10 jaar later

De Studio leeft

Immelien
Ik vroeg het nog eens: "Pablo?"
Nog steeds geen antwoord.
Ik: "U kent vast wel het verhaal van Pablo en Antonio. We hebben hem daarom een voorstel gedaan. Als hij er niet bij zou zijn bij de opening dan zouden we de Studio niet terug openen."
Overal horen we geroezemoes.
Ik: "En het spijt ons, maar als Pablo er niet is, gaan wij de Studio niet heropen."
Dan opeens komt er iemand in het deurgat staan. Het is... Pablo!
Iedereen: "Pablo!"
Alle mensen draaien zich om in de richting van Pablo!
Ik: "Dames en heren, als Pablo zijn bevestiging geeft dan heropenen wij hier, vandaag, de Studio."
Pablo: "Hallo, zoals jullie wel weten ging het een tijd niet goed met me. Ik ben vaak niet naar buiten gekomen. Toen Immelien en haar vrienden mij vroegen of ik directeur wilde worden, zei ik onmiddellijk nee. Ik dacht er zelfs niet over na. Na een tijdje veranderde dat. Ik dacht na over wat Antonio zou doen. Toen hij het moeilijk had zou hij ook niet stoppen. Hij wil dat de Studio terug leeft. Dus daarbij wil ik nu zeggen dat ik graag terug directeur wil worden."
Iedereen begint te juichen.
Ik: "Wel dames en heren, dat wil zeggen dat de Studio terug compleet is. Binnenkort gaat, als alles goed gaat, zal de Studio terug open gaan."
Er is nog een hele na-receptie en iedereen is blij omdat Pablo terug komt. 's Avonds zijn we dan ook allemaal moe.
Ik: "Kom jongens, we gaan naar huis. We ruimen alles morgen wel op."
Iedereen gaat naar huis en gaat slapen. We zijn allemaal blij en moe tegelijk.

Ik ben kapot net als deze jongens in het verhaal!