REALIST

Karanlık bir gün

Okurken multi'deki şarkıyı dinlemenizi tavsiye ederim. Şimdiden teşekkürler okuduğunuz için.

Araba bir hastanede durdu. Ben hala hic birşey anlamadığım için koltukta otururken, babam arabadan indi ve koşarak hastaneye girdi. Ne oluyor bu adama böyle? Hemen bende indim ve arkasindan koştum. Babami bulduğumda bir doktorla konuşuyordu. "Sevim hanım'in yakınları siz misiniz?" diye sordu doktor. Babam hiç birşey demiyordu sadece doktor'a bakıyordu. Ben hemen lafa atladim ve "E-e-evet, noldu anneme?" diye sordum yutkunarak. Doktor "Bir silahli saldırıya uğradı, durumu ağır ve yoğun bakımında şuan. Bir gelişme olursa size haber veririz" dedi. Donmuş bir ifadeyle doktora bakarken gözümden yaşlar süzülüyordu. Kim yapar böyle birşeyi bize? Canim annem.. ben onsuz ne yaparim.. Babamda ağlıyordu, onu ilk defa ağlarken görüyordum. O hic yıkılmayan adam şuan hıçkırarak ağlıyordu. Babamin ve Annemin aşkları o kadar büyük ki. Ne olursa olsun birbirlerinden hiç vazgeçmediler. Annem babamdan evlenmeden önce hamile kalmış. Babam zengin bir aileden geliyor ama annem fakir bir aileden. Babamin ailesi annemi istemediği için ve anneminde ailesi hamile olduğunu öğrendiklerinde annemi reddetmişler ve sonrada beraber kaçmışlar. Benim icin herşeyden vazgeçmişler. Sonra beraber okumuşlar ve ikiside mimar. Ben annemsiz naparim. O olmassa ben kime bütün dertlerimi anlaticağım. Birden dengemi tutamadım ve gerisi karanlık.

Gözlerimi açtığımda bir hastane yatağında yatıyordum. Karşımda kipkirmizi gözlerle babam duruyordu. "Bir gelişme varmı baba?" dedim sessizce. Kendimde konuşucak gücü bulamıyordum. O ise yüzüme bile bakmıyordu dalgın dalgın karşısindaki cama bakıyordu. Birden kapı açıldı ve deminki doktor girdi içeri. Bize üzgün ve aciyan bakişlarla "Malesef Sevim hanımı kurtaramadık, başınız sağolsun." dedi. Ben o andan itibaren hicbirşey duymuyor gibiydim. Hayatımın en önemli kişisi artik bu hayatta yoktu. Hemşireler beni sarsmaya çalışıyordu, ben ama bir tepki veremiyordum. Gözlerimden tekrar yaşlar süzülürken, bu sefer hıçkırarak ve bağırarak ağlıyordum. Neden biz? Neden benim Annem? Birden Babam gülmeye başladı. Kahkalar atıyordu. Ben afallamış bir suratla ona bakarken, doktor bey onu sakinleştirmeye calıştırıyordu. Babam durmadan gülüyordu delirmiş gibi. "Doktor bey noluyor babama, birşeyler yapın yalvarırım!!" dedim hıçkırarak. "Ayşe hemşire hemen Murat bey ve Furkan bey'i çağir!" dedi. Sonra iki tane hemşire geldi ve babami götürdüler.