Na de warme gloed voelde ik me goed en ging ik dus terug naar het kampvuur. De middag van het kampvuur had Chiron aan mij gevraagd of ik Percy Grieks wou geven omdat ik er goed is was, ik heb maar ja gezegd om hem niet teleur te stellen. De volgende dag wilde ik naar Chiron gaan, maar hij had het te druk met Percy en Grover waarschijnlijk hadden ze zich weer niet gedragen. Dus ik ben maar gaan lezen. lezen is mijn leven, lezen is een deel van mij. Ook van mijn familie, mijn moeder wil dat haar kinderen iets nuttigs gaan doen, ik wil architect worden en de mooiste gebouwen ontwerpen en realisten, daarom lees ik een boek over de Olympus, de goddelijke stad. Ik heb niet door gehad dat ik in slaap was gevallen. Een dag later opende ik mijn ogen 'Huh, wat?!"Verbaasd keek ik naar de tijd. 'Heb ik serieus de hele dag gelezen?' Chris stond voor me (Iemand van het Hermes gebouw) en zei:'Zo slaapkop, ben je het vergeten? Vandaag is er vlaggenroof.' 'Ow ja.' Zei ik nog half slapend. Ik trok mijn haras aan van brons, pakte mijn zwaard en liep in de richting van het veld waar vlaggenroof zou starten. Wij waren team rood en we moesten tegen blauw, ik tegen Luke? Vergeet het maar! Alsof ik dat ooit zou kunnen winnen? Percy zat bij Luke in het team. "Geluk." Mompelde ik. Er was iets vreemds aan die Percy, ten eerste: hij is héél afwezig en ten tweede: hij kijkt de hele tijd naar mij! Ik vind het eng worden. Ondertussen legde Chiron het spel uit aan de nieuwe kampers. Ik had stiekem mijn honkbalpet meegenomen om mensen mee te mislijden, maar ja wat verwacht je anders van een de dochter van de godin van de wijsheid en strijdstratergie? Toen klonk de hoorn we mochten beginnen! Toen we de vlag neer hadden gezet deed ik mijn pet op en klom in de dichtstbijzijnde boom, zodat als er iemand kwam ik meteen in de aanval kon gaan. Na bijna achttien minuten te hebben gewacht, kwam er eindelijk beweging in de struiken, maar wacht eens even! Dat is Percy! Hij zag er uitgeput uit. Bij het water viel hij op zijn knieën en en zette zijn helm af. Ik sprong naar beneden en zei: "Dacht je nou echt dat het zo makkelijk was?" Hij stond klungelig op, pakte zijn zwaard en hief hem in mijn richting. Ik zei: "O, je wil vechten? Nou prima!" De zwaarden klinkten tegen elkaar en iedereen kwam om ons heen staan. Ook Chiron, Grover en Luke. Het gevecht leek eeuwen te duren, maar uiteindelijk haalde ik Percy neer. Ik zei: "Zo en wie gaat je nu helpen?" Ik geef toe misschien was dat een beetje onaardig, maar hij vroeg er gewoon om. Hij belandde met een klap in het riviertje rechts van mij terwijl het rode team juichtte. Een paar seconden later voelde ik een zwaard in mijn nek toen ik me omdraaide stond daar een jongen gehuld in goddelijk brons genaamd Percy Jackson.
Wat gaat er gebeuren? En hoe kan Percy ineens zijn opgestaan? het is ongelooflijk maar waar. Dit is een cliffhanger, ik schrijf eerst altijd in klad en werk het dan pas uit. Sowwy als jullie zo graag verder wil lezen maar jullie zullen moeten wachten... Kusjes Aardbeitje_x
P.S willen jullie echt wel dat ik verder ga laat het even weten!
