Roommate ➳ N.H

06.

Ik ga gebruik maken van een tijdsprong, aangezien ik nogal een writersblock heb.

''Niall, schiet op! We komen nog te laat!'' Ik sta onderaan de trap te wachten op Niall, die, volgens mij, nog niet echt bepaald wakker is.

Ik hoor wat gemompel uit zijn kamer komen en al snel gaat de deur los. Nikki komt met een glimlach en rode wangen de trap afgelopen. Ik moet lachen om haar beschaamde gezicht en vertel haar dat er niks is om voor te schamen.

Ze knikt even en richt haar blik dan naar de kamer van Niall. ''Hij zei dat hij er zo aankwam.''

''Dankjewel! Oh, en als je wat schone kleren wilt hebben mag je ze gerust uit mijn kast halen.'' Biedt ik haar aan.

Haar wangen krijgen weer een rode tint, en ze zegt ''Ehm, Niall heeft kleren voor me gekocht als cadeautje voor ons 2 maand jubileum.'' Ze kijkt naar de grond en ik glimlach breed. Wat een gentleman.

''Niall, Harry wacht al bijna 30 minuten op ons. We moeten nu echt opschieten, ja?!'' Ik hoor wat gestommel komen van boven en al snel vliegt de deur met een zwiep open. ''Kijk, dat loverboy nou zo vroeg op wil staan is niet mijn probleem. Daarbij, als jij ook zo vroeg weg wilde, waarom heb je dan niet bij hem overnacht. Je bent de laatste tijd nog amper thuis, deze nacht kon er dan ook nog wel bij.'' Bijt hij me toe.

Ik weet niet waarom, maar iets in me knapt. Ik bedoel, ik heb geen gevoelens meer voor hem, maar nu hij dit heeft gezegd maakt het me toch wel een beetje verdrietig.

''Zo, iemand heeft er een beetje een ochtendhumeur.'' Mompel ik binnensmonds, en ik draai me om richting de deur. Nikki komt naar me toelopen en geeft me een knuffel. ''Veel plezier, maar niet teveel hè.'' Fluistert ze in mijn oor. Ik knik en schenk haar een gemeende glimlach.

Nadat ze bij mij is geweest loopt ze naar Niall toe en geeft hem een kusje op zijn lippen. ''Doe geen domme dingen Horan.'' Hij glimlacht en ik voel een steek van jaloezie. Ze zijn zo schattig samen. Ik schudt de gedachte van jaloezie van me af, en probeer me eraan te herinneren dat ik zelf ook een heel zorgzaam iemand heb. Harry is een van de liefste jongens die ik ken, en ik mag trots zijn hem mijn vriendje te kunnen noemen.

''Kom op loverboy.'' Ik gebruik expres dat woord, aangezien hij Harry nog geen 2 minuten geleden ook zo noemde. Niall zucht en rolt met zijn ogen, waarna hij zich losmaakt uit de omhelzing van hem en Nikki en achter mij aanloopt.

''Ik hoop maar dat je een goed plan hebt bedacht om dat vriendje van je om te praten, want ik zit er niet op te wachten om een hele middag in zo'n stom museum rond te lopen.'' Zeurt hij.

Ik stop abrupt en draai me naar hem toe. ''Dat vriendje van mij heeft ook een naam, namelijk Harry. En mocht je het zijn vergeten, hij is ook een vriend van jou.'' Bijt ik hem toe.

Hij knijpt zijn ogen samen en haalt zijn neus op. ''Je bent veranderd Suus.'' Is het enige wat hij zegt. Ik tel tot 10 en besluit er niet tegenin te gaan. In plaats daarvan loop ik langs hem heen en wanneer hij mijn naam roept stop ik niet. Ik loop door tot ik bij de auto aangekomen ben, en ga dan met een chagrijnige kop in de passagiersstoel zitten.

Niet veel later komt ook Niall naast mij zitten. Als hij na een minuut de auto nog steeds niet gestart heeft hoor ik hem zuchten. Hij legt zijn hand op mijn been. De warmte van zijn hand trekt door mijn broek heen, en even heb ik het gevoel dat het brandplekken achter zal laten. Hij gaat zachtjes met zijn duim heen en weer, en ik krijg moeite met ademen. Hij zucht en haalt zijn hand weer van mijn been af. De plek prikkelt en brand, maar dat maakt me allemaal niks uit. Ik heb zijn aanraking zo gemist, ons lichamelijke contact. Ik heb hèm gemist. En na al die tijd realiseer ik het me nu pas.

''Wat is er met ons gebeurt?'' Hij draait zich een beetje om in zijn stoel en kijkt me aan. Ik weet op een verbazingwekkende wijze mijn hoofd in zijn richting te bewegen zodat ik hem nu aankijk. Hij heeft een gekwetste blik op zijn gezicht, en ik heb het gevoel dat mijn hart in duizenden kleine stukjes breekt.

''Hoe hebben we het ooit zo ver kunnen laten komen? Ik bedoel, we praten amper nog met elkaar, en wanneer we het doen ruziën we het meest van de tijd.''

''Ja.'' Fluister ik.

''Ik mis ons.'' Zegt hij, en ik voel mijn hart honderd keer sneller slaan. Ons?

Ik wil net zeggen dat ik er hetzelfde over denk, wanneer Niall weer begint te praten. ''Ik bedoel, je bent alleen nog maar bij Harry. Je kan toch wel even een keer een maandje of zo thuis komen. Hij gedraagt zicht alsof je zijn souvenir bent.'' Voor een moment zit ik hem met een open mond aan te gapen. Dit meent hij toch niet?

''Sorry, zo bedoelde ik het ni-'' Probeert hij nog, maar ik schudt mijn hoofd.

''Ga nou maar rijden.''

Waar is de lieve jongen waarmee ik bevriend ben gebleven?

a/n sorry voor het lange wachten, het spijt me echt heel erg. Ik heb dit hoofdstuk nog niet gecontroleerd op foutjes, mocht je er een paar tegenkomen, zou ik het heel fijn vinden als je het even zou kunnen arceren en in je reactie zetten :)

Dankjewel!