ZEHİRLİ SÖZLERİM

65-Şiirimsi

Bu bölüm biraz da @minikhayal e özel. :) Şiir paylaşacak cesaret nereden geldi bilmiyorum, biraz uzun olsa da su gibi okuyacağınıza eminim. Umarım yayınladığıma pişman olmam. Hissederek okumanız dileğiyle...

-

Bir şair, şiirini unutabilir miydi?

Tüm duygularını verip kalemle kağıda kazıdığı şiiri bir çırpıda silip atabilir miydi?

Ya da ateşe atıp yakabilir miydi kendi elleriyle?

O yaptı işte, ben onun şiiriydim.

En sevdiği şiiri...

Gözleri duygularını kazıdı ruhuma, ruhum bir kâğıt misâli...

Önce unuttu, sonra yırtıp attı, parçalarımı da ateşe verdi.

Bir ateşki, cehennem kıskanır...

Hani cehennemden de beter.

O çok severdi oysa ki, doyamazdı ya beni yazmaya.

Kıyamazdı...

"Ne oldu şimdi," diye sorarken kendime,

Eskimişlerin arasına karıştığımı öğrendim.

Sararan bir defter yaprağı gibi...

O şimdi yeni şiirler yazıyor, kahroluyorum, soluyorum, sönüyorum.

Yanıyorum...

Beni yazdığı kalemle başkalarını yazarken,

Ben kimsesiz, şairi belli olmayan bir şiir olarak kaldım.

O daha mahlasını yazamadan,

Hüznün en özel başlığını attı ruhuma.

Şairler derbeder olurmuş ya hep, öyle bilirdim.

Öğretti bana, tam bugün öğretti:

Şiir bazen şairden de derbeder olurmuş.

Anıların da öğrettiği vardı:

Gerçekler aslında en ustaca kurulan yalanlarmış.

Öğrendim...

Daha tecrübeli bir şiirim ben şimdi.

Teşekkürler sevgili...

Öyle ya ben de artık bir şairim,

Yazacak bir şiirim olmamasına rağmen...

Şiirsiz bir şair kadar eksiğim.

Ve bak şimdi sevgili, tam gözlerimin içine...

Tamamla beni, bakışlarınla...

Eskisi gibi...

Çünkü senin bir zamanlar severek yazdığın bu şiir,

Bugün yarım kaldı.