Clairsentience

Hoofdstuk 13

Hoe kon hij nu duidelijk maken aan Melissa, dat deze jongen (whatever zijn naam was) en zijn kameraden slecht nieuws waren voor haar,...en voor Gwenny,...zij zat kennelijk in dezelfde problemen... Hoe kon hij haar vertellen dat zijn grootste zorg was dat zij in een naamloos bordeel zou terechtkomen met deze knul als haar pooier. Het vrat vreselijk aan hem. Hij had zich nog nooit zo machteloos gevoeld. Sinds de scheiding waren er enorme veranderingen geweest. Voor hem persoonlijk maar zeker ook voor de kinderen. Met zijn oudste had hij vrijwel geen contact meer en de jongste.... die ging nu echt de verkeerde richting uit. Vreselijk!  Hij wist niet wat hij moest doen. 

In ieder geval moest hij naar huis, aangezien Melissa hem daar verwachtte. Thuis aangekomen probeerde hij zo goed mogelijk te laten zien dat er verder die dag niets gebeurd was. Melissa keek hem bij binnenkomst een beetje schaapachtig aan. Met zo'n blik van "Oh ,...daar ben je dan...." Steven kon er niet meer tegen. Er woedde een mega-donderbui in zijn lichaam die erom smeekte om naar buiten te mogen. Iedere keer weer opnieuw vroeg hij zich af wat hij moest doen om zijn zelfbeheersing niet te verliezen. Wat hij moest doen om het niet meteen op een schreeuwen te laten aankomen. Geduld, beste vriend is een schone zaak........

MELISSA!!!!!!!!!

"Wie is die knul waar jij mee omgaat, hoe heet hij, waar komt hij vandaan, waarom geeft hij jou cadeautjes, weet je wel hoe oud hij is, wat heb je al allemaal met hem gedaan, ben je nog maagd?????????"

Na deze mega-uitspatting keken vader en dochter elkaar een tijdje bewegingloos aan.. Melissa keek bedrukt en angstig naar haar vader, zich vast afvragend hoe hij aan al deze informatie kwam en waarom hij zo boos was... Steven kolkte van woede, al de frustratie van de afgelopen tijd kwam er messcherp uit gevlogen. Hij had al lang niet meer zo'n uitspatting meegemaakt. Maar dat krijg je als mensen met de rug tegen de muur staan. Dan maken ze net als een kat vreemde sprongen. 

Melissa was de eerste die de stilte doorbrak:"Hoe weet je dat?" vroeg ze met een kleine beverige stem... Steven bleef haar met dezelfde strakke blik in zijn ogen aankijken. Hij zei niks... "Hoe weet je dat van mij en Michael?" probeerde Melissa nog een keer, ...intussen vloeiden er kleine tranen uit haar ooghoeken.. "Hij is mijn vriend," voegde ze er snel aan toe.. Steven bleef haar aankijken met een blik als vuur in zijn ogen... "Pap, stop.....je maakt me bang.." Bij de laatste woorden ontdooide Steven een beetje. Niet alleen door de woorden, maar ook omdat hij wist dat als hij haar zo zou blijven aankijken, ze de ambulance konden waarschuwen, aangezien hij een lichte hartaanval voelde aankomen.

Steven keek Melissa aan, nu iets meer met begrip. "Je weet toch dat dit verkeerd is,....dit wat je doet?" was het eerste dat hij kon uitbrengen. Melissa dacht even na. Tenslotte knikte ze. Ze had op school een video te zien gekregen over loverboys en wat ze met je deden en hoe ze jou als kind afhankelijk van hen maakten. Ze wist in haar achterhoofd (dat kleine engeltje op de schouder) dat het niet goed was wat ze deed. Maar ze kreeg aandacht, ze kreeg presentjes, ze was gelukkig. Tenminste dat idee had ze. 

Steven ging kort bij haar zitten en legde zijn arm om haar schouder. Dit had onmiddellijk resultaat. Hij was even vergeten dat zijn clairsentience op dat moment de overhand zou nemen. Hij werd door een emotionele tour beloond. Melissa, de jongen, hun kennismaking, de toen al aanwezige twijfel van Melissa, het voortdurende afhankelijk maken, de vele cadeaus, zelfs de impact van de uitbarsting van een paar minuten gelden en de gedachten van Melissa hierover kwamen in beeld. Er was echter nog iets...iets dat Steven niet eerder had opgemerkt. Ver achter deze beelden verscholen lag nog een ander beeld. Een beeld dat hij niet meteen kon thuisbrengen. Iets donkers in de achterkant van haar bewustzijn. Iets dat te maken had met Melissa, met de jongen, zelfs met hem. Hij kwam er niet achter. De beelden bleven in de schaduw. Hij zou dieper moeten graven. Vandaag lukte hem het echter niet meer. Hij was helemaal kapot. De uitbarsting met daarna de visioen-ervaring hadden hem uitgeput. Hij draaide zich om en ging rustig op de bank liggen. Melissa keek hem vol zorgen aan. Pap mocht er best nog wel wezen voor zijn leeftijd. Hij had iets "jongs" over zich. Een jeugdige ziel in een ouder lichaam. Ze wist dat ze hem vaker pijn deed door hem ouwe te noemen. Haar vader vond dit echt niet prettig. Hij zou het liefste voor altijd jong zijn gebleven tot hij zou sterven. Ze noemden dit met een moeilijk woord "het Peter Pan syndroom," naar de gelijknamige Disney-figuur die in een andere wereld voor eeuwig jong kon blijven. Haar vader was ook zo'n persoon. Er waren er veel op de wereld, maar haar vader was echt wel een prototype van dit soort mensen. Waarschijnlijk was hij daarom ook wel leerkracht geworden. Zo kon hij werken met en voor zijn zogenaamde leeftijdsgenoten. Zoals hij daar nu op de bank lag, was geen sprankeltje jeugdigheid meer over. Hij was gebroken. En zoals zij het zag, was zij er de oorzaak van. Ze moest maar gaan breken met Michael... Zo kon het niet langer. Dat zelfs haar vader eruit zag dat hij ieder moment een hartaanval kon krijgen was de hele relatie niet waard. Wat was ze ook een stomkop. Iedereen had haar gezegd: "blijf uit de buurt van die knul, hij is slecht nieuws," maar oh nee, zei was weer eigenwijs, zij dacht dat ze het beter wist... Ook had ze vaak genoeg te horen gekregen dat ze niet zoveel tijd met jongens moest doorbrengen, het had toch geen nut op haar leeftijd, het andere geslacht wilden niets met meisjes te maken hebben, die dachten alleen maar aan voetbal en videospelletjes. Wat een domper. Stiekem was z\e een beetje jaloers op haar vriendin Emma, die was lesbisch,...die had geen problemen met die idiote stomme anders-denkende-puberale-voetbal-liefhebbende kleuters, die zich jongens noemden... Michael was anders, hij was ouder, slimmer, en hij zei dat hij helemaal niet van voetbal hield. Maar alleen maar van haar....

Droevig en bezorgd keek ze naar haar vader..... Ze moest iets doen.... maar ze wist niet goed hoe....