Just a Flobi story

Hoofdstuk 9

De volgende dag had ik vrij. Ik wist niet hoe ik Obi moest duidelijk maken dat de gevoelens wederzijds waren. Voor mij was de kus genoeg alleen...waren we nu samen of niet? Wou ik het? Jaaaa, maar voorlopig niet in het openbaar. Mijn ouders mochten het natuurlijk wel weten en Obi zijn familie, maar liefst nog geen vrienden of collega's. Ik kon niet goed liegen dus dat was al een nadeel. Vanaf er iemand zou vragen of ik nog geen lief had, zouden mijn wangen rood worden terwijl ik 'neen' zou zeggen.

Ik huppelde bijna de trap af en liet Hajki buiten. Daarna zette ik een flinke tas koffie en nam mijn gsm. Er stond niks speciaals tussen de Facebookstatussen en ook niet op Twitter. Ik plofte met mijn tas koffie in de ene hand en mijn gsm in de andere neer in de zetel. Honger had ik niet. Ik genoot vaak van een boterham met een dikke laag choco erop, maar nu niet. Geen zin. Velen zeiden dat niet eten een symptoom van verliefdheid is. Ik was stapelgek verliefd, laten we zeggen, dus het zou wel kunnen kloppen.

'Hej schone slaapster!' Het was een messenger bericht van Obi. Ik glimlachte breed en antwoordde dan ook onmiddellijk. 'Hej 😄' Het was wel wat raar om nu gewoon te chatten. Als vrienden of als koppel? 'Kan ik je bellen? 😊' Tuurlijk! Ik verlangde om zijn stem weer te horen. Dus antwoorde ik meteen dat hij mocht. Ik zat toch niets te doen. Een seconde later ging mijn gsm af en meteen verschoof ik het groene telefoontje naar rechts. "Goeiemor...middag ondertussen!" grinnikte Obi. Ik glimlachte. "Hej, alles goed?" Hajki kwam naar me toe gerend met haar vuile poten, met gevolg dat heel mijn vloer dus weer vuil was. "Uuugh Hajki meid." fluisterde ik streng en stond er niet bij stil dat Obi me dus kon horen. "Is alles daar in orde?" hoorde ik die prachtige stem ongerust vragen. "Jaja, sorry. Hajki liep naar binnen met modderpoten..." Het gevolg ging hij zelf wel weten. "Oei, hopelijk heeft ze het niet te vuil gemaakt." grinnikte Obi half. Neen hoor, buiten de hele keuken waar ze eerst nog had rondgesnuffeld en een spoor richting de zetel. Echt niet veel vuil gemaakt. "Neenee, gewoon een paar voetsporen in de keuken." informeerde ik hem al hoewel het echt niet interessant was.

We kletsten wat over van alles, alsof we gewoon vrienden waren. Net of er niets was gebeurt gisteren. Na driekwartier bellen durfde hij eindelijk de vraag "Heb je mijn brief gelezen?" te stellen. Het liefst van al zou ik nu in zijn armen willen springen en hem in zijn oor al fluisterend vertellen hoe ik me erbij voelde. Ik moest het nu eenmaal via telefoon doen, maar hoe eerder het eruit was, hoe beter. "Dat was kei schattig!" zei ik redelijk stil en mijn ogen begonnen weer te tranen, denkend aan de tekst die erop stond. Voor hij er iets op kon antwoorden vervolgde ik met de woorden; "'k Zie jou ook graag Obi." Het kwam er al fluisterend uit en er ontsnapte een traan uit mijn ooghoek. En een uit mijn andere ooghoek. Ik snoof en het was duidelijk te horen aan de andere kant van de lijn. "Ik kom naar je toe!" en hij zei een snelle 'tot zo'. Ik steunde op het aanrecht waar ik net mijn lege tas koffie had op gezet. Waarom huil ik? Tranen van vreugde? Neen. Ofja, het konden er ook van vreugde zijn, maar de grotere oorzaak was dat ik eindelijk weer van iemand hield. Op mijn teller stond de leeftijd van 23 en dit was pas de eerste keer dat ik echt een relatie kon aangaan. Mijn eerste relatie was ik te hard gekwetst geweest dat ik amper van iemand kon gaan houden. Mijn andere lieven...daar had ik geen zulke gevoelens voor als nu voor Obi.

Stop met huilen! sprak ik mezelf in mijn gedachten toe. Ik keek de keuken rond en besefte dat Obi zodadelijk hier zou staan. Het was hier een ramp. Hajki die de hele vloer had vuilgemaakt, mijn handtas op het aanrecht, wat doet die daar zelfs? Oortjes hier, een gsm oplader daar. Snel propte ik alles terug in mijn mini handtasje. Nadenkend over Obi zat ik in de zetel en af en toe liep er nog een traan over mijn wang heen.

Het bekende geluid van de duurbel ging. Ik dacht dat ik nog nooit zo snel uit de zetel was gekomen als toen. Glimlachend ging ik naar de deur. Vlak voor de deur hing een spiegel en ik checkte even hoe ik eruit zag. VER-SCHRIK-KE-LIJK. Ik kon het niet beter verwoorden. Veel trok ik me er niet van aan want uiteindelijk zal Obi me wel nog erger dan dit zien. Toen ik de deur opentrok smeet ik me in zijn armen. Ik duwde mijn hoofd in zijn nek en liet de tranen van vreugde en emotie de vrije loop (ik moet echt dringend iets aan mijn emoties doen, ik huil veel te snel). "Sst." fluisterde Obi en ik hoorde een trilling in zijn stem. Huilde hij? "Ik hou van je." fluisterde hij. Nu kuste ik hem. Zijn zachte lippen, de perfecte kus. Net zoals gisteren. Hij hield me een beetje in de lucht en zette een stap binnen, zodat niet iedereen vanaf straat ons hoefde te zien. "Wij zijn echt idioten, weet je dat?" grinnikte hij door zijn tranen heen(ook hij had traantjes gelaten). Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Nogmaals omhelsde ik hem stevig. Ik verstrengelde zijn vingers met de mijne en trok hem mee richting de woonkamer. Daar zette hij zich in de zetel, ik er naast -mijn hoofd op zijn borst gedrukt, hij zijn armen stevig rond mij- en zo bleven we daar zitten. Geen idee hoelang, maar het kon me niks schelen, zolang hij er maar bij was.

Het was gewoon liefde op het eerste gezicht. Ik geloofde er nooit in, tot ik Obi ontmoette. Een nieuw onderdeel in mijn leven, hopelijk voor altijd.