Everything Changes

9

Ik krijg tranen in mijn ogen. Wat erg voor hem. Ik kan hem zo echt niet achterlaten. Eerst zijn zusje die vermist en vermoord werd, zijn vader die opbiecht dat hij Sara heeft vermoord, zijn ouders die scheiden, zijn vader die zelfmoord gaat plegen én als klap op de vuurpijl, ga ik ook nog verhuizen. Althans, waarschijnlijk dan. Maar de kans is zeer groot dat ik daar blijf wonen. Ik zie Finn huilend met zijn handen in zijn kletsnatte haar rondlopen. Ik twijfel geen moment, en ik ren naar Finn toe. De deur doe ik met een ruk open en met een klap dicht. Ik ren naar Finn toe. 'Finn!', roep ik. Hij kijk me met betraande ogen aan. Ik kijk medelijdend terug. Ik loop naar hem toe, en ik zoen hem. De regen boeit me geen zak, het enige waar ik aan wil denken, is Finn. We zoenen lang, minuten lang. Ondertussen ben ik ook zeiknat. Na een tijdje stoppen we met zoenen, en kijk ik hem aan. 'Ik.. Sorry', zegt Finn. 'Het is helemaal niet erg. Het komt allemaal goed, okay?', zeg ik. Finn knikt licht. 'Ik haat mijn vader zo erg. Hoe kon hij?!', zegt Finn kwaad. 'Ik weet het niet, maar je zult hem nooit meer zien', spreek ik hem de moed in. 'Dat is beter, want wat hij ons heeft aangedaan. Ik vergeef het hem nooit', zegt Finn. Ik pak zijn koude hand, en we lopen weer naar binnen. We besluiten naar boven te lopen. Na dit heftige nieuws liggen we op Finns bed. Met zijn deken over ons heen. Ik lig op Finns arm, en mijn hand raakt zijn borstkas. Zo kan ik wel uren liggen. We luisteren naar Avicii en Kygo (@verhalenlezen😂) onze favoriete bands. 'Hoe zou het zijn?', vraagt Finn opeens uit het niets. Ik zet de muziek wat zachter. 'Wat?', vraag ik.