Γκρι Μαγεία

3ο Κεφάλαιο

Το πρώτο που είδα, καθώς πλησίαζα στο παγκάκι, όπου καθόμασταν συνήθως, ήταν το σκούρο καστανό σγουρό κεφάλι της Λόρεν. Η μία μου κολλητή, εκτός από μία πλούσια κόμη, είχε δύο λαμπερά καστανά μάτια που το χρώμα τους ήταν ό,τι πιο κοντινό στο μαύρο, μία μεγάλη μανία με τα βιβλία και τις σειρές και μία τεράστια αγάπη για τη rock μουσική.Το μεγαλύτερο προτέρημα της ήταν η ικανότητα της να ακούει και ήταν πάντα εκεί όταν τη χρειαζόμασταν. Η άλλη μου κολλητή, η Άλισον, ήταν μικρόσωμη, με κοντά ξανθά μαλλιά με μπούκλες, κάστανα μάτια που πέταγαν σπίθες όταν μιλούσε, μια υπέροχη αίσθηση του χιούμορ και το σπάνιο ταλέντο να αφήνει ό,τι βιβλίο ξεκινούσε να διαβάσει στη μέση. Το δικό της μεγαλύτερο προτέρημα ήταν ή αισιοδοξία της και μπορούσε να μας κάνει να γελάσουμε ανά πάσα στιγμή. Η πρώτη που με πρόσεξε ήταν η Άλισον. Φορούσε ενα τζίν σορτσάκι, καθώς ήταν ένα πολύ ζεστό μαγιάτικο πρωινό, μια απαλή ρόζ μπλούζα με λεπτά τιραντάκια και φλατ μπαλαρίνες στο ίδιο χρώμα. <<Βρε καλώς την... Τι έγινε Ωραία Κοιμωμένη; Ξυπνήσαμε;>> ειπε γελωντας.<<Ωραία είμαι σίγουρα, Κοιμωμένη προφανώς όχι πια. Παρεπιπτώντος καλημέρα >>. << Ψώνιο>> μου είπε η Λόρεν η οποία όσο μιλάγαμε με την Άλισον είχε βγάλει τα ακουστικά του γαλάζιου της i-pod που φορούσε μέχρι τώρα και το είχε τοποθετήσει στην μαύρη τσάντα με τα κόκκινα γράμματα που είχε πάρει μαζί της. Καθώς πλησίαζε πιο κοντά μας και καθόταν δίπλα στην Άλισον η μαύρη φαρδιά αμάνικη μπλούζα της θρόιζε από το ελαφρύ αεράκι. Περίμενα να καθήσει και αφού τοποθέτησε τα σταρένια της χέρια στο σκούρο γκρι σκισμένο παντελόνι της, της είπα: << Πρέπει να το έχω αναφέρει ξανά, αλλά η μετριοφροσύνη είναι αρετή των μετρίων>>. Ακούγοντας την φράση που τα τελευταία χρόνια, δεν είχα σταματήσει να λέω, τα κορίτσια έσκασαν στα γέλια, κάτι τόσο κολλητικό που πριν περάσει ένα λεπτό τις συνόδευα σε ένα ρεσιτάλ από γέλια, χαχανητά και παράξενες ματιές από όποιον τύχαινε να περνάει. Δεν σταματήσαμε να γελάμε μέχρι που χτύπησε το κουδούνι. Λαχανιασμένες και καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια να καταπνίξουμε τα γέλια μας πήγαμε στη σειρά της τάξης μας. Μόλις η προσευχή τελείωσε όλη η τρίτη έτρεξε γρήγορα προς τις τάξεις της, μαζί και εμείς. Μέχρι που η Λόρεν σταμάτησε. << Κορίτσια...>> μας είπε. << Τι έγινε Λόρι;>> Της είπα φωνάζοντας την με ένα υποκοριστικό του ονόματός της που πάντα την ενοχλούσε. Εκείνη γύρισε τα μάτια της προς τον ουρανό και μετά μου απάντησε κοιτώντας με ένα δολοφονικό βλέμμα, τόσο εμένα, όσο και την Άλισον που είχε καταφέρει επιτέλους να βρει την ανάσα της. << Άλ, Λόρεν κοιτάχτε! αυτό στην τσάντα του Κάλ δεν είναι το κόμικ των Εκδικητών που διάβαζε η Λόρι;>> τους είπα ταρακουνώντας τες. << Ναι, αυτό είδα κι εγώ>>. Απάντησε η Λόρεν φανερά ανακουφισμένη που καταλάβαμε. << Κάτσε, τον ξέρεις;>>