One More Chance (EDITING)

One More Chance-Chapter Seven

Chapter seven

Reika’s POV

“Here’s your passport Ma’am”

“Thank you miss”

“Reika, hmm.. mawawala na naman sa tabi ko yung baby namin, malulungkot na naman si mom, 1week lang kami mag-stay sa Philippines baby.” <- Mom

“Hon, ano kaba baka magbago pa isip niyan ng anak mo dahil sayo eh, alam mo namang tapos na semestral brake sa Philippines baka mahuli na naman siya sa mga subjects niya.” <- Dad

“Don’t worry mom, everything will be ok sa pag-alis ko, masyado nang matagal yung bakasyon ko diba,hehe, 1week is long enough naman para makapag-bonding tayo eh.”

“Ok iha,basta tandaan mo lahat ng bilin namin sayo ng mom mo ha.Are you ready for our flight tomorrow?” <-Dad

“Yes dad, I have settled everything yesterday, no need to worry.”

“That’s good iha. Well, I think we should go ahead to your photo shoot.” <-Dad

“Ok dad, , mamimiss ko toh pagbalik ko sa Philippines, araw-araw ba naman ganito trabaho ko, hehehe”

“I’m sure all the employees will miss you baby,wala na kasing makulit dito,hahaha “ <-Mom

“Hmm..Mom naman eh,hehehe, Let’s go na.”

((NOW PLAYING: WHEN YOU’RE GONE-AVRIL LAVIGNE))

 One month passed by simula nung pumunta ako dito sa U.S. It is my personal choice to be here, masyado na kasing magulo yung mundong ginagalawan ko sa Pinas. Pati yung taong pinakamamahal ko niloko na ako. It feels like the whole world turned you down.

House, photo shoot, gimik,at home schooling, yan ang araw-araw na buhay ko dito sa states. Well, I think it’s better for me to be busy ,kahit papano nakakalimutan ko yung sakit na nararamdaman ko. I’m such a hopeless person before I came here. 1week lang ako nag-stay sa hospital then after that I decided na mas makabubuti kung aalis muna ako.

I miss my friends, my school, my kuya, I miss everything, including him. Alam ko kaya ako nagkaganito dahil sa kanya, pero lolokohin ko lang ang sarili ko kung sasabihin kong hindi ko na siya mahal. He hurt me but the pain can’t kill my love for him. I have a stupid heart that still beats for Kionne Mikel Cruz.

I don’t know where to start pag balik ko sa lugar na yon, basta ang alam ko maraming tao ang nagmamahal sakin na nandoon para suportahan ako. Sabi ni dad I should live my life again like it seems nothing bad happened.

On my last day sa hospital may pumasok na nurse sa hospital room ko, siya yung incharge na magbantay sakin for that day. He’s eyes were very familiar, sayang nga lang dahil naka-mask siya kaya hindi ko talaga nakita mukha niya. He’s nice kaya naging kumportable agad ako sa kanya. I told him the whole story kung bakit ako nasa lugar na yon. His advise made my mind cleared,, “It doesn’t mean na dahil lang sa sinaktan ka ng taong mahal mo ay sinasadya niya na yon, malay mo he has valid reasons kung bakit niya ginawa yon, maybe he thinks that it is the best way para hindi ka na mahirapan sa relasyon niyo, maybe may mabigat siyang problema kaya niya nagawa sayo yun. Suicide? Dahil lang sa brokenheart? Look around you, araw-araw may nababalitaan tayong mga tao na namamatay sa sakit o sa aksidente, do you think na gusto na nila yon? Sa street sides you can see lots of people na namamatay dahil walang makain, Do you think ginusto rin nila yun? Ikaw, you have a wealthy family, you have friends who loves you, you can have everything that you want, wala ka rin malalang sakit, pero bakit sasayangin mo yung buhay mo dahil lang sa nasaktan ka. Life is full of ups and downs, madalas maraming downs, pero I think it depends on you kung pano mo lalagpasan yun mga yon. Remember Happiness is a choice. Kahit marami kang problema nasayo na yon kung gugustuhin mong sumaya”. He’s right, I should not waste my life dahil lang sa niloko ako. Ewan ko din pero kahit papano gumaan yung pakiramdam ko nung napanaginipan ko si Kionne, nakatulong kasi ito para magdecide ako na pumunta muna sa U.S.

…flashback…

“Princess….”

“Mickey please don’t leave me… “

“I’m so sorry.hindi ko naman sinasadya lahat ng toh eh..”

By that time naririnig ko na yung pag iyak niya, I miss how he calls me princess, it feels like I’m protected by him.

“ Mickey please.. hindi ko kaya…”

“Princess please kayanin mo ok? Mas masasaktan ka lang kung hindi kita iiwan… It kills me to see you like this…”

“Mickey please….”

“Princess don’t make this hard for me ok?, baka magbago na ng tuluyan yung isip ko, Promise me that you’ll be ok sa pag-alis ko,promise me princess”

Wala ng lumabas na boses sa bibig ko, wala na akong nagawa kundi umiyak. I can still feel his hand holding mine. I can still smell his breathe. It seems that he’s so far yet so close. Pakiramdam ko hindi ito isang panaginip. God how I miss this man. The man who usually stays by my side is now leaving me.

“Princess….”

“Always remember na kahit anong mangyari mahal na mahal parin kita,ok?”

“I love you my princess, I’m sorry… “

Unti-unti niyang tinanggal yung kamay niya sa mga kamay ko. Sinubukan ko siyang habulin sa panaginip ko kaso bigla nalang siyang nawala. That time naramdaman ko na nag-iisa nalang ako sa mundo. I’m hopeless.

“Mickey..no…please…”

Again tears fell from my eyes, nagising ako na humahagulgol, lahat ng ato sa room ko natataranta dahil sa pag-iyak ko.

…end of flashback…

Hanggang ngayon hindi ko alam kung pano ako nakasurvive sa mga pangyayari na yon. Masyado na akong maraming pinagdaanan pero dahil sa mga taong nagmamahal sakin naging malakas ulit ako. Kaya ko ng harapin ang katotohanan na wala na siya. Kaya ko ng tumayo sa sarili kong paa.

(KRING…KRING…KRING…)

“Hello, Reika speaking”

“Sis si Alexis toh, I heard na bukas na daw yung dating mo”

“ Oh Alexis, oo nga bukas nandiyan na ko, I’ll be hoping to see you at our house tomorrow night, may onting salo-salo kasi.”

“Ahmm..ok I’ll be there,  ahh,, Reika…si kuya.. si ku-kuya pumasok na siya sa school kanina”

“ I wish I was a kid again, because skinned knees are easier to fix than broken heart”

End of Chapter Seven

Thanks for Reading :))