Just a Flobi story

Hoofdstuk 10

Maandag. Meestal had ik moeite met opstaan, maar vandaag niet. Ik zag Obi terug over een uur. Gisteren hadden we niet echt veel gedaan, samen een filmpje gekeken, chinees besteld en genoten van elkaars gezelschap. We waren er het mee eens dat we voorlopig niks mochten vertellen tegen de collega's. We wisten beiden niet hoe de commissaris erop ging reageren. Ik liep de trap af en Hajki stond al te popelen om naar buiten te gaan. Ik liep met haar mee de tuin in en ze doolde rond me heen. "Awel? Dat heb je graag hé!" lachte ik en wreef over haar kopje. Het kon me eigenlijk eventjes niks schelen dat ik nog in mijn pyjama was en de buren me konden zien. Het waren toch maar ouderen. "Kom, dan krijg je je eten." zei ik lachend nadat ze heel de tuin had rondgerend. Terwijl Hajki haar hondenbrokken flink op at, ging ik me klaarmaken. Ondertussen zaten Obi en ik al de hele tijd te sms'en. Ik dacht dat ik nog nooit zoveel gesmst had op één ochtend vlak voor het werk.

"Goedemorgen!" zei ik tegen Brigitte die zich ook in de kleedkamer bevond. "Hej! Jij bent vrolijk?" grinnikte ze half en stak haar notitieboekje in haar broekzak. "Ben ik dat niet altijd? Ja, buiten zaterdagochtend dan." zuchtte ik al lachend. "Kom, de chef wacht." glimlachte Brigitte en liep door naar het kantoor.

De taakverdeling was simpel, Obi en ik hadden patrouille en Brigitte en Eric mochten verder doen aan hun onderzoek. Voordat we vertrokken, steelden we een snelle kus van elkaar, hopend dat niemand het zag. "Hoe is het?" vroeg Obi en reed de parking van het commissariaat af. Ik knikte. "Goed, na gisteren, perfect." glimlachte ik. Ik hoorde hem grinniken en focuste me op de weg, anders zou ik teveel naar hem kijken. Tegen 11 uur kregen we een oproep binnen, verder hadden we niks meer gedaan dan door de straten van Dilbeek gereden. "Dispatch voor bravo 210." Ik nam de walki en reageerde onmiddellijk. "Bravo 210 wij luisteren." Ik sperde mijn oren om het goed te kunnen verstaan wat onze opdracht was. "Er is een ongeval gebeurd in de Anliesstraat, ter hoogte van huisnummer 34. De dader en het slachtoffer zijn ter plaatse en de hulpdiensten zijn onderweg." Ik was al blij dat er geen vluchtmisdrijf was gebeurd. "We zijn onderweg, over." Obi gaf gas en zette de sirenes op. Het was druk op de baan, maar gelukkig luisterden alle bestuurders flink naar het bekende geluid van een politiewagen.

Exact twee minuten later waren we ter plaatse. "Hoe gaat het hi-wat?! Papa!" bracht ik uit toen ik het bekende gezicht van het slachtoffer zag. Neen, neen, dit kon niet. Ik probeerde bij mijn vader te geraken, ik wou zijn pols voelen, zeker zijn dat hij me niet verliet. "Mevrouw rustig, alles komt goed!" hoorde ik iemand zeggen. De tranen stroomden weer over mijn wangen. Deze dag begon zo goed en is nu al verpest. Twee armen trokken me weg van mijn vader, uit de buurt van de ambulanciers. "Floor, het komt wel goed." ik ontweek zijn ogen en liep de straat over. Gefrustreerd, emotioneel. Obi kwam achter me aan en sloeg zijn armen om me heen. Ik huilde zijn politiehemd nat. Ik wou mijn vader niet kwijt! "Mevrouw, u kan meerijden." kwam iemand zeggen. Ik knikte en stapte mee in de ambulance. Obi ging met de dader gaan praten en zien wat er was gebeurd. Het enige waar ik voorlopig aan kon denken was mijn vader.

Bijna een uur zat ik al in de inkomhal van de spoedgevallen. Wachtend op nieuws over mijn vader. Verschillende mensen hadden me al een berichtje gestuurd, maar veel zin om erop te reageren had ik niet. Ik kwam niet overeen met de nieuwe vriendin van mijn vader, maar lichte haar toch in. Ze heeft evenveel recht om te weten hoe het met hem gaat als ik. Plots belde Obi me. Er zaten niet veel mensen in de wachtzaal, dus besloot ik gewoon op te nemen. "Hej, hoe gaat het daar?" vroeg hij ongerust. Een traan rolde over mijn wang toen ik die vraag letterlijk van iemand hoorde, via sms was het niet zo hard. "Nog geen nieuws. Hopen op het beste." was mijn antwoord en ik hapte naar adem door het huilen. "Hé, alles komt goed! Ik ben onderweg. Tineke en Koen houden zich bezig met de dader. Hij zegt dat het een ongeluk was." informeerde hij me maar eerlijk gezegd had ik geen zin om die info nu te verwerken. "We zien wel wat er gebeurd is, ik wil nu eerst dat je hier bent." zei ik stil. Ik keek om me heen en zag mensen verschrikt naar mijn politieuniform kijken. Vooral kleine kindjes. "Over vijf minuutjes ben ik er." We namen afscheid en ik wachtte verder.

De vijf minuten die Obi zei, leken uren te duren en ik zag mijn 'stiefmoeder' binnenlopen. "Floor!! Hoe is het met Louis?!" vroeg ze ongerust. Ik schudde mijn hoofd. "Nog geen nieuws." Haar fel opgemaakte gezicht, hoge hakken van nep Louboutin schoenen en haar opgespoten borsten maakten het beeld van haar zoveel keer erger. De laatste keer dat ik haar zag, was vlak voor een borstvergroting. Ze is 58, maar voor de rest is alles oké. Met heel veel sarcasme. Mijn gedachten brachten toch wel een mini glimlach op mijn gezicht. "Waarom lach jij nu weer?! Je vader wordt geopereerd en jij lacht hier maar wat?!" ik sloeg mijn ogen ten hemel en negeerde haar. Ik was degene die hier al een uur zat, niet zij. Duidelijk dat zij me ook niet mocht. Ik negeerde haar dodelijke blik die op me gericht was en liep naar de deur waar Obi juist uitkwam. We omhelsden elkaar stevig. De ogen van Marianne priemden op mijn rug, waarschijnlijk zat ze nu allerlei scènes in haar hoofd af te spelen. "Wie is die enge vrouw die mij de hele tijd aanstaart?" fluisterde Obi zo stil mogelijk en ik schoot in de lach. Ik liet hem los en stelde hem aan mijn o zo fantastische stiefmoeder voor. We gingen terug zitten en ik zette me zo dicht mogelijk tegen hem aan, net niet dicht genoeg om te zeggen dat we een koppel waren. (Marianne hield me nauwlettend in de gaten.)

---------------------

Hoi! 

Sorry voor het late updaten!! Ik zit thuis namelijk zonder internet :( Ik ben nu even bij iemand anders waar ik dit deel vlug kan publiceren :) Het deel is gebaseerd op de eerste aflevering met Obi. 

Ik heb het deel nog niet kunnen controleren op spelfouten...Sorry :( 

Ik weet niet tot wanneer ik zonder internet zal zitten :(

Groetjes!