TUĞÇE
Yine dersimin sonuna gelmiştim ve eve gitmek için yola koyuldum muhasebe ve vergi uygulamaları okuyorum. Çok eğlenceli değil mi? İkinci öğretim olduğum için dersimin bitmesi 21:00 buluyordu ve 22:00 evde oluyordum. Yine sıradan bir gündü ve otobüsümü beklemeye başladım. Arkadaşlarım çoktan otobüslerine binip gitmişlerdi bile. Telefonumun internetinden geliş saatine baktigimda yarim saat gecikmisti. Minibüs durağına gitme kararı aldım ve yürümeye başladım. Biraz uzakta olduğundan epeyce yürümek gerekiyordu. Yolda aniden yere çökmüş ağlayan bir adam ve yanında 4 iri cüsseli adam vardı. İlk basta saskinligin etkisiyle dikilmiş onlara bakiyordum. Adamin yalvarma sesleri tüm arsayı dolduruyordu. Dayanamayip telefonunu elime alip polisi aramaya karar verdim. Tam tuşlara dokunacağım sırada arkadaşim gizem beni aradı. İnek çanı olan telefon zil sesim adamın çığlığından sonra arsayı dolduran ikinci sesti. Tüm gözleri üstümde hissettigimde
"sakın yaklaşmayın polisi ararım"
AA şaka gibi ne dedim ben ya. Ben polisi araya kadar onlar beni çoktan öldürmüş olur. Ne yapmalıyım diye düşünürken adamlardan bir tanesi
"Alın kızı depoya getirin"
ne nee deposu en iyisi kacmakti. Hem ben ortaokulda sınıfın en iyi koşan kızıydım. Evet Tuğçe kaç kizim. Koşmaya başladım arkama bile bakmadan kaçıyordum. İzimi kaybettirmeliydim. Ara sokaklara girmeye başladım. Okulumun yakınlarında olduğum için buraları iyi biliyordum. Koştum koştum ve koştum. Nefesim kesilmeye başlamıştı ne kadar koştum bilmiyordum. Ve bir duvarın dibine oturdum. Nefesimi düzene sokmaya çalışıyordum. Artık ayağı kalkmak gerekiyordu. Telefonum çalmaya başladığında ekranda yazan isimle aklım başima gelmişti. Annem!! Çok merak etmiştir beni. Dahada meraklandirmadan actim telefonunu
"kızım nerdesin iyi misin çok geç kaldın çok merak ettim"
annemin ne kadar Endişelendiğim sesinden belli oluyordu. 3 senedir ilk defa habersiz bir sekilde bu kadar geç kalmıştım.
"annem dersim uzun sürdü bide otobüste gelmedi bir turlu. simdi binip geliyorum sakın merak etme iyiyim ben"
annemin içini rahatlatip duraklara dogru yürümeye başladım. Bugün gördüklerim hiç normal değildi adamı öldürdüler mi hic bilmiyorum. Beni hala arıyorlar mı onuda bilmiyorum. Çok korkuyorum ama ben güçlü bir kızım bunların hepsini unutup hayatıma devam edebilirim. Hem onlar kim bilir kaç kişiyle uğraşıyorlar beni çoktan unutmuşlardır. Ben bunları düşünürken çoktan bir taksiye binmiştim. Taksiye de mecburen binmistim saat epey geç olmuştu. Sokakta otobüs minibüs hicbir arac yoktu. Bende nadiren bindigim taksiydeydim. Evin kapisinin önune geldiğimde taksiciye parasini verip elimi cantama attim. Anahtarı cikaracagim şırada annemin ilaclarinin bittiğini ve yeni ilaç almam gerektiğini tamamen unutmustum. Acele olarak internetten bizim oturduğumuz civardaki nöbetçi efsanelere baktim, en yakin olanina gitmeye karar verdim. İlaclarini alamadiginda geceleri ateşi bile cikabiliyor ve ben kendi keyfim için annemin sagligini riske atamazdim. Nöbetçi eczaneye doğru yurumeye basladim. Sokak fazla sessizdi. Ve bu beni korkutuyordu. Nöbetcinin önune geldiğimde ve acik olduğunu gördüğümde derin bir nefes alip eczaneye doğru yürüdüm. İçeri girip receteyi uzattim. İlaclarim hazirlanirken anneme ilaclari alip geleceğimi yazmistim. Bu arada sürekli annemden bahsediyorum. Babam maalesef bizi terketmis anlayacaginiz bir babam yok. Birde büyük bir ablam var ve şuan evli ne arar ne sorar bundan 1yil öncesine kadar hep yanina gider bazende onlarda kalirdik taki bizi bir aksam evlerinden kovana kadar o günden bu yana hic konusmuyoruz. Kendi evimizde annemle ben yasiyip gidiyoruz. Ben derin düşüncelere dalmisken yolun sonuna geldiğimi yeni farketmistim. Kapiyi acacagim sırada
''•benden kaçabileceğini mi düşündün '' ...
ATEŞ
Yine bir aksam borcunu odemeyen bir Adama dersini veriyorum ki o aptal kiz karsima cikana kadar. Bizden kaçmaya da calisti. Nasil bir cesaret bilmiyorum. Sanki elimizden kurtulabilecekti. Adamlarima kızį yanima getirmelerini soylemistim . ama kizi ellerinden kacirmislar. İş yine bana düşmüştü. Ama ondan önce bir hesabim vardi. Karsimda yalvaran gözlerle bakan şu adama cezasini vermekti. Bugün işlerim olduğundan fazla oyun oynamadan adami öldürmüstüm. Ben giderken adamlarım ceseti kaldirmaya baslamislardi. Çok uzun sürmeden kizin duvarin dibinde nefes nefese kalmis bir şekilde durduğunu farkettim. Ama yanina gitmedim evini oğrenicem ve asıl bedelinin sonra ödetecektim simdilik tek amacım gözünü korkutmaktı. Bi kapinin önune geldiğinde aniden geri dönüp eczaneye kadar yürümeye başladı. Eczanedeki işini bitirdiğinde biraz önce geldiği kapıya geri döndü. Artık evini öğrenmiştim. Gerisi kolaydı. Kiza söylediğim cümleden sonra donup kaldı. Gerçekten komik görünüyordu ve hareketlerinde beni yeterince eglendiriyordu. Yeni oyuncagimi bulmuştum. Simdi her zaman gittiğim KAMA bara gittim. Etrafındaki kızlardan gözüme çarpan bir kızı yanima cagirdim ve evime doğru yola koyulduk. Eve geldiğimde kızı odama götürmeye basladim. Odama geldiğimizde telefon sesiyle tüm büyü bozuldu arayan babamdi ve acilen eve cagiriyordu. Yanimdaki kizi kovup babamlara doğru yola koyuldum. Zamanlamalari hep iyi olmuştur zaten. Evin önüne geldiğimde ciddi bir şekilde koltukta oturan annem babam ve dedemi gördüğümde bu konusmanin iyi bir yere varmayacagini anlamak uzun sürmedi. Ve dedem söze girdi bile
"bak ateş sözü uzatmadan direkt söylüyorum. Benim ömrüme şurda kalmis en fazla 1 sene ve ben torunumun evlenip mutlu olduğunu görmeden senin o guvendigin mirasimi kimseye vermeyi düşünmüyorum. Lafi dolandirmiyorum ya artik evlenip hayatini düzene sokarsin yada hemen simdi kendine çırak olmak için bir yer bulmaya başla bilmem anlatabildim mi? Ama gördüğüm kadarıyla hayatında kimse yok. Bende isterdim torununa vermek bu mirasi ama hiçe harcayacagini bildiğim için üzgünüm oğlum kendi ayaklarinin üstünde durmayi ogreneceksin"
dedemin söylediklerinden sonra kendimi kaybetmemek için zor tutuyordum kendimi. Dudaklarimi kemirmekten yara olduğunu hissedebiliyordum. Dedemin o yüklü mirası benim için bir guvenceydi. Ben tüm planlarimi o mirasa gore düzenlemiştir. Simdi bu saçma sapan konu için kaybedemezdim. Acilen birini bulmaliydim. Evet simdi hangi koza soylesem kabul ederlerdi ama nereye kadar elimde güçlü bir koz olmaliydi. Ben bu teklifi yaptgimda kabul etmeme lüksü olmayıp beni hicbir zaman yüz ustu bir alamayacak biri olmaliydi. Bunlara düşünürken birden bu düşüncelerden siyrilip
"dede bi sevgilim var ve ona çok asigim. Size söylemedim çünkü gerçekten iyi bir ailenin kizi size herşey kesinleşince söyleyecektim ama suprizimi maffettiniz oldunmu?"
"oglum eğer yalansa bunun telafisi yok biliyorsun değil mi?"
diye atildi babam.
"yalan söylemiyorum isterseniz hemen tanistirabilirim sizi"
ciddi olduğumu inandirdigima hepsinin teker teker yuzu gulmeye basladi. Yarın bunu halletmek gerekecekti. Bunun verdiği yorgunlukla kendi evime gidip uykuya daldım.
İlk bölümün sonuna geldim.. Evet biraz durgun olabilir asil eğlence bundan sonraki bölümlerde okunmaya devam edin yeni bölümleri çok kisa surede yazmaya düşünüyorum. :)
