Γκρι Μαγεία

10ο κεφάλαιο

Πρώτη στάση ήταν -φυσικά- η βιβλιοθήκη. Ήταν το πρώτο δωμάτιο που συναντούσες προχωρώντας στο εσωτερικό του σπιτιού και, εξαιτίας του κολλήματος μου με τα βιβλία, είχα αποφασίσει από την πρώτη στιγμή ότι επιβαλλόταν να πάω.

Άνοιξα το βήμα μου και έφτασα να προχωρώ σχεδόν τρέχοντας, με τα παιδιά να παλεύουν να με προλάβουν.
Όταν φτάσαμε στη βιβλιοθήκη ξαφνιάστηκα. Η πρώτη έκπληξη ήρθε βλέποντας το κόσμο που περίμενε έξω από τη πόρτα. Η δεύτερη όταν πρόσεξα το μέγεθος της. Σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μου προσπαθούσαν να περάσουν μέσα από μία πόρτα που ίσα-ίσα χώραγε ένα άτομο του δικού μου όγκου και των 3/4 του ύψους μου.
Κατάφερα να περάσω μπροστά γιατί οι συμμαθητές μου είχαν καταλάβει, σε αυτά τα χρόνια που με ήξεραν, πως λάτρευα αυτά τα χάρτινα "πράγματα"(εγώ δε θα τα έλεγα ποτέ έτσι) που έκρυβαν μέσα τους όλη τη σοφία του κόσμου. Δεν ξέρω πώς -είμαι πάντα πολύ διακριτική(σε αυτό το σημείο αν ήταν μπροστά κάποιος που με ήξερε τότε θα είχε σκάσει στα γέλια)- αλλά το είχαν καταλάβει.

Έφτασα σε ένα σημείο που ήμουν σχεδόν ένα με τη πόρτα.
«Εντάξει παιδιά, το 'χω. Ηρεμήστε.» είπα και για κάποιο παράξενο λόγο υπάκουσαν.
Γύρισα προς το μέρος της πόρτας και κοίταξα λίγο στο κενό απορημένη, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα χάρη στον ενθουσιασμό μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και γύρισα το σιδερένιο πόμολο της πόρτας ελπίζοντας να ανοίξει προς τα μέσα για να μη μας στριμώξει και άλλο.
Η ευχή μου έγινε πραγματικότητα και η μικρή πόρτα άνοιξε με ένα ελαφρύ σύρσιμο στις σανίδες του ξύλινου πατώματος. Έσκυψα και πέρασα άνετα, σαν να το είχα ξανακάνει εκατομμύρια φορές. Μόλις μπήκα μέσα βεβαιώθηκα πως οι εκπλήξεις αυτής της μέρας δεν είχαν τελειώσει. Αντί για το μικρό δωμάτιο που υπέθεσα πως θα ήταν από το μέγεθος της πόρτας, βρέθηκα σε ένα δωμάτιο τόσο μεγάλο που θα μπορούσε να χρησιμεύσει για τραπεζαρία λόχου.
Έμεινα άφωνη για ακόμα μία φορά και έκανα ένα κύκλο γύρω από τον εαυτό μου για να δω τα πάντα στο κύκλο που σχημάτιζε η βιβλιοθήκη γύρω μου.

Ήταν ένα θολωτό δωμάτιο που όλους του τους τοίχους κάλυπταν χοντρά δερματόδετα βιβλία μέχρι το ταβάνι, όπου οι βιβλιοθήκες συναντιούνταν σχηματίζοντας έναν κύκλο βαμμένο στο χρώμα του ουρανού τα μεσάνυχτα και ήταν ζωγραφισμένα όλα τα αστέρια, και έναν άλλο μικρότερο μαύρο κύκλο μέσα σε αυτόν, που τον οριοθετούσε μια λεπτή ασημόχρυση γραμμή η οποία ίσα που διακρινόταν. Το πάτωμα κάλυπτε ένα σκούρο πράσινο χαλί, τόσο παχύ που τα πόδια μου είχαν βυθιστεί μέσα του ως τον αστράγαλο.
Με το στόμα ανοιχτό από έκπληξη, πήγα και φώναξα όλους τους συμμαθητές μου να μπουν στη βιβλιοθήκη. Είχαν την ίδια αντίδραση με εμένα και εγώ ξαφνιάστηκα πάλι βλέποντας πως ακόμη και τώρα, που είμαστε τόσα παιδιά μέσα, το δωμάτιο φάνταζε τεράστιο.