Kanlı Dolunay

1. BÖLÜM

Medya'da Lucy var!!!

Duvar sandığım bir meteordu. Çok fazla yakışıklıydı ve biraz sinirli gibi duruyodu. Bir kaç dakika sonra onun yüzüne mal mal baktığımı fark ettim.
-Pa-Pardon. Orda olduğunu fark etmedim.
-Önemli değil.

Dedi hala fazla sinirli ve garip bir şekilde sakin olarak. Sonra devam etti.

-Sen bu okula yeni mi geldin?
-Evet. Ben Lucy
-Güzel. Ben Kevin. Hayatta kalmak için iyi şanslar sana.

Yüzünde muzipçe bir gülümsemeyle omzuma çarparak yoluna devam etti.

Neyse sınıfımı buldum ve içeri girdim. Ders bedendi ama daha spor salonuna inmemişler. Öğretmenle ve diğer sınıftakilerle tanıştım ve boş bulduğum yere oturdum. Gerçi sıra tamamen boştu.

Öğretmen bir sürü şey dedikten sonra beni ve bir çocuğu gösterip bizim önden gidip beden eğitimi salonunun kapısını açmamızı söyledi.

Sonra o önde ben arkada beden eğitimi salonun doğru gittik. Bu arada çocuk veya o dediğime bakmayın. Koridorda çarpıştığım çocuk kadar yakışıklıydı.
-Merhaba. Ben Lucy.
-Alex.
Bundan sonra bir şey demedim. Zaten beden egitimi salonuna gelmiştik. Hemen kapıyı açtı ve içeri girdik.

Bir dakika. Bu-bu bir ceset miydi? Güzel bir kız içerdeki tırmanma duvarının güvenlik ipine boynundan asılmıştı bedeninde yara izleri vardı. Ayrıca penceleride vardı. Gördüğüm karşısında korktum ve çığlık atmaya başladım. Ama o çocuk eliyle ağzımı kapattı.
-Sus. Herkesi buraya mı toplamak istiyosun? Elimi çekeceğim ama çığlık atmayacaksın yoksa ölürsün.

Sonra elini ağzımdan çekip cesetin yanına gitti.
-Jane?

Dedi. Gözleri yaşardı.
-Sen onu tanıyor muydun? Ve onun niye penceleri var?

Dedim biraz utanarak.
-O benim sevgilimdi!! Neden pençesi olduğu da seni hiç ilgilendirmez. Şimdi koş ve diğerlerinin buraya gelmesini engelle!!! KOŞ!!!!

Dedikleri karşısında şaşırmıştım. Ama koşup öğretmenin tam içeri gireceği sırada onun önüne geçtim.
-Oraya giremezsiniz.
-Neden. Kızım ne oldu?
-Sey giremezsiniz işte.
-Çekil şuradan.

Dedi beni iterken. Sonra aklıma bir fikir geldi. Sanki nefesim kesiliyormus gibi derin derin nefes almaya başladım ve yere oturdum. Kısık bir sesle "Hocam" dedim. Oda benim yanıma geldi. Ben hala derin derin nefes alıyordum. Benim astım krizi geçirdiğimi sandı. Sonra "Astım ilacı olan var mı? " diye bağırmaya başladı. Ben artık boş gözlerle bakmaya başlamıştım. Sonra birisi astım ilacı getirdi. Bende sanki içime çekmişim gibi yaptım ve yavaş yavaş düzeldim. Benim iyi olduğumu görünce içeri doğru gitti ve bizi de çağırdı.

Korkarak gittim. Ama ceset yoktu. Alex'de...