Geçmişin izleri

Zor ayrılık...

Ben Masal Kaya.. 12 yıl önce annem birlikte İstanbula taşındık. tabi o zamanlar çocuktum, daha 6 yaşındaydım. İzmirde çok güzel bir yazlık evimiz vardı. Ben, annem Derya ve babam Vedat orada çok mutluyduk. O güne kadar...

Son zamanlar babam çok kötüydü, eve içip-içip geliyodu. Sürekli annemle kavga ediyolardı. Bazen ona tokat atdığını bile görmüşdüm. Halbüki onlar bir-birilerini çok seviyodular. Gerçek bir aşkla sevip evlenmişdiler. Neyse.. Bir gün annemle babamın çok fena bir şekilde kavga etdiklerini gördüm. Sonra babam çok sinirli bir şekilde kapıyı çarpıb gitdi. Ben her şeyi kenardan seyrediyordum. Çok korkmuştum. Şimdi çok sinirliler kızmasınlar diye yanlarına gitmiyordum. Evet bir çok kez kavgalarını görmüştüm, ama bu seferki başkaydı..

Sonra bir telefon geldi.. Annem "Hayır olamaz, Vedat iyimi? . Hemen geliyorum. Hangi hastane? " diyerek ağlamaya başladı. Yanıma yaklaştı "Güzel kızım, benim bir işim var gitmem gerek, hemen gelicem. Sen uslu-uslu otur, tamammı? " diyerek başımı okşadı. Ben "Anne, babam iyimi? " diye sordum anneme ağlayarak. Annem "Tabi Baban iyi, kuzum, ben şimdi gidiyorum, gece oldu sen de yat uyu, tamammı Masalım benim? Ben sadece başımı sallamıştım. Annem de yanağıma bir öpücük kondurup gitdi. Ama ağladığını görüyordum.

Bir kaç saat sonra annem geldi, ama babam yanında yoktu.. Annem çok kötüydü. Yanıma geldi, bana sıkıca sarıldı ve "Sen daha uyumadınmı? " diye sordu. Ben de nasıl uyuya bilirdim ki? "Uyuyamadım, annecim, babam nerde? O gelmedimi senle?" diye sordum. Annemse sadece "Bundan sonra sadece biz varız, artık bir-birimize tutunup yaşiyicaz.." dedi. Ben "Ne yani şimdi babam hiç gelmiyecekmi? Bizi yalnızmı bıraktı? Yoksa artık bizi sevmiyormu? " Annem " Olurmu öyle şey kızım, baban ikimizi de çok seviyor, sadece artık bizi uzaklardan seyredicek." Ben "Nasıl yani?" Annem "Zamanla anlarsın.."

Bir kaç hafta sonra evimize birileri geldi ve annemden evi hemen boşaltmamızı istedi. Annem çok yalvardı, ama onlar dinlemediler. Derdin biri gelince digeri de ardından geliyor. Önce babamı trafik kazasında kaybetdik, sonra da iflas etdiyimizi öyrendik. Artık bir evimiz bile yoktu. Annem tek çareyi İstanbula-arkadaşı Mervenin yanına gitmekte görüyordu. Merve abla da 2 yıldır kocasını kaybetmişdi. Tek bir kızıyla yaşıyordu. Kızı benimle aynı yaştaydı, adı da Selin. Babam öldüyünde ve iflas etdiyimizde her kes bizden yüz çevirdi, en yakın akrabalarımız bile. Ama Merve abla bize sahib çıktı. Annemi yanına davet etdi. Annem önce kabul etmemişti,ona yük olmak istemiyordu, ama evimizi kaybetdikden sonra mecburen kabul etmeli oldu. Tüm hatıralarımızı burda bırakarak İstanbula gidicektik.

Beni en çok acıtan şeylerden biri de tek arkadaşım Serkanı burda bırakmaktı.Onunla aynı yaştaydık. Ben kendimi bildim bileli sadece Serkanla arkadaşlık etmişdim. Biz hep birlikte oynardık. Hep benim yanımdaydı o. Ailelerimiz de çok yakındı, komşuyduk bide. Ama iflas etdikden sonra her kes gibi Serkanın anne ve babası da bizden uzaklaşdı. Nedense Serkan onlar gibi deyildi.

İzmirde son gün gelmişdi artık.. İstanbula gidiyorduk. Serkan bir köşede durup gizli-gizli bize bakıyordu. Taksiye binmeden önce annem "Hadi git arkadaşınla vedalaş istersen" dedi. Ben de koşarak Serkanın yanına gitdim.

Serkan: "Gitme nolur, ben şimdi kiminle arkadaşlık edicem?"

Ben: "Üzülme, bak büyüyünce bir-birimizi buluruz, yine arkadaşlık ederiz"

Serkan: "Ya bulamazsak? İnsanlar büyüyünce deyişiyorlar, yani annem hep öyle der. Ya bir-birimizi tanıyamazsak?"

Ben saçımdakı tokayı çıkarıp Serkana uzatarak "Al bunu bileyine tak, hiç bir zaman da çıkarma, bir gün karşılaşarsak ben seni bununla tanırım, tamammı?"

Serkan kolundakı siyah bilekliyi çıkarıp: "Tamam, o zaman sen de bunu tak ve hiç çıkarma, ben de seni bununla tanırım. Bakalım hangimiz digerimizi daha çabuk bulacak?"

Son bir kez sarıldık ve..

B: "Hoşçakal Serkan"

S: "Hoşçakal Masal"

Gitdik.. Her şeyi, tüm geçmişimizi, hatta babamın mezarını bile burda bırakarak gitdik...