Annem "Kızım ağlama lütfen beni de çok üzüyorsun kendinide" dedi. Ağlamayı kestim. Bir süre anneme sarıldıktan sonra dışarıya çıktım. Otobüs bekledim sonunda otobüs evimizin önüne geldi.
17 saat sonra
Arabadan indim birkaç dakika sarsıldım ama sonra geçti. Koşa koşa Ozan'ın evine ( Yani Sessiz Sokak'a) gittim kapıyı çaldım. Yaşlı bir teyze çıktı. Teyzeye " Burada Ozan diye büyük bir çocuk varmı?" diye sordum. Teyzenin sesi Ozan'a benziyordu ama aldırmamıştım. " Yok " dedi sessizce. İnanmamştım tabiiki buna dedim içimden. Teyze hemen suratıma kapattı kapıyı. Üzülmüştüm. Yarım saat boyunca kapı kapı gezmiştim. Ama yoktu. Kimsecikler yoktu. Sessiz Sokak' ta teyzeden başka kimse yoktu. Hemen geri gittim. Teyzenin kapısını çaldım. Bu sefer Ozan çıktı kapıya. "Ne istiyorsun benden" dedi. Birşey demeden yüz yüze geldik. İçeri girdi. Geri döndü bana "Git artık başımdan." Der demez kapıyı yüzüme kapattı. Çok üzülmüştüm. Kapıyı yomrukladım ama açmadı.
15 dk sonra
Hala kapıyı yumrukluyordum. Dayanamadı kapıyı açtı. "Ne var ne benden ne istiyorsun" dedi. Ben de " birkaç ay önce kapıma gelip bana SENİ SEVİYORUM diyen ben değldim." dedim. Ve hızla merdivenlerden indim. Yanıma geldi ama onu görmezden geldim. Hemen apartmana girdi kapıyı PAAAT diye kapattı.
