It isn't easy to be a Hunter

Je zegt wat?

Hij trok haar mee naar de trainingszaal waar ze eigenlijk al meteen heen wilde.
"Waar was jij meebezig?" Vroeg hij, toen hij haar losliet.
"Niks, was gewoon een stomme ruzie." Zei ze.
"Dat is niet waar."
"Wat boeit jou dat? Heb ik geen eigen keuzes meer?" Vroeg ze, ze trok haar kin omhoog.
"Izzy, je was aan het vechten met je beste vriendin. En ik heb Daniel beloofd dat ik op je zou letten en je uit de problemen zou houden. Denk je nou echt dat jij je zo bewijst aan je vader dat je dit aankan? Als jij je zo gaat gedragen, zal hij gaan zeggen dat hij gelijk had en dan mag je nooit mee met het team mee. Dus vertel nu maar waarover die ruzie ging."
Ze schudde haar hoofd.
"Dat is iets tussen Chelsea en mij, daar hoef jij je niet mee te bemoeien."
Tyler zuchtte.
"Isabelle, jij maakt nooit ruzie met Chelsea, waarom nu ineens wel, is het Ben? Want hij was er duidelijk bij betrokken." Zei Tyler, hij gaf nooit snel op.
"Het gaat je niks aan, Tyler. Het gebeurd niet weer, want Chelsea wil me niet meer zien, dus maak je niet druk."
Tyler tilde haar kin omhoog en keek naar haar kaak.
"Je krijgt een mooie blauwe plek van een vuist op je kaak, voor de komende paar week."
Ze haalde haar schouders op.
Ze moest het maar accepteren, net zoals ze moest accepteren dat ze nu haar beste vriendin kwijt was.
"Ga je dit aan mijn vader vertellen?" Vroeg ze zacht, hij schudde zijn hoofd.
"Nee, als jij beloofd dat dit niet weer gebeurt." Zei hij.
"Het gebeurt niet weer, dat beloof ik." Zei ze.
"Mooi, ga je nu mee. We vertrekken over vijf minuten."
Haar ogen werden groot.
"Mag ik nog steeds mee?" Vroeg ze verbaast, ze had verwacht dat ze nu meteen al uit het team lag.
"Ik heb niks voor niks, dat gesprek met je vader gevoerd dus je gaat mee, of ik trek je persoonlijk mee."
Tyler had een glimlach op zijn gezicht.
"Dank je."
Hij was echt de beste neef die ze kon krijgen.

Ze liepen weer terug naar de gang, om te kijken hoe het daar nu ging. Chelsea zat op de grond nog steeds met tranen over haar wangen.
Ze keek op toen ze weer aankwamen lopen, ze keek haar vuil aan. Isabelle slikte.
Ben stond met Adam te praten, Jenny stond er maar een beetje bij alsof ze niet wist wat ze hier mee aanmoest.
Tyler schraapte zijn keel.
"Wij vertrekken zo, maar het lijkt me beter als jullie twee wat dingen gaan uitpraten." Zei hij tegen Chelsea en Ben.
Ben knikte.
"Dat is misschien de beste oplossing."

Ze stonden buiten op straat, auto's reden langs hun op een grote snelheid over de wegen.
Isabelle voelde zich klein tussen alle wolkenkrabbers.
Het was koud, ze voelde de wind door haar leren jas heen en de wind blies de lichtbruine plukkendie uit haar knot waren gekomen in haar gezicht, met haar hand veegde zij ze eruit. Jenny had hetzelfde probleem en maakte van haar losse haar snel een lage staart, maar veel van haar blonde haar was te kort om in de staart te passen,dus bleef het nog steeds in haar gezicht waaien.
"Dit is rampzalig." Klaagde ze.
"Toch maar overwegen om je haar zo te knippen?" Vroeg Adam, hij met zijn hand door zijn korte haar ging die recht overeind stond in stekels door gel.
Jenny trok een gezicht.
"Nee, natuurlijk niet."
Tyler was degene, die de hele tijd naar het scherm van zijn mobiel staarde, Isabelle wist dat hij op de radar keek.
"Hé Ty, zie je al wat?" Vroeg Adam.
"Misschien."
Dat was heel duidelijk.
Toen glimlachte Tyler.
"Jenny, je hebt geluk vandaag."
Jenny klapte in haar handen. "Bloedzuigers?" Vroeg ze. "Bloedzuigers."Bevestigde Tyler. "Hoeveel?"
"Drie." Zei Tyler.
Jenny werd steeds enthousiaster, ze wreef in haar handen.
"Waar zijn ze?" Vroeg Jenny door.
"Stadsplein."Zei Tyler.
"Gaan we dan nu?" Tyler stak zijn hand op.
"Jenny, dat jij dit zo vaak hebt gedaan, betekent niet dat Izzy het ook in een keer snapt, dus leg jij het plan maar uit."
Jenny zuchtte.
"Oké,Isabelle jij komt straks met mij mee. Wij zijn de lokkers, we lokken debloedzuigers, daarna nemen de jongens het over."
Isabelle knikte, Jenny pakte Isabelle vast bij haar pols.
"Wij gaan alvast vooruit, we zien jullie zo."
Ze liepen samen weg van de jongens.

"Het is fijn dat je een keer meegaat, ik weet dat je goed bent, ik heb je zien trainen." Zei Jenny ineens, Isabelle en Jenny konden op zich wel goed met elkaar en Isabelle zag haar ook als een goede vriendin, misschien kon ze nogwel een betere vriendin worden als Chelsea.
"Dank je." Zei Isabelle, ze wist dat Jenny ook niet slecht was, zij en Adam kwamen uit een goed gerespecteerde familie, en daarbij was Jenny een uitstekende lokker van jongens, en kreeg ook veel aandacht van ze, Isabelle vond ook dat Jenny er beter uitzag dan zij,Jenny was veel knapper.
Ze liepen over het stadsplein.
"Wat doen we nu?" Vroeg Isabelle.
"Wachten, ze komen vanzelf, dat is nou juist zo leuk. Ze worden zo erg aangetrokken door ons bloed, dat ze niet door hebben dat het een grote fout is. Net zoals van die roofplanten."
Jenny leek dit heel leuk te vinden. En precies zoals Jenny zei, hoefden ze alleen te wachten.
Totdat Isabelle een hand op haar schouder voelde. Isabelle draaide zich langzaam om, achter haar stond een jongen.
Hij had een lijkbleke huid, het wit van zijn ogen zagen er dood uit, en zijn irissen waren wijnrood.
In zijn donkere wenkbrauw had hij een piercing.
Ze had eigenlijk niet vaak een vampier gezien, een keer eerder, maar zij kon ze zo uit een groep mensen pikken.
Isabelle glimlachte.
"Kan ik je helpen?" Vroeg ze.
Hij glimlachte zijn tanden boot, het waren scherpe tanden, maar ze kon nog net niet zijn hoektanden zien. "Dat ligt eraan, of je in de stemming bent."
Ze glimlachte verleidelijk.
"Wat heb je me te bieden?"
Zijn ogen begonnen te stralen.
"Een geweldige avond."
Isabelle keek snel naar Jenny, Jenny knikte met een handgebaar.
Wat betekende dat ze gewoon door moest gaan met wat ze aan het doen was.
"Laat me die geweldige avond maar zien dan."
Hij stak zijn hand uit, ze nam zijn hand aan.
Zijn hand was ijskoud, ze huiverde een beetje.
Hij trok haar weg van Jenny en ze liep mee.
Ze keek snel in haar ooghoek naar Jenny die achterbleef,
Jenny ging met haar hand langs haar keel, het handgebaar voor dood, het was niet voor haar bedoeld.
Ze knipoogde.
Isabelle liep met de jongen mee, hij wilde duidelijk wat privacy.
Het maakte haar niet uit.
Ze liepen naar een steeg, de steeg was vrij donker, maar ze kon alles goed zien.
Haar lichaam was gemaakt voor dit werk, hiervoor waren ze ontstaan.
Ze ging met haar rug tegen de muur staan.
"Meer privacy is toch fijner." Zei ze.
"Dat vind ik nou ook." Hij deed een bewust stap naar voren.
Ze glimlachte, ze wist waar hij heen wilde.
Ze pakte hem bij de zijkanten van zijn jack en trokhem dichter naar zich toe. Ze liet zijn jack los en gleed met haar handen overzijn borst, hij had geen hartslag.
Hij keek een beetje verschrikt, hij had dit waarschijnlijk nooit eerder meegemaakt.
"Neem wat je wil." Fluisterde ze.
Zijn ogen gingen hongerig staan.
"Met alle plezier."
Achter hem kwamen twee schaduwen.
Het waren ook jongens, maar het waren Tyler en Adam niet.
Deze jongens waren ook lijkbleek en hadden ook rode ogen.
Ze had ze alle drie tegelijk, dit was geweldig.
"Je hebt er een." Zei een van hun.
De jongen voor haar glimlachte.
"Maar ze is van mij." Zei hij.
De ene snoof.
"Jammer, ze ruikt verrukkelijk." Zei hij.
"Er is er nog zo een, die rook ook verrukkelijk, maar zij rook beter. Wat onbeleefd ben ik, ik heb je nog niet voor gesteld aan mijn vrienden. Het spijt me." Zei degene die voor haar stond, hij glimlachte.
"Het is oké, als hun zin hebben om van de show te genieten, houd ik zeniet tegen." Zei Isabelle, ze glimlachte weer verleidelijk.
Hij plaatste zijn handen op haar lichaam.
"Weet je dit zeker?"
Een vampier die twijfelde, dat had ze nog nooit gehoord.
"Natuurlijk, anders was ik nooitmet je meegegaan."
Hij glimlachte.
"Mooi."
Hij leunde naar voren en drukte langzaam zijn lippen tegen de hare. Het was een rare kus, zijn mond was koud, en ze had het gevoel alsof ze zoende met een lijk.
Dat deed ze ook, maar ze had nooit verwacht dat het zo smerig zou zijn.
Ze haalde een hand weg van zijn borst en pakte iets van haar riem, haar andere hand liet ze liggen, zodat ze hem afleidde, ze wilde niet dat hij doorhad dat ze een wapen pakte.
Zijn handen gleden naar haar middel, naar haar riem.
Hij raakte per ongeluk een van haar wapens aan.
Hij schreeuwde en liet haar abrupt los.
Sommige van haar messen waren van heilig metaal.
Hij liet zijn hoektandenzien.
"Je bent een Jaagster!" Snauwde hij.
"Daar kom je net iets te laat achter." Zei ze, hij wilde haar in haar nek bijten, maar ze stak haar wapen in haar hand in zijn borst, het was een houten staak.
Hij deinsde weg van haar en probeerde naar de staak te graaien in zijn borstkas, maar het was al te laat. Langzaam zakte hij naar de grond.
"Jij...." hij maakte die zin nooit af, hij was dood.
De andere twee keken haar woedend aan.
"Je bedroog hem!" Snauwde er een, hij liet zijn hoektanden zien.
Ze glimlachte en pakte nog twee houten staken van haar riem.
"Wie is de volgende?" Vroeg ze, de vampiers keken om zich heen, ze wilden naar de uitgang van de steeg rennen.
Ze hadden nu wel door dat ze hun eigen levens moesten redden.
Voor vampiers gelde er geen regels, je mocht ze vermoorden, als ze rode ogen hadden.
Dan was duidelijk dat ze dronken van levende mensen, als ze dat nietdeden waren hun ogen goudkleurig of een gewone kleur, dieren bloed, doodbloed of donor bloed hadden niet het effect van rode ogen op vampiers, levend mensenbloed wel door een bepaalde stof in het bloed en door de hemoglobine. De vampiers kwamen nooit tot het einde van de uitgang, want daar stond Adam, hijhad een dolk en ook houten staak in zijn hand.
"Sorry, deze uitgang wordt geblokkeerd. U zou moeten wachten. Als je het overleefd."
Hij grijnsde moordlustig.
"Ze is niet alleen." Siste er een, weer met hoektanden.
Ze vond dat het iets was wat ze konden verwachten.
De steeg had nog een uitgang en een van hen probeerde daar naar toe te gaan, maar al snel kwam hij terug. Jenny liep op een rustig tempo de steeg in.
Ze glimlachte, ze genoot hier duidelijk van, ze was altijd al dol geweest op het vermoorden van vampiers, omdat het een beetje wraak was.
Hun jongste zusje Layla was vermoord door vampiers, en Jenny koesterde nog altijd wraak voor hun, voor haar was het vermoorden van vampiers gerechtigheid.
Isabelle keek om zich heen, Adam was hier, Jenny ook, maar waar was Tyler?
Een van de vampiers sprong omhoog langs de muur, hij probeerde duidelijk weg te komen.
Hij was bijna boven, toen iets hem raakte en hem met een klap op de grond sloeg.
In zijn borst zat een dolk.
Niet veel later, landde Tyler naast het lichaam op zijn voeten.
"Nou, dat was leuk." Zei hij.
Hij keek even naar de vampier, die was duidelijk dood.
Hij pakte nog een dolk. Hij richtte zijn blik op de laatste vampier.
"Nog een laatste woord?" Vroeg hij. De vampier liet zijn hoektanden zien.
"Ooit zou jouw soort buigen voor de mijne, en ik zal zegevieren! Geloof mij, Jagers, het duurt niet lang of er zijn geen Jagers meer over, jullie zijn dood of veranderd, in wezens zoals ik of in die stomme honden!" Siste hij.