Just a Flobi story

Hoofdstuk 7

Mia Vanheuvel lag in kritieke toestand in het ziekenhuis. De dader hadden we, met dank aan Pieter die ons de nummerplaat gaf, opgepakt. Hij mag eventjes in de cel bekomen van zijn daad tot hij wordt overgebracht. Met plezier had ik hem duidelijk gemaakt welke stommiteit hij onderging door weg te rijden. Zijn straf zal niet mild zijn. De rechter lacht niet met vluchtmisdrijf. "Voilà si, deze zaak ging nog snel. Waren ze allemaal maar zo handig." zuchtte Obi en zakte op zijn bureau stoel. "Ja, maar ze mogen wel wat minder erg zijn hé..."vervolgde ik. Hij knikte. "Mijn dag zit erop. Tot morgen?" vroeg ik half. "Jup! Tot morgen." zei hij vrolijk. Ik was ontspannen onderweg naar een gezellige 'lady's night'.

De avond ging véél te snel voorbij. Ik had me zot gelachen met Tineke en Brigitte. Het zijn twee fantastische vriendinnen en collega's. De avond bestond uit memories ophalen. Hoe Tineke me de eerste dag als flik enorm had beetgenomen en hoe Brigitte in slaap was gevallen over de middag. Ikzelf die ooit eens van mijn stoel gevallen was, toen Koen die expres wegduwde. In de drie jaar politiecarrière die ik al heb, zijn het drie super jaren geweest. Ik hoopte dat ik nog vele jaren op die carrière teller kon zetten. 

Rond drie uur lag ik eindelijk in mijn bed. Slechte gewoonte om altijd zo lang voor de TV te zitten. Ookal was ik weg geweest, en het was voor twaalf uur dat ik thuis was, zette ik de TV aan om mijn opnames te bekijken. 'Familie', 'Het Lichaam van Coppens' en  'Het Nieuws'. Dat waren mijn 'lievelingsprogramma's' allez, het Nieuws nu niet echt, maar ik wist graag wat er allemaal gebeurd op deze toch wel akelige wereld. Ik mocht dan wel flik zijn, toch was ik bang. Nu niet 'bang bang' maar gewoon...Wij krijgen allerlei van die zaken op te lossen en hopen dat er geen wapens te pas hoeven te komen. Ik had er wel zelf voor gekozen maar volgens mij speelde het bij iedere agent toch wel af in zijn of haar achterhoofd.

Het opstaan de volgende dag was een ramp. Vier uurtjes geslapen? Zoiets? Met moeite sleepte ik mijn voeten richting het kantoor. Ik had me net omgekleed in de kleedkamers, vandaag 20 minuten voor nodig gehad terwijl ik anders er maar 5 minuten over doe. Ik moet echt wel vroeger gaan slapen. "Goedemorgen!" riep Obi vrolijk. Die was gisteren toch ook uit ge..? Oja, het was een 'lady's night'. Fuck, vanavond die date...Ok, heel veel koffie drinken vandaag. "Hoi." zei ik, proberend iets vrolijker en opgewekter te klinken. "De film is om acht uur, ik kom je halen om zeven uur dertig?" stelde Obi voor. Ik knikte. Klonk perfect voor mij. Ik moest werken tot zes, nog snel even douchen, iets eten, moest lukken.

De voormiddag bestond uit papierwerk. Het was gezellig. De halve kater ging redelijk snel over en al snel konden Obi en ik een normaal gesprek voeren(dat ging in het begin niet wegens mijn lage vermoeidheidsgrens). "Floor, er is iemand voor je." zei Patrick en en wenkte me richting de balie. Vanaf ik er was, liep Patrick weer weg. "Fenna? Wat doe jij hier?" vroeg ik meteen. Ik zag mijn zus daar staan en dacht meteen aan iets ergs. Waarom zou ze anders naar het kantoor komen? "Floor, ik heb iets voor je." zei ze zacht. Er klopt hier iets niet, Fenna kan echt niet acteren. En ik zag dat ze iets had uitgestoken. "Ik weet dat ik niet naar hier moest komen, maar ik vertrek morgen op reis en jij bent niet thuis, en wou het je toch geven voor de reis." zei ze geheimzinnig. Inderdaad, ze had me al laten weten dat ze een week naar Turkije ging met haar grote liefde Jonas. Ze overhandigde me een pakje. Wat kon er nu zo belangrijk zijn? Met een klein hartje opende ik het pakketje. "O my god!!" bracht ik uit en voelde de tranen opborrelen van vreugde. Een kadertje met de woorden 'Wil je mijn meter worden?' en een foto van de echo van het kindje bevonden zich onder de dikke laag cadeaupapier. "Ben je serieus?!" vroeg ik voor de zekerheid. Ze knikte met een glimlach. "Tuurlijk wil ik dat!" en ik omhelsde mijn zus. Ik was zo euforisch dat een paar leden van het korps kwamen kijken wat er gaande was. "Hoever ben je?" "23 weken." Ik keek haar verbaasd aan. "Amai jij blijft er gewoon mager bij." grinnikte ik. "Ja dat mag je hopen, je begint het te zien. Waarom denk je dat ik het je nu wou vertellen ofja vragen?" Zodat ik niet zou verschieten mocht ze terug zijn van haar reis. "Ik word gewoon tante!" riep ik en gaf haar een knuffel.

"Wat is hier allemaal aan de hand?" vroeg de chef en keek ons vragend aan. "Wel beste chef, dit is er aan de hand." glimlachte ik en toonde met trots het kadertje. "Maar Floor! Proficiat! Fenna, jij ook!" lachte de chef en ook de rest feliciteerde ons, en dan vooral Fenna. Maar dat kon me niet schelen, ik word tante én meter! Hoe geweldig is dat?! Het eerste kleine boelleke in de familie! Met trots zette ik het kadertje neer op mijn bureau. Derest van de voormiddag ging dus over de zwangerschap van Fenna. Tot dat Koen en Tineke een opdracht kregen, dan kwam de chef tot zijn positieven en zei dat iedereen weer moest werken. "Merci Floor je hebt ervoor gezorgd dat we minder lang papierwerk moeten verrichten." grinnikte Obi en legde zijn hand op mijn onderrug. Een rilling liep over mijn ruggengraat. Gelukkig merkte hij het niet en haalde zijn hand weg toen hij die nodig had om dingen op te schrijven.

Tegen zes uur mochten we naar huis en ik sloofde me dan ook enorm uit voor vanavond. Ik was nog steeds in de wolken van de vraag die Fenna me vanmorgen stelde en ik zag dat ze ook op Facebook al de aankondiging had gemaakt. Tegen zeven uur droeg ik een mooie jurk in het donker paars en met wat glitters. Om naar de cinema te gaan was het er wat over, maar wie weet gingen we wel nog iets gaan drinken of een wandeling maken? You never know, en ik had gewoon zin om deze jurk nog eens aan te doen. Mijn haar zat losjes opgestoken, niet teveel tralala rond gemaakt. Een losse knot met een vlechtje langs de zijkant. Ik was klaar en hoe meer de klok tikte, hoe nerveuzer ik werd.