METRO

1. bölüm : metro

Geleceğini belirleyen geçmişte yaşadığın olaylar değil , o olaylar karşısında verdiğin tepkilerdir. (Buket)

19 ağustos 2015
Çevremdeki insanlar artık bana hiç samimi gelmemeye başladı. Söyledikleri ve yaptıkları coğu şey yapmacık gelmeye başladı artık. Düşünüyorum da acaba insanlardan uzaklaştığım için mi bana böyle geliyor yoksa hep mi böylelerdi ?
Nedensiz yere insanlardan uzaklaştırıyorum kendimi. Değişmek istiyorum. Bir zamanlar " kimse için değişemem" diyordum , peki şimdi ne için değişiyorum ?

Alarmın sesiyle uyandım. Yaz tatilindeydik ve ben ( kendi isteğim ile ! )erken uyanıyordum. Eşortmanlarımı giydim ve aynanın karşısına geçip saçımı at kuyruğu yaptım. Saat 07.45'di ve ben sabah yürüyüşü için hazırdım. İste değişimimin ilk aşaması ;
● FAZLA KİLOLARINDAN KURTUL
kulaklığımı alıp yavaşça kapıyı kapatarak evden çıktım. Bir süre orada dikildim. Sonra orada daha fazla durursam merdivenlere uzanıp uyuyacağımı düşünerek parka gittim. Çok kişi olmamasına o kadar çok sevindim ki oraya uzanıp uyuyabilirdim. Ama çaktırmadan yürüyüşümü yapmaya başladım.
Yaklaşık 2 saat kadar yürüdükten sonra acıkmıştım . Geri eve döndüm duş alıp saate baktım. Saat 10.15 olmuştu. 11 de işe gidecektim bu yüzden hazırlanmaya başladım ve nasıl ayarladığım hakkında hiçbir fikrim yok (!) Tam 11 de metrodaydım. Metroyu nedensizce severim. Yolcuları izlemeyi severim onların hayatlarını tahmin etmeyi severim. Metronun kapıları kapandığında kulaklığımı takıp her zaman yaptığım gibi insanlari izlemeye başladım.
Elinde poşet olan ve gayet günlük giyinmiş orta yaşlarda bir teyze : büyük ihtimal aldığı bir şeyi değiştirmeye gidiyor ve metroya muhtemelen ilk binişi
Çiçekli bir elbise giymiş ve gayet hafif bir makyaj yapmış genç bir kız : arkadaşlarıyla buluşmaya gidiyor gibi
Mavi V yaka tşört ve kot pantolon giymiş elinde papatyalar olan genç çocuk : sevgilisiyle buluşmaya gidiyor ve çok heyecanlı muhtemelen ilk buluşması
İnsanlari incelemeye devam ederken birden gözüm karşımda oturan çocuğa kaydı. Oda müzik dinliyordu ve bana bakıyordu. Elinde hiçbir şey yoktu ellerini birbirine kenetlemiş beni izliyordu. Arada diğer insanlara bakıp sanki oda benim gibi onların hayatlarını tahmin etmeye çalışıyordu sonra bakışları tekrar bana kayıyordu normalde metroda göz göze geldiğim birisi olduğunda bundan rahatsız olur gözlerimi kaçırırdım ama şu an neden kaçırmıyodum gözlerimi bilmiyorum onun hayatı hakkında bir tahmin yürütmeye çalıştım ama başaramadım ne gülümsedik birbirimize ne de gözlerimizi kaçırdık dinlediğim şarkıyı anlamamaya başladım şarkı sözleri yavaşça silinmeye başladı. Tüm yol boyunca sanki zaman durmuşçasına tepkisiz bir şekilde birbirimizi izledik nedenini bilmesem de onun bakışarı beni rahatsız etmedi beni incelemiyordu sanki oda benim gibi ruhumu görmeye çalışıyormuşcasına sabit bakiyordu son istasyon duyurusunu duyduğumda insanlar ayaklanmaya başladı. İnsanlar kapıya doğru birikince bakışmamız kesildi kapılar açılınca ve insanlar çıkınca onun yerinin boş olduğunu gördüm garip bir hayal kırıklığı ile kapılar yeniden kapanmadan kendimi dişarı attım ve dalgın bir şekilde çalıştığım kafeye doğru ilerledim .