My brother and his bandmates 2 -dutch 5sos story-

12. Michael

"Michael laat me erin!" Roept Luke, die ik heb opgesloten op de gang.
"Neeeeeeee!"
"Pleaseeeeee!"
"Nee!"
Ik heb Luke opgesloten omdat hij zei dat ik niet sexy ben.
"Zeg dat ik sexy ben!" Roep ik tegen Luke, die al een kwartier non-stop op de deur klopt.
"Never!" Antwoordt Luke.
"Dan niet!"
"Best! Je bent sexy!" Roept Luke terug.
"MUKE IS REAL!" Hoor ik Calum vanuit de kamer naast ons schreeuwen.
"Mag ik er nu in?" Smeekt Luke.
Ik zucht, maar doe dan toch de deur open.
"Bedankt he lekkerding" zegt Luke terwijl hij relaxed langs me heen loopt.
"Gragedaan babe" antwoord ik terwijl ik de hotelkamerdeur weet dichtdoe.
Net als ik de kamer weer wil inlopen, begint Mackenzie, die in de andere kamer is, te gillen.
Echt keihard.
Luke springt geschrokken op en trekt me gelijk mee naar Mackenzie's kamer.
"Mack!" Roept hij terwijl hij met de reservepas hun deur openmaakt.
Zijn vingers trillen alleen zo erg dat het hem niet lukt.
"Geef maar" zeg ik terwijl ik de sleutel uit zijn handen trek.
Behendig open ik de kamer.
Luke rent gelijk langs me heen.
"Mack?!?!" Hoor ik Luke hijgen.
Snel ren ik hem achterna.
De kamer is leeg.
"Ashton?! Calum?!" Roep ik in paniek.
"Mackenzie!" Roept Luke weer.
Sne pak ik mijn mobiel en typ ik het nummer van Dave in.
"Dave, ze zijn weg. Calum, Ashton en Mackenzie zijn weg" zeg ik in paniek.
"Michael, breng Luke en jezelf in veiligheid, ik kom eraan" dan hangt hij op.
"Luke, kom mee" zeg ik terwijl ik hem gehaast mee probeer te trekken.
Even stribbelt hij tegen, maar dan laat hij zich meetrekken.
Verslagen hangt hij in mijn armen.
Ik sleep hem mee het hotel uit.
Als ik naar buiten loop, knal ik tegen iemand aan, omdat ik Luke nog steeds aan het meeslepen ben.
"Sorry" mompel ik terwijl ik verder loop.
"Michael" zegt de man tegen wie ik aan ben gelopen.
"Sorry, geen handtekeningen" zeg ik terwijl ik doorloop.
"Michael ik ben het, Dave" zegt de man geïrriteerd.
Ik kijk op en zie dat het Dave is.
"Dave!" Roep ik blij.
"Michael, sleep Luke weer mee naar binnen. Dit is serieus"
"Ik ben serieus!" Roep ik beledigd.
"Michael."
"Sorry"
Ik draai me weer om en sleep Luke weer dat hele eind terug.
"Luke, leef je nog?" Vraagt Dave terwijl hij Luke zijn voeten optilt.
"Ze is... Weg... Mijn kleine zusje..."
"En je beste vrienden" vul ik hem aan.
"Mijn moeder vergeeft me dit nooit"
"Stop met dat gezeur Hemmings" zucht ik.
Samen met Dave til ik Luke terug naar onze kamer.
We leggen Luke op zijn bed en gelijk verlaat Dave de kamer.
"Wat denk je dat er gebeurd is?" Vraag ik zachtjes.
"Hoe moet ik dan nou weten..."
"Dit is zo onlogisch"
"Joh"
"Maar ze komen vast snel terug, Luke" zeg ik geruststellend.
"I dont know..."
"Niet zo negatief Lukey"
Net voordat Luke wat kan zeggen, komt Dave weer de kamer in.
"We hebben Calum gevonden, maar Ash en Mack zijn nog steeds spoorloos" zegt hij bedenkelijk.
"Hoe bedoel je 'we?" Vraag ik twijfelend.
"Ik heb de politie gebeld" antwoordt Dave.
"Waar is Cal?" Vraagt Luke dan gehaast.
"Hij lag beneden onder het balkon, maar het gaat prima met hem" antwoordt hij.
"Waar is hij nu?" Vraagt Luke doordringend.
"Hij komt nu naar boven"
Snel staan Luke en ik op en rennen we naar de gang.
Aan het einde van de gang komt Calum de hoek omgelopen, begeleid door 2 agenten.
"Cal!" Roepen Luke en ik in koor.
We rennen naar hem toe en slaan allebei onze armen om hem heen.
"We dachten dat je dood was!" Roep ik opgelucht.
"Wel bijna" mompelt Calum.
Langzaam laten Luke en ik hem los en kijken we hem aan.
"Wat is er nou precies gebeurd?"