Yaşatmak İçin Yaşayanlar

Siz Beni Evladıma Kavuşturdunuz

Geril ve ger yayını,

At her tarafa bir gül!

Gül kokularıyla essin,

Esen rüzgarüfülüfül...

***
Sosyal medya da gezerken gördüğüm resimlerle eski hatırlarım canlandı gözümde. Öğrencilik yıllarıma götürdü bu hatıralar beni. Hey gidi günler, diyerek andığım o güzel günlerimiz. Büyüğüyle küçüğüyle birbirimize sımsıkı uhuvvet bağlarıyla bağlıydık. Her birimiz ağabey kardeş gibiydik. Unutamam o yılları. Rıza-i ilahiyi kazanmak için oradan oraya koşturur güzel işlere vesile olurduk. Rabbim izin vermişti o yıllar, benide bu kutlu yolda vazifelendirmişti.

İşte o yıllarda hafızama kazınmış bir anıyı hatırladım.Her hatırladığımda bu yola daha da sıkı bağlanmama vesile olan o hatıra...

Bir öğrenci evinde kalıyordum. Benimle birlikte dört üniversiteli öğrenci arkadaşım vardı. Aramızda bir kaç yaş fark vardı. Bu mütevazi evimizde bazı günler orta okul öğrencilerini misafir ederdik. Onlarla hoş sohbetler eder derslerine yardımcı olurduk. Bize öz ağabeyleri gibi muhabbet beslerdi onlarda.

Kaldığımız mahallede üç blok ötede kalan Gül Abla vardı, bizim evi öğrenmişti. Derslerine yardımcı olduğumuz o öğrencilerin ailelerinden duymuştu. Bizden bir ricada bulundu, kendi oğluna da derslerinde yardımcı olmamızı istedi. Biz de ayağımıza kadar gelen bu fırsatı geri çevirmeden kabul ettik, yeni bir öğrencinin daha imanına vesile olma ümidiyle.

Gül Abla'nın oğlu haftada birkaç gün geliyordu, biz de onun derslerine yardımcı oluyorduk. Ders aralarında da çay içiyor hoş muhabbetler ediyorduk. Evimizde benden yaşça büyük olan diğer bir arkadaş ona güzel ahlak kurallarından bahsediyordu.

Günler haftaları, haftalar ayları kovalarken Gül Abla'nın oğlu bize daha da çok alıştı. Hafta da bir kaç gün gelirken üç dört gün gelmeye başladı. Aramızda görülmeye değer bir muhabbet vardı. O bize öz ağabeyleri gibi bakıyordu bizde onu öz kardeşlerimizden ayırmıyorduk. Aramızda oluşan bu muhabbet onun davranışlarına yansımaya başlamıştı. Bizi örnek alıyordu, eskisinden farklı birisi olmuştu.

Bir gün akşam yemeğini yemiştik, arkadaşımın telefonu çaldı.

"Kim arıyor?" diye sordum.

"Gül Abla arıyor" dedi.

Telefonu açarak yanıt verdi.

"Alo buyurun Gül Abla." ... "Tabii buyurun bekleriz."

Arkadaşım telefonu kapatınca merakla sordum. "Hayırdır,"

"Eşiyle birlikte bir konu hakkında konuşmak için bize geleceklermiş."

Gül Abla ve eşini beklerken hızlıca evdeki dağınıklığı topladık. Arkadaşla birlikte çay koyduk ve tabaklara ikramları yerleştirdik.

Kapı çalındığında Gül Abla oğlu ve eşiyle birlikte gelmişti. Onları içeriye davet ederek salona geçirdik.

Demlediğimiz çayı ve ikramlarımızı sunduk. Hoş bir sohbete başlamıştık. Bizim okulumuzu ailemizi sormuşlardı. Sonrasında Gül Abla söze girdi. Gözleri nemlenmeye başlamıştı. Gözyaşları akmak üzere gözünde birikmiş yansıyan ışıkla parlıyordu. "Ben asıl konuya geleyim, biz aslında size teşekkür etmek için geldik buraya," dedi ve konuşmaya devam etti. "Çocuğuma ne yaptınızda bizim veremediğimiz ahlakı eğitimi verdiniz bilmiyorum. Önceleri evden nereye bile gittiğini söylemeden çıkar giderdi. Şimdi 'anneciğim basketbol oynamaya gidiyorum, akşam ezanı okununca gelirim merak etme,' demeye başladı. Eve geldiğinde odasından çıkmaz saatlerce bilgisayarın başında zaman geçirirdi. Şimdi 'Anneciğim ben geldim nasılsın, okulda şunları şunları yaptık, günüm böyle geçiyor diyor. Her birimizin halini hatırını soruyor, kardeşleriyle ilgileniyor bana da ev işlerinde yardımcı oluyor. Allah sizden razı olsun." Gül Abla'nın bir damla gözyaşı yavaşça yanağından süzülerek aktı. "Evet ben sizden oğlumun derslerine yardımcı olmanızı istemiştim, ancak siz beni evladıma kavuşturdunuz.