Dışarıda hayatın devam ettiğini benim için hayat durduğunda anladım.
Hiçbir şey , hiçbir zaman yaşanmamış gibiydi. Kendi halimde yaşam, yaşantı yoktu hiç.
İçimden bişey yapmakta gelmiyor zaten. Tek birşey haricinde.
Seni saatlerce izlemek istiyordum bir sinema filmi gibi, terbiyesizleşen bi sinema filmi. Ama yokluğa da alışıyor insan. Ben güzel alıştım. Öyle bi zaman geliyor ki, ben buna daha sonra yıkılacağım diyebilecek kadar güzel alıştım. Sen öpünce geçmeyecek kadar büyük alıştım. Ne affedebiliyor insan nede vazgeçebiliyor. Sadece insanların hayatına bir avuntu oluyosun.
