Everything Changes

12

De wekker van mijn iPhone gaat. Ik schuif het geluid uit, en ik wrijf in mijn ogen. Het leek wel alsof de twaalf dagen maar twee minuten hebben geduurd. Het is drie uur 's ochtends. Ik doe de lichten aan. Naast me hoor ik de stromende douche. Ik pak mijn make-up, en ik ga weer op mijn bed zitten. Ik hou het simpel; concealer, poeder, mascara en een lipbalsem. Aan de ene kant heb ik er zin in, want Australië is wel vet, maar aan de andere kant moet ik al mijn dierbare achterlaten. Een uurtje later rij ik met mijn ouders naar Schiphol. Het is dertien dagen later, 13 juni en ik, vertrek naar Australië. Het is nog steeds niet zeker of ik er blijf, maar de kans is ook zeer groot. Luisterend naar muziek, denk ik na over hoe het is in Australië. Zonder Sam, Finn, iedereen. Er rolt een traan over mijn wang. Ik laat de traan glijden over mijn wang, en de traan valt op mijn broek. Ik kijk naar buiten. Het regent, en het is nog pikdonker. Ik luister "Ghost Town" van Adam Lambert, ik heb zo'n gevoel dat Canberra een spookstad is. Natuurlijk is dat niet zo, maar het lied is rustgevend, ook al is het niet rustig. 'Died last night in my dreams, walk in the streets, some old ghost town', zing ik onhoorbaar. Een tijdje later moet ik eraan geloven, ik zit in het vliegtuig. Ik heb mijn iPhone en mijn iPad eruit gehaald, zodat ik me minder verveel. Er is ook een tv'tje, en de stoelen zijn voor de lange reis erg comfortabel. Ik pak nog snel mijn telefoon om nog snel te kijken of Finn wat heeft gestuurd, en dat heeft hij. Ik app hem nog snel.
"Finn😍💍🔐"
Finn| 6:29: | Ik ga je zoo missen, maar we komen ooit weer samen❤️ Deze tijd word ontzettend lastig voor mij zonder jou, maar we appen en skypen veel😭😭💕
Ik| 6:37: | Ik jou ook, tot snel😭❤️❤️