Γκρι Μαγεία

5ο Κεφάλαιο 'α μέρος'

Δεν άλλαξε τίποτα μετά το ηχηρό ξεκίνημα της άμαξας.Η Άλισον μας κοίταζε όλους μέσα από την κάμερα της φωτογραφικής της μηχανής,διασκεδάζοντας τρομερά την κατάσταση και αγνοώντας τα δολοφονικά βλέμματα που προοριζόταν από εμένα για εκείνη.Η Λόρεν είχε γυρίσει πίσω στην ανάγνωση, ρίχνοντας κλέφτες ματιές στον Κάλουμ στα δεξιά της,που κοίταζε νευρικά τα παπούτσια του και ίσιωνε το σκούρο του τζιν.
Πρωτη ανέλαβε δράση η Άλ.
<<Γειά, έιμαι η Άλισον αλλά με φωνάζουν Άλ.>>είπε προσχαρα στον Κάλουμ.
<<Κάλ>>της απάντησε σφίγγοντας το απλωμένο της χέρι με ένα αμήχανο στραβό χαμόγελο.
<<Κάλ;Από ποιό όνομα;>>ρώτησε η Άλ με φανερή περιέργεια.
<<Κάλουμ.Η μητέρα μου το διάλεξε, είναι από τη Σκωτία.>>
<<Αααα..... Ενδιαφέρον!>>και έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα που δεν πολυπρόσεξα, μέχρι που, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να συμμετέχω και εγώ.
<<...ωραία...Καλ, τώρα που γνωριστήκαμε, αυτή είναι η Λόρι...>> τότε κατάλαβα πως η Άλισον είχε από την αρχή προσεγγίσει τον Καλ για χάρη της Λόρεν.
<<Μην την ακούς.Είμαι η Λόρεν, χάρηκα.>>είπε η Λόρι ξεφυσώντας και διασταυρώνοντας πρώτη φορά τα μάτια της με τα δικά του.
<<Και εγώ χάρηκα. Είμαι ο Κάλ.>>είπε αυτός με ένα ελαφρό μειδίαμα.
<<Τέλεια, και η κοπελιά από εδώ είναι η Αλεξάνδρα.>> συνέχισε η Άλ τις συστάσεις δείχνοντας με.
<<Εμ, ναι, γνωριζόμαστε.Τι κάνεις Άλεξ;>>
<<Καλά είμαι.>>απάντησα ψυχρά, γυρνώντας για πρώτη φορά προς το μέρος του.Έτσι τον πρόσεξα.
Δεν είχε αλλάξει πολύ από την εποχή που κάναμε παρέα αν εξαιρέσεις το ένα κεφάλι που μου έριχνε, ενώ πάντα ήμουν ψηλότερη. Τα μαλλιά του ήταν ακόμα ανακατεμένα και τα μάτια του ακόμη βαθυγάλανα. Φορούσε σκούρο μπλε παντελόνι, μαύρα αθλητικά και την ίδια μπλούζα με εμένα. Στην αρχή απόρησα άλλα μετά θυμήθηκα.
Πριν από δύο χρόνια είχαμε γυρίσει όλα τα μαγαζιά της περιοχής μας για να βρούμε μπλούζες με το αγαπημένο μας συγκρότημα, τους Whitesnake, και είχαμε γελάσει παρά πολύ ακούγοντας τους υπαλλήλους να μας ρωτάνε ποιοι ήταν αυτοί. Ψάχναμε πολλές ώρες αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Γυρνούσαμε πίσω απογοητευμένοι αλλά περπατώντας προς το σπίτι, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα φωτογραφείο. Μπήκαμε μέσα και παραγγείλαμε δύο μπλούζες με το σήμα των Whitesnake.Μια μαύρη για εμένα και μια άσπρη για τον Κάλ.
Αυτή η 'επισφράγιση' της φιλίας μας ήταν κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν τον είχα δει ποτέ να φοράει, παρόλο που τις είχαμε αγοράσει, επίτηδες, μερικά νούμερα μεγαλύτερες και δεν θα μπορούσε να του είχε μικρύνει.
Βλέποντας τον να φοράει αυτή την μπλούζα, αναμνήσεις από παλιά ξεπήδησαν από τα βάθη του μυαλού μου, αλλά αντί να συγκινηθώ και να τον συγχωρέσω για αυτά που πίστευα πως μου είχε κάνει, θύμωσα.  Αντί να θυμηθώ τις φορές που με τα αστεία του με είχε κάνει να γελάσω, θυμήθηκα τις στιγμές που τον είχα δει με την Βικτώρια, που παρόλο που ποτέ δεν ένοιωθα έτσι για αυτόν, είχα νιώσει άσχημα, σαν να με είχαν προδώσει. Αντί να θυμηθώ τα εποικοδομητικά σχόλια του σε κάθε ταινία που βλέπαμε, θυμήθηκα τις φορές που με είχε δει και δεν με είχε καν χαιρετίσει.
Σκεφτόμουν διάφορα τέτοια περιστατικά και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, έτσι αποφάσισα να σταματήσω. Έπαιρνα βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμήσω άλλα δεν τα κατάφερνα. Μέτα από αρκετές προσπάθειες να χαλαρώσω, βρήκα τον μόνο σίγουρο τρόπο να σταματήσω να βράζω μέσα μου, αλλά δεν το επιχείρησα. Έτσι γύρισα την πλάτη μου προς το μέρος του για να αντισταθώ στην παρόρμηση να του ρίξω μπουνιά.
Πίσω μου άκουγα να εξελίσσεται μια συζήτηση στην όποια συμμετείχε η Άλισον, ο Καλ, και κατά διαστήματα η Λόρεν, της όποιας οι παρεμβολές είχαν πάντα μια γερή δόση σαρκασμού μέσα τους.
Μόλις άρχισα να ηρεμώ δεν κρατήθηκα και ρώτησα τον Κάλ:
<<Δεν μας είπες, πως και δεν κάθησες με την 'παρέα'σου;>>τον ειρωνεύτηκα φτύνοντας τις δύο τελευταίες λέξεις.
<<Αν με τον όρο 'παρέα μου' εννοείς τους ξεπουλημένους, απλά σκέψου πως κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω πια παρέα μαζί τους.>> απάντησε ήρεμα ο Κάλ, που ήξερε την ονομασία που είχα επινοήσει για την κλίκα του σχολείου.
<<Και δεν θα λείψεις στην Βικτώρια;>>συνέχισα εγώ χωρίς να χάνω τον ειρωνικό τόνο της φωνής μου.<<Α, όχι! Άσε με να μαντέψω! Θα συνεχίσετε να βρίσκεστε παρά τις δυσκολίες! Θα είστε ενα απαγορευμένο ζευγάρι! Τι ρομαντικό!>> ξέσπασα
Η άκρη του ματιού μου έπιασε την Λόρεν που με κόπο έκρυβε το χαμόγελο της πίσω από μια τουφα των μαλλιών της, στην Άλισον που κοίταζε μια εμένα και μια τον Κάλ και τέλος τον Κάλουμ, που είχε εμφανώς αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του.
<<Μπα....Οι απαγορευμένες αγάπες δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες πλέον.>>είπε πασχίζοντας να κρύψει τον θυμό από τη φωνή του χωρίς αποτέλεσμα.<<Και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ήταν μαζί κρυφά αλλά είδες που κατέληξαν. Να τους φάνε τα σκουλήκια. Όχι και τόσο ρομαντικό, δεν νομίζεις;>>
<<Α, δηλαδή είναι σαν να λέμε ότι χώρισες με την βασίλισσα των ψωνισμένων νησιών;>>είπα και εγώ προσπαθώντας να μείνω θυμωμένη, μην γελάσω με την διαπίστωση του Κάλ και να μην παρασυρθώ απότο συγκρατημένο γέλιο της Λόρεν και της Άλισον που διασκέδαζαν πολύ από την χρήση του ονόματος που είχε σκεφτεί η Λόρι για την 'πολυαγαπημένη' της Βικτώρια.
<<Ξέρεις δεν χρειάζεται να είσαι τόσο επιθετική! Δεν είμαι εγώ ο κακός της υπόθεσης! Δεν είμαι ούτε ο Άλτρον, ούτε ο Τζόκερ, αν και θα το ήθελα, πόσο μάλλον η Κατγούμαν! Με έχεις παρεξηγήσει! Είμαι σαν...>>
<<Ωχ, μην μου πεις! Τον Στρατιώτη του Χειμώνα; Πες μας ότι σε χρησιμοποιούν κιόλας!>>τον διέκοψα άγρια.