Γκρι Μαγεία

9ο Κεφάλαιο

«Εμ, συγγνώμη που χαλάω τη περισυλλογή, αλλά είμαστε και εμείς εδώ» άκουσα τη φωνή της Άλ και τινάχτηκα, γιατί όντως με είχε βγάλει από τη περισυλλογή μου. Σκεφτόμουν που θα πάω πρώτα και είχα ξεχάσει τελείως το ότι δεν ήξερα που βρίσκονταν τα παιδιά. Γύρισα προς το μέρος απορημένη, με τα μαλλιά μου να μπαίνουν στο πρόσωπό μου κρύβοντας μου τη θέα.

«Ναι, εδώ είμαστε και προσπαθούμε να ανακτήσουμε επαφή εδώ και πολληηηή ώρα...»είπε η Λόρεν.
«Αλλά από ότι φαίνεται, χάλασε ο δορυφόρος σου και δεν μπορούμε.»συμπλήρωσε η Άλισον γελώντας.
Τους στραβοκοίταξα και αναστέναξα.
      Περιμέναμε να μας δώσει άδεια να φύγουμε ο κύριος Τζόουνς και ο Καλ με τη Λόρεν είχαν αρχίσει να συζητάνε -ξανά-.
«...Εμένα ο αγαπημένος μου ήρωας της marvel είναι ο Στρατιώτης του χειμώνα...»είπε η Λόρι που δεν έχανε ευκαιρία να το αναφέρει.
« Περίεργο, αν σκεφτείς πως με αυτόν με παρομοίασε η Άλεξ πριν...»
σε αυτό το σημείο εγώ έμεινα άφωνη. Δεν το είχα πάρει είδηση! και η Άλισον  πάλι έσκασε στα γέλια.
«Ναι!»είπε η Λόρεν που μάλλον δεν είχε προσέξει την Άλ. «Δεν ξέρεις πόσο προσπάθησα να μην αντιδράσω!»
«Και γιατί δεν αντέδρασες, Λόρι;» ρώτησα
«Ε, είχαμε τόσο ωραίο τσακωμό, που δεν ήθελε να τον διακόψει!» απάντησε ο Καλ για εκείνη. Αρχίσαμε πάλι να γελάμε, αλλά, για άλλη μία φορά τα γέλια μας κόπηκαν απότομα εξαιτίας ενός μοναδικού ατόμου.
Η Βικτώρια θεώρησε πως ήταν έξυπνο να περάσει ανάμεσα στη Λόρεν και τον Καλ που, όπως κουβέντιαζαν είχαν πλησιάσει κάπως, για να κάνει χώρο για τη παρέα της και να διαλύσει τη δική μας. Δεν πέτυχε αυτό που ήθελε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να μετακινήσει τον Καλ μερικά χιλιοστά και να ρίξει τη Λόρι, που δεν είχε την καλύτερη ισορροπία, πάνω μου.
«Ωχ, συγγνώμη...» είπε με προσποιητή ευγένεια που δεν έπεισε κανέναν.
Παρακολουθήσαμε τη συνοδεία της Βικτώρια να περνά από μπροστά μας και μόλις η παρέλαση των ξεπουλημένων τελείωσε η Λόρεν είπε, όχι και πολύ σιγα: «Τους βλέπετε αυτούς; Θα παρακαλάνε για έλεος όταν θα καίω το κόσμο.» και τα γέλια ξανάρχισαν.
Μόλις το κύμα γέλιου σταμάτησε, αρχίσαμε να μιλάμε για το τι θα κάναμε και, αν έκρινα από τους ατελείωτους ψιθύρους που ακούγονταν, το ίδιο έκαναν και οι άλλοι. Μάταια προσπαθούσε ο κύριος Τζόουνς να μας ηρεμήσει.
Κάποια στιγμή τον είδα να χάνει τη ψυχραιμία του. Έκανα νόημα με το κεφάλι μου στα παιδιά δείχνοντάς τον και, μόλις τον είδαμε να παίρνει βαθιά ανάσα καλύψαμε τα αυτιά μας.
Ευτυχώς που τον ξέραμε καλά και καταλάβαμε πως αυτό που θα ακολουθούσε (στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα εκκωφαντικό "Ησυχία" μεγάλης διάρκειας) το λιγότερο που μπορούσε να κάνει ήταν τα αυτιά μας να βουίσουν. Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από αυτό ακουγόταν μόνο ο απόηχος της φωνής του, που κράτησε πολλή ώρα και επαναλήφθηκε από την ηχώ από όλες τις γωνίες του σπιτιού.
Όταν και ο παραμικρός ήχος σταμάτησε, ο δάσκαλός μας είχε ξαναβρεί την ηρεμία του.
«Ευχαριστώ.» είπε χαλαρά. «Ωραία, όσοι είστε από εδώ...»έδειξε στα δεξιά του «Θα ανεβείτε πρώτα πάνω και όσοι είστε από αυτή τη μεριά...»έδειξε προς τα εμάς «θα ξεκινήσετε από εδώ. Είστε ελεύθεροι.»
και ξεκινήσαμε.