Yalnız Değilsin!

1.BÖLÜM -GERÇEKLER-

"Ayşegül'ü daha ne kadar oyalamayı planlıyorsun." Dedi gergin bir suratla

"Anlayana kadar." Anlayana kadarmı? Neyi.

"Peki sen bilirsin bize gidelim mi?"

Gördüğüm ve duyduğum şeyler bana çok yabancı gelirken olduğum yerde kaldım. Allahım bunlar bir rüya olsun. Rüya olmasını umarken gözlerimi kapatıp açtım. Hayır rüya değildi hersey gerçekti. Babam annemi aldatıyordu hemde en yakın arkadaşıyla. Kendime gelene kadar ve şaşkınlığım geçene kadar biraz daha olduğum yerde durdum. Babamlar gitmişti bile.

"Bize gidelim mi?" Bize gidelim mi? Bize gidelim mi?

Eve koşar adımlarla giderken aklımda sadece bu cümle vardı. Onlarda ne yapacaklardı?

"Ayşegül'ü daha ne kadar oyalamayı planlıyorsun?"

"Anlayana kadar."

Bu konusmada neydi babam annemi aldatıyordu. Eve geldiğimde soluk soluğaydım. Anneme söyleme ve söylememe arasında gidip gelirken kapıyı açtım.Tabiyki söyliycektim annemi daha fazla kandırmasına izin veremem. Anneme seslenip odama gittim ve hemen birşeyler düşünmeye başladım öncelikle anneme babamın bugün nereye gittiğini sormaya karar verdim ve çantamı kenara atıp mutfağa gittim.

'' Annelerin en güzeli nasılsın.'' Suratıma yalandanda olsa bir gülümseme yerleştirdim ve annemi öptüm.

''İyiyim kızım baban bugün biraz geç gelicekmiş bende yemeğe başlıyım dedim sen nasılsın okulun nasıl geçti?'' Ve o kelime dünyamı yıkan kelime. Baban biraz geç gelicekmiş.

''Aynı arkadaşlarla sohpet dersler falan filan işte. Babam neden geç gelicekmiş söyledi mi?'' dedim ne olduğunu bilmeme rağmen.

''Bilmiyorumki toplantımı ne olucakmış.''

''Toplantı.'' Suratımın asıldığını hissederken annemde bunu anlamış olucak ki işini bırakıp bana döndü ve onunda suratı asılır gibi oldu

''Evet kızım neden?''

''Anne benim dışarı çıkmam lazım geç kalmam.'' Dedim bir çırpıda izin vermesini ümit ediyorum ki annem zaten izin verirdi ama bu çıkışıma endişelendiğini ve şaşırdığını anlayabiliyorum annemi bir kez daha öptüm ve kapıya doğru yürümeye başladım annem arkamdan seslendi.

''Tamam dikkat et kendine.''

****

Ve işte benim hayatımda böyle 17 seneden beri sevdiğim onu örnek aldığım babam annemi aldatıyo hemde aile dostumuzla. Anemin en yakın arkadaşıyla. Ama ben bunu anneme ispatlamazsam benim adım da Deniz değil.

Ben 17 yaşındayım ve adım Deniz Ilık -soy isimle ismim ne kadar uyumlu ama dimi özel seçilmiş gibi sanki-. Babamın işi çok yüksek mertebelerde olmadığı için bir apartmanda dairesinde yaşıyoruz. Çekirdek aile olduğumuz için bizim açıdan sorun yok aslında benden üç yaş küçük bide erkek kardeşim var benim bu hayattaki tek can dostum arkadaşım bazen abim en önemlisi o benim kardeşim hani derlerya iki kardeş birbirini tamamlar diye işte biz tamda öyleyiz. Aslında ben çok mutluyum böyle hayatım kolay, seviliyorum, arkadaşlarım var, ailem var ve mutluyuz. Zenginlere özenmedim değil tabiki kim özenmez ama asla hayatımdan şikayet etmem. Gittiğim okulda zaten arkadaşlarım yetiyo bana yarısı zengin olsada yapıcak bir şey yok nede olsa hayat bu.

Kafamı dağıtmak için deniz kenarına gittim ve ordaki banklardan birine oturup denizi izlemeye başladım. Benim içimi rahatlatan tek şey ve ben sırf deniz ve gökyüzü mavi diye maviye acayip bir takıntım var. Babam bana denizin aslında mavi değilde saydam olduğunu ve gökyüzünün yansımasıyla mavi olduğunu söyleyince ağlamaya başlamışım çocukluk aklı işte illa mavi diye tutturup babama inanmamışım.