Clairsentience

Hoofdstuk 6

Na een fikse nachtmerrie werd Steven op zondagochtend al zwetend wakker. Verward en met wijd opengesperde ogen keek hij om zich heen. Hij had een glimp opgevangen van een mogelijke toekomst waarin hij in een operatiekamer terecht kwam waar een dikke vrouw met een wrat op haar kin hem zat aan te staren. Zij had een grote boor in haar handen die er zeer gevaarlijk uit zag. "Relax Steven" had de zwaar berookte stem van de dikke vrouw tegen hem gezegd. Hij wist niet wat hij er van moest denken. Was dit inderdaad een toekomstbeeld of was dit puur speculatie rondom zijn eigenaardige gift, die hem constant in de problemen bracht. Hij zou toch de komende week eens langs moeten gaan bij een dokter om hierover te praten. Doktoren hadden beroepsgeheim en konden hem alleen adviseren en niet meteen vol spuiten. Na een verkwikkende douche zonder zeep, die had hij namelijk vergeten bij de boodschappen mee te nemen, ging Steven naar onder. Het gevaar dat Melissa heette zat wederom als een zombie op de bank, haar versie van "the Walking dead" uit te proberen. Goeiemorgen probeerde Steven enthousiast uit te brengen. Hmmm, hmmm, was het antwoord. De tijd om diepe gesprekken te voeren was wellicht nog niet aangebroken.....

In de middag dacht Steven nog even terug aan het voorval van gisteren. Die stiefvader van Gwenny leek hem een gevaarlijke man. Vanuit het visioen had hij dit al weten te ontcijferen, echter nu had hij hem ook eens in het echt meegemaakt. Mijn hemel, onder welke steen was deze man uit gekropen. Wat een afzichtelijk ordinair excuus van een levend wezen was dit? "Melissa, jij kent Gwenny uit mijn groep toch?"vroeg hij voorzichtig aan zijn dochter. "Ja natuurlijk, hoezo?' was het uitgemeten antwoord van de twaalfjarige zombie op de bank. "Nou,....heb jij misschien de laatste tijd iets bijzonders aan haar gemerkt?" vroeg Steven voorzichtig. De achterdocht op het gezicht van Melissa sprak boekdelen. Het vragenvuur zou nu moeten stoppen bedacht Steven net, toen Melissa daadwerkelijk antwoord gaf. "Ze had het er tijdens de pauze over, dat ze wilde weglopen.."zei ze. Steven vond dit niet zo verwonderlijk. In haar situatie zou hij waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben. "maar ja,"vervolgde Melissa, "vind je het gek met zo'n ouders, daar zou iedereen toch bij weglopen?""Hoezo?'vroeg Steven. "Nou, als ik de roddels mag geloven in dit stadje, wordt Gwenny regelmatig in elkaar getrapt, geslagen, misbruikt en mag ze vervolgens drie dagen het huis niet uit om de schrammen en blauwe plekken te laten helen."

Steven dacht na.....Hij kon dit niet zomaar laten gebeuren. Wat is dat voor een bruut dat hij een meisje van die leeftijd zo vreselijk laat lijden. Ieder huisje heeft zijn kruisje wordt vaker gezegd, en hij wist dat dit ook een kern van waarheid bevatte, echter het kruis van deze familie was bijzonder groot. Te groot voor Gwenny om het alleen op te lossen. Hij besloot om hulp te gaan inschakelen. De politie zou erbij te pas moeten komen. Hij kon hier zelf niets tegenin brengen. 

Op zondag was het ook rustdag voor de politie. Echter voor noodgevallen was er altijd een deputy aanwezig die de mensen te woord kon staan. Steven wou hier dankbaar gebruik van maken en zijn verhaal aan de autoriteiten bekend maken zodat hij er in de toekomst niet meer alleen voor stond. Hij wist dat zijn verhaal correct moest zijn, niet overdreven en zeker niet te dramatisch. De deputy zou hem dan aan kunnen zien voor iemand die aandacht nodig had. Dit was niet de bedoeling. Op het politiebureau aangekomen mocht hij plaats nemen in een klein groezelig wachtkamertje, dat de afgelopen jaren misschien één keer afgestoft was. De politie werd hier slecht betaald bedacht Steven zich....

Na een kwartier wachten (het leek wel een half uur), werd Steven gevraagd binnen te komen in een klein kantoortje waar een dikke man, compleet met Stetson en ranger uniform de scepter zwaaide. "Neemt u plaats,"zei de dikke man. Steven ging rustig zitten. "De naam is Parkins,"zei de dikke man en ik ben de hulpsherrif in deze stad,"vervolgde de man. "Ik zal in de tussentijd dat u het verhaal doet, een aantal zaken op papier zetten en dit wordt vervolgens gebruikt om een proces verbaal op te maken, begrijpt u dat?" Ja tuurlijk begreep Steven dat, hij was niet dom of zo....! Hij begon zich te ergeren aan deze tijdrovende, dikke, hoeddragende, walgelijke man. "Naam?"..... Steven Peterson, " zei Steven plichtsgetrouw. "Beroep?""leerkracht." Het vragenvuur ging nog een kwartier door. Uiteindelijk kon Steven dan toch zijn verhaal afsteken. Parkins luisterde aandachtig naar het verhaal van Steven. Hij fronste zijn borstelige met korrels bezaaide wenkbrauwen af en toe, maar stelde geen vragen tussendoor. Waarschijnlijk had deze deputy op een blauwe maandag ook een cursus gesprekstechnieken gehad. Steven had zijn hele verhaal verteld. Parkins keek naar de klok en besloot dat het tijd werd voor Steven om te vertrekken. "Mijnheer Peterson, bedankt voor uw melding, ik zal het er met de Sherrif over hebben hoe we deze zaak het beste kunnen aanpakken.""Maar," begon Steven tegen te sputteren.""Helaas mijnheer Peterson, hier zit geen maar aan dit verhaal...het berust compleet op bedenkingen en speculaties." "U heeft geen enkel bewijs, hier kan de politie in eerste instantie niet veel mee.""Het enige dat we zouden kunnen doen, is af en toe polshoogte nemen bij de woning van deze familie." De borstelige wenkbrauwen met korreltjes keken nu extra demonstratief naar de klok om aan te geven dat de tijd voorbij was. Steven droop voor de tweede keer in twee dagen af.......