From Heaven with LOVE <3

Chapter 6

AERON’S POV*

Ang tagal naman ni Sophie bumalik. Matapos niya tawanan yung introduction ko, bigla na lang nagmadaling pumasok sa school. Sabi niya before lunch, nandito na siya, eh 1:30 na kaya!

Yung niluto ko malamig na, din a yun masarap pag-kinain. TSK...TSK...TSK.

HAY!

Limang araw na akong nandito sa lupa. Limang araw na akong nalilito. Limang araw na akong nag-iisip kung ano yung hiniling kong kapalit at bakit ko ito hiniling Ang huli ko lang naaalala ay yung sinabi nung isang lalake sa may malaking golden gate. Sabi niya, wag ko daw kalilimutan na ang pag-baba muli sa lupa kapalit ng isang kahilingan ay nangangahulugang may isang importante bagay akong nais mangyari kaya wag daw akong agad susuko, baka pag-sisihan ko daw pag dumating na yung panahong humarap ulit ako sa kanya with all my memories back.

And this is the most confusing part, why do I have to do this with no memories about myself? It is on my own will daw at dun ako di makapaniwala. I mean, who the hell would want his memories ERASED? Oh di ba nakaka-confused? Marami na akong naaksayang panahon, kailanagn ko nang kumilos at pag pumalpak ako dito baka hinding hindi na ako matamik

            “OY! OY! Nandito na ako, buksan mo yung pinto.”

            “Sophie? Waaahh! At last you’re here.” :)

*Sophie’s POV*

Amp. 1:30 na. Shete, gutom na ako T_T

            “OY! OY! Nandito na ako, buksan mo yung pinto.”

            “Sophie? Waaahh! At last you’re here.” :)

Binuksan na agad yung pinto, suot suot yung fluffy at super cute bunny kong flip-flops.

Ke-gwapo gwapo at ke-laking tao, tapos mag-susuot ng ganyang flip-flops. HAHAHA XD

After 6 months, ngayon lang ulit may sumalubong sakin dito sa apartment ko and the funny part is di siya tao. Kung ano ‘tong papasukin ko, bahala na si Batman! Ay di pala! Bahala na pala yung crush kong si Peter Parker a.k.a. SPIDERMAN! :D

            “Kumain ka na? Tara may niluto ako pero iinitin ko muna.”

Kinuha niya yung backpack ko saka sabik na sabik na dinala ako sa mesa.

            “Oy..”

            “Aeron. A-E-R-O-N. Di naman OY ang pangalan ko ah.”

            “Urghh.. Ayoko ng pangalan mo. Saka you are the one who suggest I can call you whatever I want, right? At dahil di pa tayo close, ‘OY’ muna itatawag ko sayo.” napaisip siya sa sinabi ko. Tapos bigla na lang na-ngiti. Multo ba talaga o baliw ‘tong kasama ko?

            “I get it. Okey, tanggap ko na yung ‘OY’” :)

            “Can we talk? Let’s clear up things.”

            “Yeah sure. Marami ka talagang dapat malaman.” ^_^

Smile na naman? Bakit ba ang hilig nitong ngumiti?

Umupo kami sa sahig.

Bakit sa sahig? Eh sa totoo lang wala akong pang-biling sofa, o upuan dito sa unit ko, maliban dun sa dalawang stool sa may dining table. Tapos ang awkward naman kung dun kami mag-uusap. Fine, ako na ang pulubi! xD

Indian sit ako.

Dong Yi style naman siya. Dong Yi style, yung upo nung mga Koreano.

Titigan.