Daughter of the Moon

K A B A N A T A 3

Let me lose everything on earth and the world beyond, but let me not lose what I'm craving for, let it be that i died on the way than retreating from getting it.

-Michael Bassey Johnson

Chapter Three •

SHE was running as fast she could. Kahit parang sasabog na ang mga baga niya ay patuloy parin siya sa pagtakbo. Her wounds was already healed. Bumalik na rin ang natural niyang lakas but she didn't shift back to her human form. Masyadong delikado lalo't ramdam niyang may natitira pang kunting wolfsbane sa katawan niya.

It took three days for her to heal completely. At sa loob ng mga araw na iyon ay palihim niyang pinaplano ang pagtakas. Nagmamasid sa bawat kilos. Tanging yung lalaking kinagat niya ang bumibisita sa kanya. She bet he's a doctor or something dahil ito ang tumitingin sa kanyang sugat at nagbibigay sa kanya ng pagkain at gamot. She's so pissed at that man. Tuturukan muna siya nito ng syringe bago titignan ang sugat at gagamutin. Siguro'y na trauma na ang lalaki sa kanya. Little did he know ay umaarte lang siyang nanghihina. The syringe has no effect on her ang tanging kahinaan ng kanilang angkan ay ang aconitum o mas kilala sa tawag na wolfsbane.

Pagod na pagod na siya sa pagtakbo pero ang pakiramdam niya ay hindi pa siya nakakalayo. Sa pamamagitan ng liwanag ng buwan, nakita niyang tila hindi nagbabago ang tanawin sa kapaligiran niya. Nasa isang bukid pa rin siya at walang katapusan na kakahuyan ang nakapalibot sa kanya.

She looked around and saw a mini cliff. Tumakbo siya papunta roon. Hindi naman masyadong malayo ang pangpang. Within a minute ay narating niya iyon.

She gracefully thumped his paws on the massive rock and started howling in the presence of the moon.

Mother! I'm here. Ligtas po ako pero... Hindi ko alam kong nasaan ang iba kong mga kapatid.

She kept on howling and howling. Nilabas niya ang lahat lahat na hinanakit sa ina. Nagsumbong siya sa pinag-gagawa ng dumukot sa kanya. Lastly, she cried for being neglected by their own mother. The goddess of the moon, Selene.

Tulad ng dati ay wala siyang nakuhang sagot sa ina. Wari'y pinabayaan na siya nito. Biglang dumilim ang paligid ng takpan ng makakapal na ulap ang buwan.

She sighed as tears run down on her face. She had never felt betrayed in her whole life. Akala niya'y mahal siya ng kanyang ina.

Napagdisisyunan niyang umalis na sa lugar na iyun. She had to get away from here. Kailangan niyang hanapin ang mga kapatid. Napatingin ulit siya sa kalangitan. Walang buwan at walang bituin na makikita. She gritted her teeth and swore she will find her sisters!

Hindi niya alam kung gaano na siya katagal tumatakbo nang makatanaw siya ng isang malaking bahay. Lalo niyang pinaspasan ang pagtakbo. The house looked deserted. Pwedeng pwede siyang manatili doon ng ilang gabi. Pagkatapos ng ilang kilometrong pagtakbo ay nakarating na siya sa bahay. Sa likurang bahagi ng malaking bahay siya humantong.

Humihingal na humiga siya.

She grunted in agony habang pinipikit ang kanyang mga mata. Nagko-koncentrate siya. Rinig na rinig ang pagbali-bali ng mga buto. Soon her paws became hands and feet. Nakadapa lang siya sa damuhan na walang kahit na ano mang saplot.

"S-Sinong nandyan?" May narinig siyang malakas na sigaw bago niya ipikit ang mga mata at lamunin ng kadiliman.

~•~

YAKAP niya ang kanyang sarili habang pinapanood niya ang isang mahinhin na babae na may dalang tray ng pagkain. Nang magising siya ay natagpuan niya ang kanyang sarili sa malambot at malumang higaan. A young woman around her fifth sister's age was in the same room with her and greeted her. Sabi nito nakita daw siya nito kagabi sa labas ng ancestral house nito. Hubo't hubad daw siya kagabi kaya akala nito ay may nagsamantala sa kanya. She smiled at the girl at sinabing hindi siya pinagsamantalahan. Though mukhang hindi naniniwala ang babae ay hindi nalang ito umimik pa at pinaghandaan siya ng pagkain.