Just a Flobi story

Hoofdstuk 2

"Jij hebt niet een knappe twintiger gekust op een feest. En wel zonder mij erbij?! Hoe durf je!" lachte Tineke. Het was maandagavond en we moesten papierwerk doen. "Zwijg! Straks weet iedereen het!" siste ik haar toe. Koen was net naar de wc en Eric en Brigitte waren met een zaak bezig. Ik had zonet, hoe dom van me ook, tegen Tineke verteld wat er zaterdag was gebeurd op het feestje. Waarom had ik het haar ookal weer verteld? "Had hij een strak kontje?" vroeg Tineke met half gesloten ogen. "Héél strak." speelde ik mee. Net op dat moment kwam Koen binnen. "Wie heeft er een strak kontje? Barry, ja kweet het, hij moet iets van zijn baasje meehebben hé." Tineke nam een stressbal die ze ooit is voor de grap aan Koen had gegeven en smeet pal tegen zijn hoofd ermee. "Niet teveel ego hé man, trouwens hoe kan een hond een strakke kont hebben?!" Koen haalde zijn schouders op. "Geen idee, maar wat ik wel weet is dat Floor een lover heeft en ik wil weten wie. Kom vertel het maar aan liefdesdokter Koen." grinnikte hij. Ik weigerde het hem te vertellen. Het was op een fuif, doen mensen dan geen domme dingen?  Koen dringde derest van de avond door, maar ik liet niet toe. Tot grote spijt van hem. "Goed mensjes, mijn dienst zit erop. Tot morgen!" riep ik, gaf Tineke en Koen een kus op de wang en liep vervolgens richting de kleedkamers.

Morgen was de dag dat ik eindelijk een nieuwe collega kreeg. Eindelijk verlost van al dat papierwerk. Ik vond het spijtig dat Veli weg was, maar daar was nu eenmaal niks aan te doen. Het zal ook wel lukken met die nieuwe collega. Ik wist nog niks alleen dat we 'de nieuwe' morgen te zien kregen. Al geeuwend, draaide ik het stuur over naar links en parkeerde mijn auto. Ik woonde in een klein rijhuisje met een perfecte tuin, perfect genoeg voor een wildebras van een hond. Vanaf ik in de woonkamer liep hoorde ik dan ook wild geblaf van mijn favoriete huisdier Hajki. Hajki was een husky van twee jaar oud. Ik had haar gekregen toen ik nog bij mijn ouders woonde. "Rustig meid." lachte ik en opende het schuifraam. Hajki sprong vrolijk in het rond. Het leven als vrouw alleen is echt veel beter met een hond erbij.

Een lekkere lasagne en een avondje TV kijken onder een dekentje, dat is meer dan genoeg voor me. Althans was de fuif niet echt slecht. Ik had ervan genoten. Nooit echt spijt gehad van de kus met Obi. "Whuuut? Waarom denk ik dat nu?!" fluisterde ik naar mezelf. Omdat het waar was? Of omdat ik het maar half geloofde? Volgens Tineke moest ik hem opzoeken via sociale media en hem een bericht sturen. Dat zij het zou doen, verwonderde me niks, maar ik? Neen dat durfde ik niet.

Rond 22uur was het tijd voor de avondwandeling. Iedere avond probeerde ik met Hajki een wandeling te maken door het dichtbijgelegen park. Iedereen verklaarde me voor zot om het zo laat te doen, maar nu het zomer was, was het al wat langer klaar. Een hond had ook zijn behoeftes! Vaak deed ik het met Koen en Barry. Deze avond spraken we dus ook af aan de ingang van het park. Zo had je iemand die op je wachtte en dus moest je wel uit je zetel komen. Koen was een goeie vriend, ik denk dat al zijn vrienden hem voor geen goud van de wereld zouden kunnen missen. Ik toch niet. Hij was altijd vrolijk en haalde van die domme stoten uit, waardoor de werkdag echt fun werd.

"Eindelijk seg, drie minuten te laat en je woont dichter dan ik!" klaagde Koen toen ik eindelijk de weg naar het park had genomen. "Baetens, sst. Op een avond mag een mens op zijn gemak doen he." speelde ik het spel mee. Barry en Hajki kenden elkaar al goed dus blaften en snuffelden ze aan elkaar. Zoals verwacht was er amper een kat in het park dus lieten we de honden los. Barry luisterde naar Koen en Hajki volgde Barry, dus dat kwam goed. "Hoe stelt Tine het eigenlijk?" vroeg ik en dacht aan de onverwachte zwangerschap. Koen had het ons nog redelijk snel verteld want voor hen was het kindje meer dan welkom. "Goed goed. Volgende week weten we het geslacht van de baby." Ik keek hem verbaasd aan. "Echt? Super! Zowel een zoon als dochter treffen het goed met jullie." Ooit wou ik een kind, maar dat was nog niet voor nu. Mijn moeder én grootmoeder waren tienermoeders, die traditie zet ik niet voort. Het zal nog even wachten zijn op een (achter) kleinkind. We klasseerden ons op een bankje en keken naar de spelende honden. "Man, eindelijk beginnen aan die babykamer." zuchtte Koen opgelucht. "Bang voor vroeggeboorte?" lachte ik half aangezien hij het zo zag zitten om die kamer af te krijgen. "Ja, ik twee maanden te vroeg geboren, Tine een maand. De kans is groot." De flauwe moppen waren verdwenen en zijn weke hart kwam naar boven. "Alles kom goed, niet zo negatief!" Ik was een optimist dus was tegen het pessimisme. "Ok, hoe zit het bij jou? Ik hoorde iets over een strak kontje?" grinnikte hij geheimzinnig. Ik zuchtte. Was hij daar nu weer? "Dat hoor je een volgende keer wel, ik ga gaan slapen. Tot morgen." Ik stond op en probeerde Hajki naar mij te lokken. "Maar allez! Je kent me toch?" smeekte hij. "Daarom juist." grinnikte ik en deed de leiband rond Hajki. "Allez vooruit." zuchtte Koen en liep mee tot de uitgang van het park. Zowel Hajki als Barry waren uitgeleefd en ook ik kon mijn bed gebruiken.