Literally fallen for you

Het ziekenhuis

Sofie en Josh stappen uit, Josh loopt naar de deur waarachter ik wacht, hij opent hem en knielt voor me neer.

'Sofie en ik halen een rolstoel voor je, klets maar een beetje met Jonas totdat we terug zijn, goed?' zegt hij terwijl hij zijn glimlachje weer op zijn gezicht zet en ik zie dat de jongen die me hielp toen ik viel terug is gekomen. Ik knik alleen maar en daar verdwijnen Sofie en Josh samen, ze gaan zo leuk met elkaar om. Ik zie hoe Sofie Josh een speelse stomp op zijn arm geeft en hoe Josh daarop reageert door haar om haar middel vast te grijpen en mee te dragen voor een stuk terwijl ze spartelt in de lucht, zo verdwijnen ze.

'Hoe is Josh als broer?' vraag ik aan Jonas.

'Josh is een super broer! Als mijn klasgenootjes en Toby mij pesten dan is hij er voor me' zegt hij zonder oogcontact te zoeken, hij staart naar de lucht.

'Waarom is er eigenlijk zo'n groot verschil in leeftijd tussen jullie?' vraag ik, Jonas draait zich om en kijkt me aan.

'Kun je een geheimpje bewaren?' zegt hij, ik lach en knik. 'Mijn papa en mama wonen in de lucht! Maar ze hebben het heel druk en kunnen nooit op visite komen. Ik mis ze maar ik snap dat ze te druk zijn' zegt hij met een lach op zijn gezicht.

'Hoe bedoel je? Ze wonen in de lucht?' zeg ik verbaasd, Jonas knikt. 'Ik begrijp het niet zo goed'

'Ik leg het uit. Je weet wat de lucht is toch? Dat blauwe spul boven ons?' zegt hij, ik schrik van wat hij zegt. Zijn z'n ouders dood?

'Ja daar heb ik wel eens van gehoord' zeg ik zachtjes, de glimlach is van mijn gezicht verdwenen.

'Mijn papa en mama wonen in een wolkenhuis daar. Wolken zijn die witte, zachte dingen die in dat blauwe spul vliegen' zegt Jonas. De deur van de auto gaat open en ik draai me naar Josh die me vriendelijk toelacht.

'Kom je mee? We hebben een rolstoel voor je' zegt hij, de uitdrukking op zijn gezicht verandert, hij trekt een bezorgd gezicht. 'Is er iets?' vraagt hij, ik knik en kijk richting Jonas die met Sofie aan het praten is. 'Sofie? Ga maar vast naar binnen. Zoek maar een ballon uit voor Jonas, ik betaal' zegt hij en hij lacht naar Jonas, Jonas springt lachend de auto uit en rent met Sofie aan zijn hand naar het ziekenhuis. 'Wat is er?' vraagt Josh terwijl hij in de rolstoel is gaan zitten voor mijn neus, zijn zwarte haren hangen voor zijn ogen maar ik zie nog steeds een glimp van zijn roodbruine ogen.

'Wat is er met je ouders gebeurd?' vraag ik, Josh schrikt van mijn vraag.

'Wat heeft Jonas je verteld?' zegt hij terwijl hij zijn handen in elkaar vouwt, zijn ellebogen rusten op de armleuningen van de rolstoel. Zijn blik glijdt van mijn ogen af.

'Dat zijn ouders in de lucht wonen' zeg ik. Josh knikt

'Dat hebben ze hem verteld inderdaad' zegt hij zacht.

'Waarom zit er zo'n groot verschil in leeftijd tussen jullie?' vraag ik hem.

'Waarom? Omdat mijn vader is weggegaan toen mijn moeder zwanger was van me. Omdat mijn moeder een pauze moest hebben van mij en Soof en alleen op vakantie ging. Omdat mijn moeder in die vakantie is verkracht. Omdat ze terug kwam met een tweeling in haar buik. Omdat ze vermoord is net na de geboorte van Jonas en Toby en ik en Soof hen hebben opgevoed' zegt Josh op een kwade toon. Hij staat op uit de rolstoel 'verder nog vragen?' zegt hij bot. Ik schud mijn hoofd en kijk naar de grond terwijl mijn duimen om elkaar heen draaien tussen mijn knieën in. 'Sorry, ik haat dit onderwerp' zegt hij, hij ondersteunt me als ik in de rolstoel ga zitten.

'Snap ik' ik vraag me af hoe lang hij en Sofie al samen zijn, aangezien ze Jonas en Toby samen op hebben gevoed. 'Ik heb wel nog een vraag' zeg ik na een tijdje terwijl hij me naar het ziekenhuis rolt.