It isn't easy to be a Hunter

Het masker

Ze was niet snel daarna in slaap gevallen, haar dromen zeiden genoeg. 
Chelsea zou haar vandaag gaan vermoorden.
Ze haalde diepadem voordat ze opstond.
Ze had geslapen in haar ondergoed, ze zuchtte nog dieper.
Haar hoofd bonkte, als effect van de alcohol.
Ze raapte de zwart paarse jurk op van de grond.
Jenny had de sleutel van het hangslot blijkbaar vannacht op haar nachtkastje gelegd, ze liep naar de kast en maakt hem open en hing de jurk aan een hanger op in haar kast, ze zou ooit de kans wel krijgen om hem opnieuw te dragen als Chelsea haar vandaag niet vermoorde.
Ben had gevoelens voor haar, waarom? Was ze niet duidelijk genoeg geweest? Ze had altijd gezegd dat het geen relatie was, en het ook niet wilde.
Het was gewoon dingen om uit te proberen geweest, meer niet, maar hij had daardoor gevoelens voor haar ontwikkeld, ze werd misselijk bij het idee.
Zij was nu de reden dat Ben en Chelsea uit elkaar gingen.
Ze zuchtte, ze bracht iedereen alleen maar ongeluk.
Ze liep naar de badkamer en douchte zich snel.

Nadat ze zich had afgedroogd, maakte ze van haar natte lichtbruine haar een knot bovenop haar hoofd. Zo had ze er geen last van.
Ze liep naar haar kast en pakte een spijkerbroek en een zwart hemdje en een leren jas. Ze trok de kledingstukken en haar laarzen aan. Daarna liep ze over de gangen naar de kantine voor een ontbijt.
Ze hoorde iemand haar naam roepen. "Izzy."
Ze draaide zich om, Tyler kwam er aangelopen.
"En heeft mijn nichtje nu last van een kater?" Vroeg hij.
Ze trok een gezicht. "Nee, wel last van een irritante neef." Zei ze.
"Toch hou je van me."
Ze glimlachte even kort, Tyler lukte het altijd om haar aan het lachen te krijgen.
"Ik zie je vanavond bij de training." zei hij, en hij draaide zich om en liep de andere kant weer op.

Zij liep juist door naar de kantine. Maar voor dat ze nog maar drie stappen in de kantine had gezet, werd ze bij haar arm vastgegrepen.
"Jij sleterige trut!" snauwde Chelsea. Dit had ze al verwacht maar alsnog schrok ze van Chelsea's woorden. Chelsea's wangen waren nat van tranen. Ben had het dus uitgemaakt. "Waarom ben je zo egoïstisch?" Vroeg ze.
Isabelle haalde diepadem. "Wat bedoel je?" Vroeg ze.
"Denk je nou echt dat ik het niet weet? Je bent gisteren weer met Ben naar bed geweest."
Isabelle's  ogen werden groot. "Wat? Dat is niet waar," Zei ze verbaast. "Waarom denk je dat?"
"Ben heeft het me verteld! We zijn uit elkaar omdat jij je niet kon inhouden en omdat hij gevoelens heeft voor jou!" Schreeuwde Chelsea.
Iedereen in de kantine draaide zich om.
Fijn, nu wist iedereen het.
"Het spijt me," Wist ze uit te brengen, ze meende het. Ze had echt spijt, ze wilde Chelsea's geluk niet verpesten. "Maar Ben en ik hebben het gisteren niet met elkaar gedaan."
"Je was dronken, Isabelle." Zei Ben, hij kwam dichterbij staan, hij schoot Chelsea te hulp.
Dit was ongelooflijk.
"Zo dronken was ik niet, ik was niet eens dronken!" Snauwde Isabelle. Waarom deed hij haar dit aan? "Isabelle, ontken het gewoon niet!" Snauwde Chelsea.
"Het is ook niet waar! Dit had ik nooit verwacht van jou, Benjamin! Ik wist niet dat je zou gaan liegen, wat een vuile rot streek!" Schreeuwde ze, ze duwde Chelsea aan de kant en wilde weglopen. Maar Ben pakte haar bovenarm.
"Loop maar weer voor je problemen weg, zoals je altijd doet." Zei hij.
"Waar slaat dit op?!" Snauwde ze. "Misschien als jij eens die muren van je laat vallen, heb je eens door hoe mensen naar je kijken!" Snauwde Ben.
Ze trok haar arm los. "Wat bedoel je daar nou weer mee?" Vroeg ze.
"Isabelle, heb jij ooit gevoelens gehad voor iemand, ben je ooit verliefd geweest?" Vroeg Ben.
Ze schudde haar hoofd. "Nee, wat wil je hiermee bereiken? Ben je boos dat ik geen gevoelens heb voor jou?" Vroeg ze onzeker, als dat zo was ze zou hem slaan.
Dan was dit allemaal gewoon een wraakactie.
"Ik probeer je wat duidelijk te maken, Isabelle. Zoals jij dat gisteren ook probeerde bij je vader, maar je kijkt nooit naar jezelf. Je kan ook niet verliefd worden, Isabelle, omdat je er ook niet voor open staat, je wil niet verliefd worden. Want als dat gebeurt kan je hart gebroken worden."
Ze staarde Ben verschrikt aan, haar mond viel open. Ze wist geen woord meer uit te brengen.
Ben ging door. "Je duwt iedereen weg die dichtbij je komt, een vriendschap is oké, maar je houd de banden wel zo dun, dat je ze in een keer kan verbreken. Geef toe je bent nooit verdrietig geweest dat Chelsea en ik weg bij je waren. Je hebt er nooit een traan om gelaten."
"Want huilen is een zwakte!" Schreeuwde ze.
"Wie zegt dat? Dat maak jij jezelf wijs. Huilen is geen zwakte, huilen doe je om te laten zien dat je verdrietig bent, het is een emotie. Maar emoties laat jij niet meer zien sinds je twaalfde. Je draagt altijd een masker," Ze deed een stap achteruit, Bens woorden, waren die waar? Ze vond zelf van niet, maar misschien keken andere mensen wel zo naar haar. "Het is heel begrijpelijk dat jij je zo gedraagt,"  Ging Ben doodleuk verder. "Je moeder werd vermoord door vampiers en nog geen vier maand later, werd je broer vermoord door weerwolven. Je hart brak toen twee keer snel naar elkaar, maar je liet daarna nooit meer je echte emoties zien. Wanneer je lacht, doen nooit je ogen mee. Je draagt altijd een masker, je drukt mensen weg die van je houden. Waarom denk je dat je geen goed band hebt met je vader? Hij heeft het geprobeerd, maar je duwde hem ook weg. Je geeft niemand de kans om dicht bij je te komen, omdat je toch zo bang bent dat je hart weer breekt."
Isabelle voelde een hand op haar schouder.
"Genoeg Benjamin, je hebt je punt gemaakt. Het is nu klaar." Zei Tyler, die blijkbaar toch weer de kantine was binnen gekomen.
Ben hield zijn mond.
Tyler trok haar naar achteren en plaatste zijn andere hand ook op haar schouder en duwde haar de kantine uit. Ze merkte aan Tyler dat hij pissig was, was hij nu ook boos op haar?