Je bent van mij. ~deel 2~

•05

We wachten gespannen af op de uitslag. Nadat ik ben flauwgevallen, heeft Chahid mij meteen naar de ziekenhuis gebracht. De dokter heeft me onderzocht en ik heb hem verteld wat ik de laatste tijd vaak had zoals een bloedneus, hoofdpijn, misselijk enz.

"We zijn bang voor het ergste, maar we weten het niet zeker. We moeten je eerst onder een mri scanner zetten, zodat we het zeker weten" zegt de dokter terwijl hij nog steeds geconcentreerd naar de computer kijkt. "En weet ik vandaag nog het resultaat?" Hij richt nu zijn blik op mij en knikt "loop maar met me mee" hij staat op en loopt naar de deur, ik pak Chahid stevig vast en samen lopen we achter de dokter naar een onderzoekskamer.

"Sorry meneer maar u mag niet naar binnen" zegt de dokter. Chahid kinkt begrijpelijk, hij knuffelt me stevig en drukt een kus op me voorhoofd "hou je sterk" fluistert hij.

Ik kan en mag niet bewegen, ik moet 10 minuten onder dat mri scan liggen. Stel je eens voor dat er iets ernstig met me is. Ya rab laat dat niet gebeuren.

We wachten nu al 15 minuten op de uitslag. Chahid is wel zenuwachtiger dan mij.

"Wat is er Chahid?" Hij schud met zijn hoofd en gaat dan achterover zitten. Ik kijk hem vragend aan. Hij gaat weer recht op zitten en pakt mij hand vast. "Ik heb gelezen.. Nee laat maar" hij laat mijn hand weer los en speelt weer zenuwachtig met zijn handen "nee vertel, wat heb je gelezen?" "Ik heb op Google gezocht waarom je dat soort verschijnselen krijgt, en dat zijn de symptomen van een.." Hij stopt met zijn zin en kijkt naar de grond "maak je zin af" "hersentumor" zegt hij haast onverstaanbaar. Nee dat kan niet, het is  geen hersentumor. Hij pakt mijn hand vast en drukt er een kus op "je moet niet bang zijn, het komt goed" "inshallah"

"Salma loekillie?" Hoor ik de dokter zeggen, ik draai me om en kink. We lopen achter de dokter aan.

"Mevrouw loekillie, we hebben u onderzocht en we weten nu waarom u dat soort verschijnselen krijgt" ik knijp zachtjes in Chahid's hand, bang voor wat hij nu zal vertellen. "We weten het zeker, u heeft een hersentumor" zegt de dokter emotieloos.

Het lijkt alsof mijn leven in een seconde is ingestort.