My Rainy Days

Chapter II

CHAPTER II

Makiko's POV

I just have water in my eyes...

What a lame excuse. But, i think he believed me naman. Ugh. I am so lame, crying in front of a person i've just talked to and plus, he's a guy. I thought to myself habang nakasakay ngayon sa bus pauwi.

"Station 1! Station 1! Bumaba na lahat ng bababa sa station 1." Sigaw ng conductor sa bus.

Tumayo nako at bumaba. 

"Tumila na pala ang ulan." I said to myself, looking up at the sky. 

Habang naglalakad ako papunta sa apartment ko, nagulat ako ng bigla kong makita ang papa ko na nakaluhod sa labas ng apartment ko.

"Anong ginagawa mo dito?" I ask him with bitterness in my voice.

Humarap sya sakin habang nakaluhod pa din at sinabing, "Makiko kailangan ni papa ng mapagtataguan, kailangan ko ng tulong mo anak."

Kinuha ko ang susi ng apartment ko sa bulsa ko at inabot sa papa ko.

"Umalis kana sa harapan ko, " sabi ko habang nakayuko, "Ayan ang susi ng apartment ko, kunin mo." 

Kinuha naman nya ang susi sa mga kamay ko at tumayo na din.

"Bukas ng umaga pagbalik ko, ayokong aabutan pa kitang nandidito sa apartment ko o kahit sa labas ng apartment ko. Naiintindihan mo ba?" Sabi ko sa kanya, habang nakayuko pa din.

Hindi ko sya magawang tignan. I hate him so much i can't even look at him. 

"S---"

Pinutol ko ang sasabihin nya at sinabing, "Don't you dare thank me. I am not doing this for you."

I am not really doing this for him. I am doing this for myself. I'm tired. I'm tired of talking with him, fighting with him and everything else. So, i gave him the keys to my apartment. I don't really care kung sa labas na ako matutulog o ma-pick up ako sa daanan, all i want is him out of my sight.

"Leave the keys under that rag when you leave tomorrow." Sabi ko, pointing at the rag that lies on the cemented floor of my doorstep at umalis na.

I don't know where to go. I don't have friends here that i could go to. I continue walking without any direction. I just keep on walking, i don't care where my feet takes me. I don't care where i end up. 

All i do is walk...

"10:00 pm na po mga shoppers, magsasara na po ang supermarket sa di kalayuang oras. Ipinagbibigay alam ho namin ito sa inyo upang hindi na ho pa dumating ang mga last minute shoppers. Maraming salamat po." Announcement sa loob ng malaking supermarket sa harapan ko. 

Nakaupo ako ngayon dito sa bench sa park, kung saan malapit at kaharap lang ng malaking supermarket na nag-announce ng oras. Sobrang gabi na pala. 

"Mas mabuti pa kung may pi-pick up nalang sakin ngayon na milyonaryong gwapong lalake at iuuwi ako sa kanila eh!" Sabi ko sa sarili ako. 

"Hay" I sigh.

"Isa akong mayamang lalake pero hindi kagwapuhan at wala pa namang milyones sa ngayon, pero iuuwi kita kung papayag ka." 

Tumalikod ako at nakitang nakatayo see Mr. Arcangel sa likod ko. I suddenly laugh, "Seryoso ba to'?" Thinking why of all the people in the world sya pa, sya pa ang makakakita sa akin ngayon at magaalok ng matutuluyan ko ngayong gabi. 

"Seryoso ako." Sabi niya, na may mga bitbit pa na mga groceries.

"Nag-shopping ka?" I ask him cheerfully, dodging his offer. Ayokong mapagusapan ang pagtuloy ko sa kanila. don't want to be a bother. I don't want to be a burden to him.