Daughter of the Moon

K A B A N A T A 1

How wild it was, to let it be.

-Cheryl

Chapter One •

               A LONG cry of displeasure escaped on the mouth of the *canis lupus as she crouched down amongst the rocks and thick shrubbery. Mahihinang huni ang maririnig sa mahamog na kapaligiran at kahit siya ay natatakot sa ganun klaseng katahimikan.

               Humihingal siya. Mariin siyang napapikit, di yata'y ang pagtakas niya mula sa mga humahabol sa kanya ay nakakawala ng buong lakas. Napabuga siya ng malalim wala na kasi siyang lakas na magpatuloy pa at hindi rin garentesado kung ligtas na ba siya sa pagkakataong iyun.

             Pinakatitigan niya ang malaking puno na may ilang metro ang layo mula sa kanya. She is ill-equipped to climb trees but there were enough low-lying branches that she could climb over toward the top and hide in the dense foliage.

            Lumabas siya mula sa kanyang pinagtataguan at mabilis na tumakbo papunta sa puno gamit ang apat na paa. Fatigue burned in her every muscle but she couldn't resist the need for rest.

           Kailangan niyang magpahinga muna at mag ipon ng lakas lalo't alam niyang hindi siya lulubayan ng mga taong naghahabol sa kanya. They were coming for her and they would definitely kill her.

             With a little amount of energy, she jumped to the lowest branch. Ibinaon niya ang kanyang kuko sa makapal na balat ng kahoy para i-balanse ang sarili. Naudlot ang pag- akyat niya. Her ears twitched and shot upward as a sound in the distance caught her attention.

            Crap! They're getting closer.

            Nagpatuloy siya sa pag-akyat. She climbed higher, desperation bleeding over into her movements.

             Nang nasa itaas na siya ay agad siyang nagtago sa malalagong dahon ng puno. Umayos siya ng pagkakapwesto. May kapakalan ang sanga na kanyang pinapatungan kaya wala siyang pangamba na mabali iyon. Sa mga panahon na iyon ay iba ang pinangangambahan niya- ang mga taong naghahabol sa kanya. She don't have enough energy to fight with them even in her beast form.

            Pinikit niya ang kanyang mga mata. Nagko-koncentrate siya. She immediately swallowed her fears and felt the change radiating over her body. Pain. So much pain locked into her whole body, into her bones, seized her muscles and shot like fire in her limbs.

             Napahawak siya sa sanga. Iniinda ang sakit na nararamdaman sa gitna ng proseso. She almost shout in pain but she bit her lower lip to silence. Paws became human fingers. The muddy pure white fur rippled away and was replaced by pale, naked skin. The soft threads of hair at her nape became long strands of black raven hair. Sa nakalipas ng maraming buwan ay naging tao siya ulit! Oh how she missed her human form!

             Pinikit niya ang kanyang mga mata at niyakap ang sarili. In the mean time ay dito muna siya at magpapahinga. Alam niyang kinakapos na siya ng oras at prone siya injury pag nag anyong tao but she badly needed the rejuvenation her human form would bring.

              Siguro'y nakatulog siya. Wala siyang idea kung ilang oras na ang lumipas ng siya'y nagkubli at nagpahinga sa mayabong na puno basta nagising na lamang ang kanyang diwa ng makarinig ng kaluskos sa malayo. Mga boses. Pamilyar na boses which haunted and tortured her for many months.

             Oh God...They are here!

            Nagpanic siya. Fear swelled in her throat blocking her breath. Alam niya na sa pagkakataong iyon ay hindi na ang mga ito na magdadalawang isip na paslangin siya kagaya nung ibang kasamahan niya. Napatingin siya sa buwan. Maliwanag na maliwanag iyon. In some other aspects ay magpapasalamat siya dahil minsan ang ilaw na mula sa buwan ay nakakatulong na magheal sa sugat ng uri nila at nakakapagpalakas din iyon ngunit malabong mangyari iyon sa kanya may nakabaon kasi na wolfsbane sa kanyang dugo kaya naman na blo-block nito ang pagheal ng mga sugat niya idagdag pang pahina na siya ng pahina.