggen als hij niet eens weet dat we het beiden over iets anders hebben? Het spijt hem dat hij de oorzaak is van mijn blauwe knie. Niet dat hij met een ander geslapen heeft.

''Ik weet het.'' Zeg ik, en ik pak zijn hand. Ik knijp er even in. Zijn lange vingers verstrengelen met mijn koude dunne, en voor een moment voelt het alsof het alleen Niall en ik is. Niemand anders, de hele wereld is van ons.

''Je moet naar een dokter.'' Zegt hij vlug. ''Niall ik kan niet lopen.'' Hij grijnst. ''Wie heeft gezegd dat je dat moest?''

Voordat ik hierover na kan denken tilt hij me op. Ik klem mijn kaken op elkaar tegen de pijn. Mijn armen sla ik om zijn nek om er zeker van te zijn dat ik niet val. Hij draagt me naar zijn auto toe, en zet me voorzichtig in de bijrijder stoel.

Nog geen 10 seconden later rijden we weg. 

a/n sorry voor het lange wachten.