Clairsentience

Hoofdstuk 11

Tegen beter weten in griste hij de zak uit Parkins handen. Zijn gevoel vertelde hem dat hij moest maken dat hij uit het politiebureau wegkwam. Hij had genoeg van het stinkende oude gebouw met zijn bewoners en met name natuurlijk Parkins, die in het bijzijn van de advocaat zijn allerliefste glimlach probeerde tevoorschijn te toveren, iets wat hem een groteske uitdrukking van een op jacht zijnde haai gaf. De advocaat schonk er weinig aandacht aan, zijn taak was voor vandaag beëindigd. Steven liep naast hem naar buiten. Daar aangekomen buiten het zicht van Parkins had de advocaat, die zichzelf met een vleugje humor Johnny English noemde, nog enkele mededelingen voor Steven. Hij zou nog keer moeten verschijnen bij de rechtbank en hij mocht voorlopig tot het proces volledig afgerond was, het land niet verlaten. Niet dat hij hier behoefte aan had, hij kon het tevens van zijn armzalig leerkrachten-loon niet betalen. Ze namen afscheid en Steven liep rustig naar huis. Het was een warme dag geweest, die gezien de stand van de zon snel ten einde zou raken. In zijn plastic zak zat nog steeds de zegelring. al lopend gaf hij de ring een gedegen onderzoek. Hij was van goud, met kleine versieringen op de buitenkant en een kleine rode steen op het zegel-gedeelte. Normaal bij dit soort ringen verwachtte je dat het een nep-ring van de kermis zou zijn, maar deze ring was redelijk zwaar en de kwaliteit goud was dermate goed dat hij ervan overtuigd was dat de ring een klein fortuin waard zou kunnen zijn. Hij probeerde de ring uit aan meerdere vingers, echter zijn vingers waren niet zo dik als dat ze kennelijk van de vorige eigenaar(s) waren geweest. Hij eindigde dus aan de duim van zijn linkerhand. Daar paste de ring nog enigzins goed zonder meteen uit te vallen. De verhalen van de medegevangene nog vers in het geheugen vond hij het eigenlijk best wel griezelig. Een gevangene die er eerst wel was, dan weer niet. Een ring die in zijn verhaal voorkwam die ineens in zijn zak aanwezig was. Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken. Aangezien hij zichzelf onvoorzichtig en impulsief beschouwde wist hij precies wat zijn volgende stap zou worden...

Vlak bij huis stond een busstation. Meestal rond dit uur van de dag waren er nogal wat mensen die de bus vanuit werk naar huis gingen nemen. Het zou daar dus krioelen van de mensen. Wat nou als hij eens zou proberen om iemand aan te raken? Niemand die het door zou hebben, niemand die dit raar zou vinden en mocht hij dan toch niet goed worden kon hij de schuld op de warmte afschuiven. Het leek hem een goed plan om de ring eens in het echt uit te proberen. 

Bij het bushokje aangekomen was het inderdaad erg vol. De mensen waren met elkaar aan het praten of keken chagrijnig in de leegte, moe van een lange werkdag. Hij liep naar de eerste beste persoon, een meneer van middelbare leeftijd met een petje op zijn hoofd en een redelijke bierbuik, hij deed alsof hij struikelde en pakte de arm van de nietsvermoedende man vast. Er flitsten allerlei beelden door zijn hoofd: een verjaardagsfeest dat uit de hand was gelopen, een knallende ruzie met een familielid, echter ook vrolijke dingen zoals de bruiloft van zijn zoon waar hij een goede band mee had en de later ontstane kleinkinderen waar deze opa erg trots op was. Hij liet los en.......voelde zich kiplekker. Geen probleem, geen ogen die naar achterklapten, geen problemen. De man keek hem wel even vreemd aan omdat Steven zijn arm had vastgepakt natuurlijk. Steven verontschuldigde zich en gaf aan dat hij over de stoeprand was gestruikeld. De man gaf aan dat hij dit al begrepen had en schonk hem een aardige glimlach op de koop toe. al met al een geslaagd experiment.

Zou het verhaal over deze ring dan toch waar zijn? Dit zou voor Steven geweldig zijn! Hij zou gewoon niet meer bang hoeven te zijn dat iemand hem zou aanraken. Het zou echt een wonder zijn. Hij zou echter de ring nog meer moeten testen. Eén keer kan toeval zijn, twee keer al minder toevallig en drie keer is scheepsrecht en dan weet je dat iets functioneert.

Hij wist precies wie zijn volgende "slachtoffer" zou zijn...

Eenmaal thuis gekomen nestelde hij zich in de bank. Hij vroeg zich af wie dan in Godsnaam de stiefvader van Gwenny had vermoord. Hij begreep het niet. Dat deze man geen lieverdje was moge duidelijk zijn, maar om daarom iemand te vermoorden? Maar ja, hij wist niet welke zaken er nog meer op de achtergrond afspeelden. Hij kende de voorgeschiedenis van deze man niet. In gedachten verzonken hoorde hij niet dat de voordeur open ging en de sneekers van zijn lieftallige dochter, met zijn dochter erin de woonkamer binnen kwamen. "Zeggen we niets meer?" zei de inhoud van de sneekers. "Ow sorry, ik was in gedachten verzonken, heb nogal een vreemde dag achter de rug," wist Steven te antwoorden. Hij zou Melissa niets vertellen, ze zou dit waarschijnlijk toch niet begrijpen ....  en het zou haar rol als "slachtoffer" op deze manier iets gemakkelijker maken...

Na het avondeten (spaghetti á la Steven) zaten ze samen op de bank. Het was al een tijdje geleden dat ze eens rustig samen konden praten. Steven vond dat het tijd werd om experiment 2 ten uitvoer te brengen. Hij keek voorzichtig naar rechts waar de nietsvermoedende Melissa verdiept was in een spannende aflevering van NCIS, waarbij de hoofdrolspeler met de grijze haren gevangen was genomen door een groep terroristen die losgeld eisten. Zoals hij vroeger wel eens deed ging hij tegen haar aan liggen. Melissa liet het gebeuren en keek rustig verder. In de tussentijd daalde Steven in het bewustzijn van zijn eigen dochter. Hij zag beelden van de scheiding, de schreeuwpartijen die zij dus toch kennelijk als kind had meegekregen, de paar dagen dat ze nog alleen bij haar moeder was geweest, de gesprekken met hem, de pestkoppen op school, kinderen die hij helaas allemaal kende,..en nog iets wat in het begin niet helemaal duidelijk was,...het leek wel verborgen,....hij probeerde met zijn geest steeds dieper te graven in het bewustzijn van zijn dochter.... ze had een vriend! Waarom wist hij hier niets van? Oh,..maar er was iets speciaals met deze vriend,... Hij was ouder,...een stuk ouder,...zo te zien minstens 20. Hij rookte, hij dronk en gaf haar cadeaus...die cadeaus zag hij haar verstoppen onder haar bed..., een telefoon, een i-pad, dure tassen en kleding.. Waarom wist hij hier niets van? Was hij zo blind? Hij vertrouwde deze jongen instinctief niet, de manier waarop hij liep, naar haar keek, alsof het zijn bezit was.... Steven maakte zich zorgen,.... Grote zorgen.....

Zou dit een loverboy kunnen zijn?.....