Clairsentience

Hoofdstuk 8

De volgende ochtend ging hij meteen naar het lokaal van Samantha. Hij had Melissa op het schoolplein laten wachten onder het mom van dat hij met de juf iets moest bespreken over de scores van de afgelopen toets. Samantha keek hem nieuwsgierig aan toen hij het lokaal binnen trad. Het lokaal ademde een sfeertje uit, zoals dit alleen mogelijk was bij het lokaal van een vrouwelijke leerkracht. Alle papiertjes waren netjes op orde op stapeltjes, de handleidingen waren in de kasten opgeborgen en lagen niet zoals  bij hem kriskras door elkaar, de tafeltjes stonden keurig netjes in rijen en alles ademde een sfeertje uit van rust reinheid en regelmaat. "wij moeten eens praten over Melissa,"begon Steven meteen. "Melissa is gisteren met bulten schrammen en schaafwonden naar huis gekomen."" Ze zegt dat het gaat om een pesterij door medeleerlingen, echter geloof ik dit niet helemaal, ik bedoel , wie doet nu zoiets!"Samantha bleef rustig. Ze keek Steven strak aan, iets te strak misschien. Hier werd Steven een beetje zenuwachtig van. Zo zenuwachtig dat hij ervan begon te stotteren....

Na het verhaal aangehoord te hebben reageerde Samantha redelijk nuchter. "Ik denk zeker dat Melissa probleempjes heeft met enkele andere dames in de klas.""Ze maakt zichzelf vaker onmogelijk door vreemde, soms kwetsende opmerkingen te maken tegen andere kinderen.""Dat maakt haar gemakkelijk een doelwit voor pesterijtjes, vooral als het gaat om andere dames.""Echter, ik weet zeker dat er gisteren niets gebeurt is Steven!"

"Hoezo?" vroeg Steven vervolgens. "Nou dat is heel simpel,"zei Samantha, "ze was gisteren niet op school!".......

Weer buiten vroeg Steven zich af wat er allemaal gebeurde. Gwenny vol blauwe plekken, Melissa hetzelfde en dan ook nog eens liegen over het wel of niet naar school gaan, vriendinnen de schuld geven van alles. Hij wist het echt niet meer...

Die dag verliep zonder noemenswaardige incidenten. Steven was met zijn hoofd bezig met veel andere zaken dan de lesstof van die dag. De kinderen merkten het wederom, maar Steven liet ze die dag aanmodderen. Na school ging hij ook weer snel naar huis. Hij had een hoop nakijkwerk. Voor zijn huis stond een vreemde auto geparkeerd. Op het dashboard stond een rood zwaailicht. Een politieauto dus. Parkins stond met zijn buikomvang de narcissen van Steven's tuin te bewonderen. "Meneer Peterson,"zei hij gemaakt hartelijk. "Wat fijn dat ik u nu nog tref.""Ik zou graag een gesprekje met willen voeren, zie het als een vervolggesprekje van ons gesprek op bureau." Steven iet niets blijken. Hij had een vreselijke hekel aan deze man. Hij was te zeer een karikatuur van een Amerikaanse politie-sheriff. Een opgeblazen ballon, veel lucht en weinig gevoel. Een typisch Amerikaanse redneck die niet te vertrouwen of te geloven was. Het prototype man die met z'n maten op vrijdagavond in de bar hing, veel teveel bier dronk en ordinair gedrag vertoonde, de bardames in hun billen zou knijpen, onder het schaterlachen van zijn al even domme vriendenkring.

Gemaakt vriendelijk liet Steven Parkins binnen in zijn huis. Het was een rommeltje, daar kon hij helaas weinig aan doen. Als alleenstaande man met anderhalve dochter en een alimentatie die hij nooit kreeg van zijn vrouw, moest hij het zelf maar zien te regelen. Parkins ging met zijn goed gevulde achterwerk in de bank zitten. Precies op de plek die Steven normaal ook zag als ZIJN plek. "Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen," zei Parkins een beetje muizig. "U had het over een meisje dat vermoedelijk door haar vader, stiefvader werd mishandeld.""Als leerkracht was u getuige van meerdere plekken op het lichaam en ook haar afwezigheid op school, correct?""Ja,"zei Steven. Parkins schraapte even met zijn keel voordat hij doorging met zijn verhaal. "De stiefvader heeft helaas ook een klacht tegen U ingediend,"zei Parkins droogjes. "De stiefvader zei, en ik citeer : "Hij is een vervelende lastpak, die hier aan de deur komt met beschuldigingen die niet kloppen. Hij heeft als leerkracht mijn dochter in de klas, volgens mij is hij pedofiel.""Klopt dit mijnheer Peterson, bent u pedofiel?" Steven voelde zijn bloed in zijn aderen kloppen, Zijn tanden zaten stevig op elkaar geklemd. Als iemand jou ervan beschuldigt om pedofiel te zijn, als mannelijke leerkracht, voel je je echt wel in je kruis getast, op z'n minst. Je bent altijd al bang om niets verkeerd te doen, mocht het gebeuren dat je iets ziet of iets doet per ongeluk, moet je dat meteen mondeling rechtzetten, anders gaan ouders van kinderen hele vreemde zaken over je denken. Als het woord één keer is uitgesproken voel je je daar vreselijk onder. Bang voor je baan, bang voor je toekomst, bang voor alles.

Parkins genoot zichtbaar van het gewenste effect dat zijn woorden op deze vent Steven hadden gemaakt. Hij voelde zijn macht groter worden. Dit zielige leerkrachtje zou hij wel eens even de waarheid zeggen. Een echte man werd toch zeker geen leerkracht. Dat was een vrouwenberoep....

Steven wou iets heel vervelends gaan zeggen tegen Parkins, maar kon nog net op tijd zijn woorden inslikken. "Nee mijnheer Parkins, ik ben geen pedofiel en dit zal ik ook nooit worden. Ik heb een beroepseer en daar wil ik net als u gehoor aan geven."Parkins lachte schamper. "Ja, natuurlijk,"zei hij zonder veel gevoel. "Neemt niet weg dat ik jullie beiden morgen om 17 uur op het politiebureau wil zien om deze netelige kwestie op te lossen, ik neem aan dat we als volwassenen hier wel een oplossing voor kunnen bedenken........

Steven begon het Spaans benauwd te krijgen...