Kalbim Sende

Kayıp

Dün o kafeden Gökmen'in dediklerini umursamadan çıkıp eve geldim.Tahmin ettiğim gibi evde kimse yoktu ve ben yemek yapmaya koyuldum.Evet annem gittikten sonra babaannem bana yemek yapmayı ve diğer bütün ev işlerini öğretmişti.Daha 17 yaşında olmama rağmen bunları yapabilen nadir kızlardandım sanırım.Babam ve abimin ortak sevdiği tek yemeği yapmaya koyuldum.Aslında yemek ayrımı yapmazlar fakat ikisininde en sevdiği yemek karnıyarıktır.Bende çok severim.Yemeğim hazır olduktan sonra ayranı yapmaya koyuldum.Tam o sırada anahtar sesi duyulduğunda önce irktim ama babam ve abimin gülüşerek içeri girdiğinde korkmamın saçma olduğunu anladım.Yemeğin hazır olduğunu temizlenip yemeğe gelmelerini söylediğimde banyoya doğru yol aldılar.Abim arkadaşlarıyla buluşup eğlenmişti babam ise bir öğrencisi ile görüşmeye gitti.Babam işinde başarılı bir öğretmendir.Fakat babam matematik öğretmeni olduğu halde matematiği asla yapamam.Komik.Yemeğimizi bugün neler yaptığımız hakkında tamamlayarak abime sofrayı toplamayı bıraktım ve kendimi direk yatağa attım.Üstümü değiştirecek halim bile yoktu.Ama sonra bunlarla rahat rahat yatamayacağım aklıma gelince geniş pijama altıma kısa kollu bol tişörtümü giyerek yatağa yeniden girdim.Rahatıma düşkün bir kızdım.Yattıktan sonra ne zaman uykuya daldım bilmiyorum.Fakat şu an annemin ağlarken ki yüz ifadesi geliyor aklıma.Hemen gülerken ki yüz ifadesini düşünmeye başladım.Fakat olmuyordu.Gelmiyor aklıma.Annemin gülüşünü unuttuğumu inanamıyordum.Yapamıyorum yapamıyorum.Kahretsin annemin gülüşünü unuttum.Bu bu çok acı birşey.Çığlık atarak yataktan kalktım.Hala düşünüyorum gelmiyor aklıma.Sadece o son anı vardı aklımda.Ağlarken ki yüz ifadesi.Bunun üzerine çığlık çığlığa ağlamaya başladım.Odaya babam girdi.Ardından uykulu gözleriyle abim girdi.Babam endişeli gözlerle bana bakarken abim koşarak sarıldı.Ama ben hala annemin gülüşünü hatırlamaya çalışıyordum.Olmuyordu kafayı yicektim.Abim saçlarımın arasına kafasını koyup öptü ve konuşmaya başladı.

''-Noldu güzelim kabus mu gördün.''dedi.Hıçkırarak ağlamaya devam ettim ve kafamı sağa sola salladım.Babam bu sefer konuşmaya başladı.

''-Ne oldu o zaman bahçemin en güzel çiçeği?'' Bu söz üzerine daha çok ağlamaya başladım ve bu sefer hıçkırıklarımın arasından konuşmaya başladım.

''hatırlayamıyorum.''dedim çığlık atarak.

''-Neyi güzelim?''diye sordu abim bu sefer.

''-Annemin gülüşünü hatırlayamıyorum.Kahretsin o son anların hepsini hatırlıyorum ama olmuyor.Gülüşünü hatırlayamıyorum.Yapamıyorum.Gelmiyo şu lanet beynime.''saçlarımı çekmeye başladım.Kendimi kaybetmemiştim ama sanki zihnim kapalıydı.Babam uzanıp ellerimi tuttu ve beni kendine çekip sıkıca sarıldı.

''-O zaman hadi gel annenin videosunu izleyelim.Gülerken videosunu.Doğum gününde ki videoyu.Fotoğraflara da bakarız.Hadi bakalım güzel kızım.Ben kahvaltıyı hazırlıyorum sende yüzünü yıka gel.Sonra da bakalım.''

Kafamı sakince salladım.Babam odadan çıkmıştı ama abim hala yanımdaydı.Başı iki elinin arasındaydı ve gözleri kapalıydı.Abime dönüp sakin bir şekilde konuşmaya başladım.

''-Abi iyi misin?''

''-İyiyim.Sadece hadi ben neyse annem seni nasıl bıraktı diye düşünüyorum.Onu affedemiyorum anlıyor musun?Bu kadar erken gitmesini kaldıramıyorum.En azından aklımız başımızdayken gitseydi ne olurdu sanki.Yada kendi gitmeseydi?Allah'ın kendini yanına almasını bekleseydi?''

''-Onu affet.''

''-Peki sen affettin mi?''

''-Onu affettim.Annemi affettim.''

''-Peki ben nasıl affedebirilim?Sen okuldayken intihar etti ama ben yanındaydım.Daha 13 yaşındaydım.Anne bırak diye ağladım.Anne yapma diye ağladım.Babam çığlıklarıma koşup yanıma geldi.Türkan yapma diye ağladı.Ama bencil kadın yaşadığı acılara dayanamadı.Kendini kurtarmak isterken bizi acı içinde bıraktı.Onu nasıl affedersin?Nasıl bu kadar iyi kalpli olursun?''