The bully who fell for his victim. ~ Justin Bieber. [Nederlands] [Afgelopen]

Marit McAdams.

Ik deed mijn kluisje dicht, zuchtte en slingerde mijn tas om mijn schouder. Nog een dag hier in hel.

Ja, HEL. Ik haat school.

Ik ben naar LA verhuist een aantal maanden geleden. Ik haat het hier, ik werd gezien als het 'nieuwe buitenlandse meisje'.

Ik werd gepest, nog steeds eigenlijk. Ik draag altijd shirts met lange mouwen, truien, vesten, eigenlijk alles wat mijn lichaam voor het meest bedekt.

Ik had overal schrammen en blauwe plekken, zelfs op mijn gezicht. Ik droeg altijd mijn moeder's make-up en een nep bril om mijn gezicht een beetje te bedekken.

Ik heb mijn ouders hier nog niets over verteld, zelfs de leraren niet. Ik ben bang dat het dan erger word.

Elke dag word ik uitgescholden, geslagen, gestompt, geschopt of wat dan ook. Zelfs op internet word ik uitgescholden en zeggen mensen dat ik zelfmoord moet plegen... Ik heb 25 verschillende Facebook-profielen gehad, maar toch lukt het ze om me steeds weer te vinden. Ik heb zelfs mijn telefoon nummer 10 keer moeten veranderen, omdat mensen me maar 'onbekend' bleven bellen of met een privé-nummer. 

Ik haat mijn leven.

Ik liep door de gangen heen, proberen hem te ontlopen. 

Degene die dit allemaal begonnen is.

Ik was maar 2 minuten verwijderd van het lokaal waar ik moest zijn, toen plotseling iemand mijn weg blokkeerde, waardoor ik tegen diegene op botste. Ik keek omhoog en het was hem. Hij stond daar met een grijns op zijn gezicht, zijn vriendinnetje achter hem, ook met een grijns op haar gezicht. Ik deed een paar stappen naar achter.

"Nou, nou, nou. Als dat Marit niet is." Zei hij, zijn vriendin giechelde.

Ik deed nog een paar stappen naar achter, sinds hij steeds dichterbij kwam.

Ik ben vergeten te trainen vandaag, maar dit werkt ook wel." Hij maakte van zijn hand in een vuist. Ik werd bang.

"Hey, wat is dat op haar gezicht?" Zei ik, en deed alsof ik achter hem keek. 

"Wat?" Zei hij toen hij zich omdraaide. Ik begon de andere kant op te rennen. Gewoon rennen.

"Hey! Kom terug!" Ik keek snel achterom en zag dat hij achter me aan rende.

Ik rende door de ingang van de school en over de parkeerplaats heen, waar ik snel achter de bomen en struiken ging zitten.

Ik hield mijn adem in. Ik trilde, bang om maar één beweging te maken. Zijn vriendin kwam naar hem toe rennen op haar hoge hakken.

"Justy-Boo. Heb je haar?" 'Justy-Boo? Iel.

"Nee Selena, ik heb haar niet. Laten we maar gewoon naar de les gaan."

Toen ik er zeker van was dat ze de school weer in waren, huilde ik. Ik was zo bang. Ik had echt geen zin meer om naar de les te gaan. 

Waarom overkwam mij dit allemaal? Wat heb ik ooit fout gedaan?

Ik bleef maar huilen, ongeveer een uur voor mijn gevoel, stond op en ging naar de wc. Ik fixte mijn make-up en kleren en liep naar Aardrijkskunde toe. 

Gelukkig zonder hem. 

Toen school uit was rende ik snel naar huis. Ik rende zo hard als ik kon, hopen hem te ontlopen. En hopen dat hij niet al thuis was voor mij. 

Kijk, we gaan niet alleen naar de zelfde school.

We wonen ook bij elkaar in de buurt.

We zijn buren.

...soort van.

Het ergste is nog dat zijn moeder en mijn moeder hele goede vriendinnen zijn. Zijn moeder en half-broertje en zusje zijn de liefste mensen die ik ooit heb ontmoet.

Hij is een monster.

Zijn moeder weet niet dat hij me pest. Ze nodigt me vaak uit om bij hun te komen dineren. Ik zeg altijd dat ik plannen heb of huiswerk. Ik ben bang dat ze dan vraagt of hij me wil rondleiden en dat hij me dan weer slaat en andere dingen doet waar ik niet aan wil denken.