Literally fallen for you

Uuhm wat?

Ik open mijn ogen maar knijp ze meteen weer dicht door het felle licht. Ik voel iets warms onder me en kijk naast me, Josh ligt vredig te slapen en ik lig op zijn borst. Ik schiet overeind en controleer mezelf, ik heb mijn kleding nog aan dus ik heb geen seks gehad. Hebben we gezoend? Kan ik me niet herinneren. Een zucht van opluchting ontsnapt terwijl ik mijn ogen sluit en mijn hoofd naar de grond laat zakken. Ik open mijn ogen weer en rol ze naar boven waardoor ik Josh kan zien slapen. Hij snurkt niet, heeft zijn mond een klein beetje open en zijn hoofd is een stukje naar rechts gedraaid. Ik sluit mijn ogen en schud mijn hoofd.
'Waar ben ik mee bezig?' fluister ik tegen mezelf, als ik thuis kom zal mijn vader woest zijn. Ik ben de hele nacht weggebleven en was niet bereikbaar zonder mijn telefoon. Ik zucht en ga zitten op de reling van het kasteel, ik kijk naar de plaats waar de zon opkwam en ook nu is het prachtig. Ik voel een hand die de mijne pakt en draai mijn gezicht naar de persoon achter me

'Lekker geslapen?' vraagt hij met een kleine ochtendstem, ik knik.
'En jij?' vraag ik, Josh glimlacht naar me en knikt.
'Kon niet beter' zegt hij en hij knipoogt naar me. Ik kijk weer naar het meer en de bomen, Josh slaat zijn armen om mijn middel, legt zijn hoofd op mijn linkerschouder en kijkt mee, ik leg mijn hoofd tegen het zijne aan. Het moment lijkt eeuwig te duren tot ik een melodietje hoor wat Josh doet opschrikken. Hij laat me los en pakt zijn telefoon uit zijn broekzak.
'Hallo? Ja weet ik, sorry daarvoor. Met Kim, hoezo? Wat is er nu weer gebeurd?' Josh luistert aandachtig naar de persoon aan de andere kant van de lijn, zijn gezicht betrekt. 'Hij heeft wàt?!' roept hij kwaad 'ja ik kom er nu meteen aan' zegt hij en hij hangt op, hij loopt naar de trap en kijkt naar mij. 'Kom je?' vraagt hij, ik knik, kom van de reling af en loop hem achterna. 

'Wat is er?' vraag ik, Josh draait zich niet om om in mijn ogen te kijken.
'Een probleem met de tweeling, je moet naar huis' zegt hij, waar is de lieve Josh gebleven?
'Kan ik niet mee?' vraag ik, Josh staat ineens stil en draait zich dan om, een kwade blik in zijn ogen.
'Mee? En wat wilde je dan doen?' vraagt hij bot, ik sla mijn ogen neer. 'Sorry, het is gewoon een gedoe. Ik breng je naar huis' zegt hij en hij pakt mijn hand vast, dan trekt hij me mee en valt er een stilte. We lopen door het bos en dan komen we de bewoonde wereld weer in, we lopen door straten die ik niet ken en komen stil te staan voor een klein huisje, het ziet er oud uit, alsof het zo in elkaar kan zakken.
'Ik pak je fiets wel even' zegt Josh. 'Kom mee' en hij opent de voordeur van het huisje. Hier woont hij dus met 3 anderen. Ik volg hem naar de achterdeur die hij opengooit en er doorheen loopt zonder me nog aan te kijken. Ik kijk het huisje rond, er liggen omgegooide spullen, verscheurde foto's. Iemand is van slag geweest... 'Kim?' hoor ik Josh roepen, ik loop door de achterdeur en kom in een klein achtertuintje met veel gras en een klein paadje dat erdoorheen loopt. Josh staat bij een schuurtje waar hij mijn fiets uit heeft gehaald, hij rijdt hem naar een poort en maakt die open. Hij geeft een gebaar dat ik voor moet gaan, ik ren door de poort. 'Hier is je fiets. Je weet hoe je thuis moet komen? Sorry ik moet echt rennen' zegt hij, een blik vol schuld. 
'Ja dat weet ik, succes!' roep ik terwijl hij wegrent, hij heeft een enorm tempo. Ik sluit de poort en loop naar de straat met mijn fiets, ik kijk Josh na die door de straat heen rent. 
'Daar gaat hij weer' zegt een stem achter me, ik draai me om en zie een oude vrouw achter me staan. 'Er is altijd wel iets in dat gezin' zegt ze, een verdrietige blik komt op haar gezicht te staan. 'Wie ben jij?' zegt ze na een stilte.
'Kim, een vriendin van Josh. Wie bent u?' vraag ik, de vrouw kijkt me niet begrijpend aan.
'Josh? Bedoel je Joshua?' ik glimlach.
'Ja hij ja' de vrouw knikt.
'Ik ben mevrouw Hendriks, ik ben de buurvrouw van de vier kinderen' zegt ze. 
'Oh, leuk u te ontmoeten' zeg ik, ik steek mijn hand naar haar uit.
'Loop even mee Kim' zegt de vrouw zonder mijn hand aan te pakken, ze loopt naar haar voordeur en kijkt me afwachtend aan. Ik zet mijn fiets neer en doe hem op slot, dan loop ik naar de vrouw. We lopen samen haar huis binnen en ze gebaart me te gaan zitten. Ik loop verder de huiskamer binnen en ga zitten op de bank, de vrouw gaat weg en komt even later terug met een glas water wat ze voor mijn neus neerzet.
'Waarom wilde u me spreken?' vraag ik, nadat ik het glas water van mijn mond heb gehaald.
'Ik wilde even praten over jou' zegt ze, ik kijk haar vragend aan.
'Waarom dat dan? U kent me niet eens' zeg ik, ik zet het glas water weer neer op de salontafel.
'Luister lieverd, je weet wat er afspeelt in dat gezin' ze vraagt niet, ze zegt het, alsof het een feit is. Ik kijk haar twijfelend aan maar knik dan. 'Alles?' vraagt ze, ik sta op.
'Ik weet niet wat u van me wilt mevrouw maar als u informatie wilt moet u dat aan hen vragen. Bedankt voor de gastvrijheid maar ik ga nu weer' zeg ik, ik sta op en wil naar de deur lopen. Een hand grijpt mijn arm, ik krimp in elkaar van de pijn. Mijn mouw wordt omhoog geschoven
'Heeft hij dat gedaan?'
'Ik weet niet waar u het over heeft' zeg ik met tranen in mijn ogen, mijn arm wordt richting mijn gezicht geduwd.
'Dat! Die blauwe plekken! Die striemen!' roept de vrouw kwaad.
'Wat? Nee dat hebben zij niet gedaan' roep ik, ik strijd tegen de tranen, mijn arm wordt losgelaten, ik sta op en ren naar de voordeur, ik pak mijn fiets en fiets zo snel mogelijk weg. Terug naar huis, waar me een volgende hel staat te wachten.