Bugün ilk defa taksiye çıktım. Karlı ve yorucu bir gündü. Ama ben bu işi sevdim. İyi iş çıkarttım çok şükür. Allah utandırmadı.
Sonra, ara bir boşlukta kız arkadaşımın evine gittim. Hera ( köpeğimiz ) ile biraz ilgilenmek istedim. Markete de biraz borcum kalmış, onu da ödeyeyim dedim.
Mesaj yazdım...
-Selam, evde misin ?
-Evet, şimdi çıkıcaktım. Noldu ?
-Hiç boş ver o zaman, market borcunu öder giderim.
-Tamam
-Arabanı da yıkatmışsın.
-Evet dün yıkattım.
Bu konuşmanın bitiminden yaklaşık 1.5 saat sonraya kadar, araç başka birinde olduğu için kız arkadaşımın evinin dışında bekledim. Yani oradan alacaktı araç beni, onun için oralarda takıldım. Ne hikmettir bilinmez, kız arkadaşım " şimdi çıkıcam " dedikten 1.5 saat sonra bile dışarı çıkmamıştı. Yalana ne gerek var ki ? Görüşmek istemiyorum de, olsun bitsin... ki zaten seninle görüşmeye, muhabbet etmeye gelmedim ki...
Ama o dışarıda beklediğim 1.5 saat boyunca, o öküz hiç kalkmadı göğüs kafesimden. O rampadan görünen her araçta, hani ilk gün heyecanı yaşar ya insan, içi bir hoş olur... yüksek bir yerden düşer gibi... işte her araçta aynı heyecanı hissettim. Sanırım hala çok seviyorum...
Bir de...
Bugün bizim ilk birbirimizi gördüğümüz, ilk dokunduğumuz, ilk öptüğümüz gün. Tam 2 yıl geçti üzerinden. 2 yıl önce bugün ben, elimde poşetler, motorsikletin arkasında kocaman bir çanta evinin önüne gelmiştim...
Evet. 2 yıl geçti üzerinden. Ne kadar çabuk tükettin her şeyi ? Oysa ki biliyosun, bende her şey ilk gün olduğu gibi. Hep taze.
Bu 2 yılı dolu dolu yaşadık... Şimdi her köşede bir hatıra var. Ortaköy e müşteri götürdüm bugün. Birlikte dolandığımız yerlerden geçtim. Tek tek çiyi gördüm... Park yeri arayıp bulamadığımız geldi aklıma... sonra sebzeli döner yediğimiz yerin önünden geçtim. Ne bileyim nasıl dayanıyorsun ? Benim için çok zor oluyor ... Özlüyorum ama bunu sana diyemiyorum bile ! O kadar sildin ki beni, belli ki izim bile kalmamış...
