Daughter of the Moon

K A B A N A T A 2

The real world is where the monsters are.

-Rick Riordan, The Lightning Thief (Percy Jackson and the Olympians, #1)

Previously on Daughter of the Moon:

Lander followed the spots of blood with full of concentration. Nakatitig siya ng diretso sa daan. Naudlot ang paghakbang niya ng mapagtantong pamilyar sa kanya ang daan na iyon! He glanced ahead. Napaawang ang labi niya.

"No way!"

He stood there for a moment. Pilit ina absorb ang nakita. Feral silver eyes stared up at him, puno iyon ng paghihirap. Napaurong siya ng dalawang hakbang. Kailangan pa niyang pumikit at ibuka ulit ang mga mata para lang maniwala. Ilang ulit niyang ginawa iyon. Hindi nga siya pinaglalaruan lang ng mga mata niya! Totoo nga ang nakikita niya.

A big bloody white wolf lay panting on the doorstep of his cabin!

Chapter Two •

WARM.

She woke to blissful warmth. Napapaligiran siya ng init. Kakaiba ang init na iyon dahil napaka komportable nun pati nga ang hinihigaan niya ay napaka lambot din. Heaven, she sighed in content without opening her eyes. Maingat niyang inunat ang mga paa at nagpakawala siya ng buntong hininga ng may maramdaman siyang kirot sa bandang tiyan niya. Lazily her eyelids fluttered open and she saw a fire blazing in the hearth. Napakunot noo siya, waking to a fire was a luxury she was unused to.

Napalingon siya sa kanyang paligid. Napakatahimik at payak ng silid na kinaroroonan niya. There was not even any other furniture aside from the bed she laid and a wooden chair. She can't help but panic. Nasaan siya? Nahuli ba siya ulit? dread feeling rose on her. Hindi pwede! Di siya dapat mahuling muli. Ayaw na niyang mahuling muli! She tried to stand. Pero bigo siyang makatayo dahil bigla na naman siyang nakaramdam ng kirot sa bandang tiyan niya. Darn! She was shot. Napapikit siya sa kanyang mga mata, calling back the images of what happened, her escape, ang pagtatago niya at pagdating ng mga taong nagpahirap sa kanya ng todo todo. Tapos ang pagbaril sa kanya ng mga ito.

Kibata-bata pa niya ang dami na niyang napagdaanang pagsubok. It's all her fault at pinagsisihan na niya iyon. Ang kanyang mga kapatid ay pilit siyang pinapalahanan na wag maniwala ng basta basta. But she's so stupid.

She can still remember that day,
*"Nandito sila! Nakapasok sila!"

Narinig niyang sigaw ng isa sa kanyang nakakatandang kapatid. Agad siyang lumabas sa maliit na bahay bahayan sa gitna ng kagubatan. She swallow a lump on her throat as she saw an enormous fire from the south. Anong nangyari?!
Naka ngangang nakatayo lang siya roon habang nakatingin sa bandang may sunog. Mayamaya, dumating ang kapatid niyang babae kitang kita sa mukha nito ang takot at pangamba.

"Anong nangyari, nang?" Tanong niya habang pinupunasan ang mga luha.

Lumapit sa kanya ang kapatid at agad napayakap. Humihikbi na rin ito. "P-Parating na sila..." Yumakap naman siya pabalik sa kapatid. "We better move now, bunso." Sabi nito sa seryosong tinig.

Natigilan naman siya. Parang tinadyakan ang kanyang dibdib nang marinig ang sinabi ng kapatid. "Ano! Bakit tayo aalis? Atin ang kagubatan! Nang!" Tawag niya sa kapatid na nagsimula nang pumasok sa bahay nila para mag alsa balutan.