It isn't easy to be a Hunter

Het past me niet zo goed bij me

Na die nacht was Isabelle vermoeid om vijf uur naar bed gegaan, ze was meteen in slaap gevallen, wanneer haar hoofd haar kussen had geraakt.
De dag daarop had ze weer moeten trainen, vechttraining dit keer, maar dat was wel iets waar ze goed in was. Vandaag had ze weer eens les gehad in het herkennen en de eigenschappen van wezens zoals vampiers en weerwolven.
Nu zat ze in de kantine, alleen aan een tafel.
Chelsea en Ben zat samen aan een andere tafel, dichtbij elkaar en hand in hand.
Chelsea had Ben het vergeven, maar Isabelle niet.
Ze spraken niet met elkaar en Chelsea gaf haar de hele tijd dodelijke blikken.
Ben was de hele tijd bij Chelsea, hij kwam niet in haar buurt, maar gaf haar soms een blik wanneer Chelsea haar dode blik gaf, zijn blik zei meestal: Ik zei het toch.
Isabelle vond het jammer dat ze nu twee van haar vrienden kwijt was, maar ze was boos om de reden waarom.
Chelsea was vooral boos, omdat Ben het verteld had en niet zij.
Ben was degene geweest die het wilde verzwijgen, maar alleen door haar aandringen had hij het verteld.
En nu was Chelsea boos op haar en niet op Ben.
Isabelle probeerde zich erover heen te zetten, ze was twee vrienden kwijt, jammer dan, zulke dingen gebeurden gewoon.

Ze had muziekoortjes in haar oren, ze luisterde naar het liedje Titanium van David Guetta. Het refrein van Titanium was iets wat ze altijd al mooi had gevonden:
I'm bulletproof, nothing to lose
Far away, far away
Ricochet, you take your aim
Far away, far away
You shoot me down but I won't fall
I am Titanium
You shoot me down but I won't fall
I am Titanium

Ze luisterde altijd naar dit nummer als er iets misging, want als er iets misging moest ze juist sterk zijn en dat zei dit nummer.
Ze moest sterk zijn, zoals Titanium.
Ze wilde dat dit nummer er al was toen haar moeder overleed en Daniel wegging.
Ineens werden de oortjes uit haar oren getrokken.
"Het is heel onbeleefd om muziek te luisteren terwijl iemand je wat vraagt." Zei Jenny, ze keek Jenny aan.
Jenny droeg een trainingsbroek en een paarse tanktop, ze had vast net gevecht training gehad. Ook had ze een dienblad met eten op tafel gezet.
"Sorry, wat vroeg je?" Zei Isabelle.
"Of ik hier mocht zitten." Zei Jenny.
"Natuurlijk."
Jenny pakte een stoel en schoof hem naar achteren en ging erop zitten.
Ze pakte een broodje van haar dienblad, en nam een hap.
"Waarom zit je alleen?" Vroeg ze.
Isabelle haalde haar schouders op. "Ik verlies mijn vrienden door een stomme fout."
"Omdat je naar bed bent geweest met Ben?"
Ze schudde haar hoofd, als dat zo was, vergaf Chelsea het Ben ook niet.
"Omdat ik niet verteld heb dat ik naar bed ben geweest met Ben."
"Ik vind het een onzinnige reden, ik had het liever ook van hem gehoord dan van jou." Zei Jenny.
"Chelsea dus niet."
"Het komt wel weer goed, Isabelle."
Ze schudde haar hoofd, ze als mensen eenmaal uit je leven wilde kwamen ze niet meer terug.
"Welke nummer luisterde je?" Vroeg Jenny om de stilte te verbreken.
"Titanium van David Guetta." Zei Isabelle.
"Geweldig nummer." Zei Jenny.
Ze pakte haar telefoon weer en speelde het nummer.
Ze bood een oortje aan, aan Jenny, ze nam het oortje aan en stopte het in haar oor.

Even later kwamen Tyler en Adam de kantine binnen. Adam sloeg Tyler op zijn rug en zei wat, Tyler glimlachte. En gaf hem een por.
Typisch twee vrienden, zo waren Tyler en Daniel ook altijd met elkaar omgegaan.
Vrienden die bijna broers waren.
Tyler en Adam kwamen naar hun tafel.
"Hé meiden, hoe gaat het?" Vroeg Adam, terwijl hij naast Jenny neerplofte op de stoel naast haar.
Tyler ging naast Isabelle zitten. "Goed." Zei Isabelle.
"Ik heb trouwens met je vader gepraat, over hoe je het gedaan hebt bij het Team."
"En?" Vroeg ze nieuwsgierig.
"Welkom bij het Team."
Ze slaakte een gilletje van geluk.
"Dankjewel Tyler." Zei ze.
Hij glimlachte.
"Maar nu heb je wel de verantwoordelijkheid om elke keer met ons mee te gaan." Zei hij, ze glimlachte.
Ze wist wat het inhield om bij het Team te horen. En ze was super blij, zo kreeg ze alleen maar meer kans om te laten zien wat ze kon.

Twee maand later stond Isabelle in de schietkamer, ze had een pistool in haar hand en schoot ermee op bewegende doelen.
Deze twee maanden was ze vaak met het Team mee geweest, ze gaf toe dat ze het geweldig vond om mee te gaan. Ze vond het leuk om vampiers te lokken en dan te vermoorden.
Met weerwolven deden ze vrij weinig alleen met volle maan konden ze iets met weerwolven.
Maar alsnog vermoordde ze niet vaak weerwolven, meestal was een verdoving goed genoeg.
Weerwolven konden niks doen aan hun gedwongen transformatie met volle maan, ze moesten zich dan gewoon koest houden, deden ze dat niet dan was een verdovingspistool goed genoeg om ze voor de rest van de volle maan rustig te houden.
Ook als ze gewoon problemen veroorzaakte waren de verdoofpistolen de beste oplossing.
Ze hoefden gewoon niet meteen vermoord te worden.
Vampiers waren gewoon niet voor die redenen vatbaar, degene met gele ogen en normale ogen wel.
Die namen geen mensenlevens, maar degene met rode ogen, luisterden niet.
Ze stopten niet met mensenlevens te nemen, en dat was de reden waarom de Jagers er waren.
Om orde te houden tussen de weerwolven en vampiers. En om ervoor te zorgen dat de bovennatuurlijke wereld niet te veel problemen veroorzaakte in de mensenwereld.
Volgens Jenny was ze steeds beter geworden in haar reacties en snelheid, Jenny zei dat het Team haar goed deed.
Ze schoot op een doel.
Ze raakte het middenin de roos.
"Mooi schot." Zei iemand achter haar, ze schrok en draaide zich razend snel om met het pistool in haar hand.
"Jesus! Doe dat ding weg." Riep Chelsea uit.
Isabelle legde het pistool snel op de toonbank.
"Wat kom je doen?" Vroeg Isabelle.
"Ik wil praten." Chelsea ging even nerveus met haar hand door haar kastanjerode haar.
Isabelle vond dat raar, ze had de laatste twee maand niks anders gedaan dan haar te negeren, doen alsof ze niet meer bestond.
"Ik denk niet dat ik daar behoefte aan heb." Zei Isabelle, ze draaide zich weer om en pakte haar pistool.
Ze begon weer te schieten.
"Isabelle alsjeblieft." Zei Chelsea.
"Ik vind het niet fijn dat je boos op me bent."
Isabelle's mond viel open.
"Ik boos op jou?" Dit was ongelooflijk. "Jij was degene die me negeerde, jij was degene die de hele tijd naar me keek alsof je me dood neer wilde slaan. Maar ik ben degene die boos is."
Ze schoot weer, woede was de perfecte emotie om zich te concentreren.
Chelsea pakte haar pols.
"Isabelle, luister alsjeblieft. Ik weet dat het onaanvaardbaar was hoe ik me heb gedragen en ik heb spijt. Het spijt me dat ik het zover heb laten komen. Ik wilde je nooit verliezen, maar ik was boos."
"Waarom was je boos, je vergaf Ben het wel maar mij niet."
"Omdat Ben mijn vriend is. Jullie zijn met elkaar naar bed geweest voor onze relatie, ik kan hem daar niet op afkeuren."
"Maar mij keur je er wel door af."
"Je vertelde me het niet, je vertrouwde me niet goed genoeg om het te vertellen." Zei Chelsea, dit was ongelooflijk.
"Ben was degene die je het niet wilde vertellen, ik wilde het allang vertellen, maar hij zei dat ik het niet mocht doen. En ik wilde dat hij degene was die het je vertelde, omdat hij je vriend was." Zei Isabelle.
"Het spijt me zo erg, Iz. Ik mag niet boos op je zijn waarom ik nu ben. Je wilde gewoon een goede vriendin zijn en ik gedroeg me als een trut. Het spijt me. Kunnen we terug gaan naar hoe het was voor al dit ongemakkelijk gedoe?"
Isabelle schudde haar hoofd.
"Ik wil niet weer het risico lopen dat dit weer gebeurd, Chelsea. Je liet me vallen, hard. Dat vergeet ik niet."
Isabelle stopte het pistool terug in haar holster en ging met haar hand door haar loshangende lichtbruine haar.
"Isabelle, vergeef me alsjeblieft. Ik had me nooit zo moeten gedragen."
Ze klonk zo oprecht, haar lichtbruine ogen zeiden het ook. Maar straks werd Chelsea weer boos en liet ze haar weer in de steek.
Isabelle begon haar hoofd al te schudden.
"Alsjeblieft Izzy, laat me het je bewijzen dat ik nog steeds dezelfde vriendin ben zoals eerst." Ze smeekte bijna.
"Het spijt me, Chelsea. Maar ik kan je nu niet vertrouwen op je woord, ik wil dingen zien, voordat ik weer zeg dat we weer vrienden zijn." Zei Isabelle, ze wilde weglopen maar Chelsea pakte haar pols.
"Doe dit niet." Smeekt ze. I
sabelle trok haar pols los.
"Ik accepteer je excuses, maar we zijn nog geen vrienden, daarvoor moet je iets meer doen dan je excuses aan te bieden." Zei ze, daarna liep ze weg en liet Chelsea alleen achter met een blik vol ongeloof.