Everything Changes

19

||EEN WEEK LATER||
||POV SCARLET|| Wazig hoor ik stemmen om me heen. Mijn hoofd bonkt. Ik wil aan mijn hoofd voelen, maar ik kan mijn armen niet bewegen. Zouden ze verlamd zijn? Dan besluit ik een poging te maken om mijn ogen te openen. Met veel moeite krijg ik ze open. Mijn ogen moeten nog even wennen aan het licht. 'Gelukkig, je bent wakker', hoor ik een bekende stem zeggen. 'Och Scarlet! We hebben ons rot geschrokken!' 'Hoe..lang heb ik geslapen?', kreun ik. 'Een week', hoor ik. Ik kijk naar mijn lichaam onder de deken. Ik kan mijn armen gelukkig weer bewegen. Ik zie overal brandwonden. Ik schrik, wat is er in hemelsnaam gebeurd? Ik doe mijn deken weer omlaag, en ik kijk naar twee mensen naast mijn bed. Een vrouw en een jongen. 'W..wie zijn jullie a..als ik vragen m..ag?', vraag ik aan de personen naast mijn bed. 'Ik ben je moeder, en dat is Robin', zegt de vrouw. Robin.. Opeens herinner ik me alles. De sterren, de bliksem, de brand, en hij hielp me niet. 'Dankzij Robin leef je nog' Oh en daarvan heeft hij me wel gered. Mijn slappe humeur veranderd in een droog en boos humeur. Als hij nou eerder doorhad dat ik dood kon zijn, dan lag ik nu niet in het ziekenhuis. 'Mam, kan je mij en Robin even alleen laten?', zeg ik droog. 'Oh, is goed hoor', zegt mam en ze loop de deur uit. Ik ga rechtop zitten, wat erg pijnlijk is door de brandwonden. 'Waarom wilde je me spreken?' 'Wat denk je?', zeg ik. Robin haalt zijn schouders op. 'Het spijt me okay?', zegt Robin. 'Okay. Maar besef je wel dat ik gewoon fucking DOOD had kunnen zijn? Waarom rende je weg?' Ik voel woede, maar ook verraad. Ik had verwacht dat hij écht een vriend was, maar ik moet mensen maar niet zo snel gaan vertrouwen. Robin weet niet wat hij moet zeggen, en haalt zuchtend zijn hand door zijn haar.