Hoe wordt het beter?

Blozen

Ik liep door de tuin van school. De tuin is prachtig hier. Als je door de achterdeur van de school gaat zie je direct voor je een enorm lange vijver. Daarnaast ligt een soort grindpad waar ik langzaam overheen liep. Ik was alweer een beetje tot rust gekomen, maar nog steeds voel ik mij niet gelukkig.

''Mirthe! Wait!''

Ik hoorde ineens een meisjesstem achter mij die mijn naam riep. Ik draaide me snel om en ik zag dat Benthe achter mij aan was gegaan. Ze liep met een snel tempo op me af. 

''Mirthe, are you okay? Why did you walk away?'' vroeg Benthe bezorgd.

''I just felt sad, nothing special.'' zei ik vlug.

''Tell me why? Even though I don't really know you, I'm there for you.'' zei Benthe betrouwbaar. Ze kwam zo lief en oprecht over, ik kon het bijna niet over mijn hart verkrijgen om haar niet de waarheid toe te vertrouwen. Maar ik kan het niet vertellen, nooit, aan niemand.

''I just realized that school is really happening right now. I'm only 15 and already alone in America on a brand new school with new people. It's just a little difficult to realize that.'' verzon ik snel.

''Oh Mirthe I can totally understand that. But you don't have to worry. It will be alright and I'm here for you. We will have a great time!'' zei Benthe geruststellend. Gelukkig geloofde ze mijn smoesje. Ik voel me toch ergens een beetje schuldig dat ik haar niet de waarheid heb verteld, maar ik kon het niet.

''Thank you, I appreciate that.'' zei ik me een kleine lach op mijn gezicht. Benthe gaf mij een knuffel en we gingen samen in het gras zitten dat zich naast het grind pad bevond. We waren wat aan het kletsen en ze kwam zo eerlijk en oprecht over. Het is misschien gek, maar ze voelt nu al als een vriendin voor mij. Ik heb nog nooit in zo'n korte tijd zo'n geweldig persoon leren kennen. Even snel dacht ik aan mijn beste vriendin in Nederland, Romy. Maar al snel verdween die gedachte weer en had ik een enorm gezellig gesprek met Benthe. Ik besefte me nu pas hoe mooi Benthe d'r haar eigenlijk is. Ze heeft haar lichtbruine haar ingevlochten tot een prachtige vlecht die over haar rechterschouder hangt. Haar groene ogen matchen echt perfect met haar haar. Ik daarin tegen heb niks met mijn haar gedaan vandaag. Mijn blonde lokken hangen gewoon los, zoals altijd eigenlijk.

''It's time for class.'' zei Benthe ineens. Dat is waar ook, we moeten gewoon weer door naar onze tweede les van de dag. We hadden nu wiskunde volgens mij. Ik ga er samen met Benthe een gezellige les van maken en ik laat mijn humeur niet verpesten door mijn familie. We stonden op en liepen richting het schoolgebouw.

Ik zat in de living room en luisterde naar muziek via mijn iPhone. Door mijn muziek heen hoorde ik af en toe wat gelach van een groepje meiden die aan een grote ronde tafel zaten schuin tegenover mij. Het leek wel alsof ze een meisje uitlachte dat aan de tafel naast hun zat, maar dat zal vast niet waar zijn. Ik keek op mijn iPhone naar de tijd, het was alweer 22:45. Ik lag languit op één van de grote banken die in de living room stond. Je mocht erop liggen, zolang je je schoenen maar uitdeed had ik gehoord. Voor de bank waar ik op lag stond ook een grote televisie. Maar die stond uit omdat er bijna niemand meer in de living room was. Wat ik wel handig vind, is dat er een paar kleine kamertjes vastzitten aan de living room waar je even alleen kan zijn. Je kan het bordje op de deur verschuiven naar 'do not disturb' en dan heb je dus voor even een kamertje voor jezelf waar je kan studeren of tot rust kan komen. Best fijn, want voor de rest heb je natuurlijk nergens privacy of een momentje voor jezelf. Tenzij al je kamergenoten weg zijn. Ik ga zeker nog gebruik maken van één van die kamertjes. Ik denk dat ik daar morgen heen ga om te Skypen met Romy als ze tijd heeft, dat lijkt me cool! Aan de andere kant van de living room zat ook nog een grote kamer vast, een bibliotheek. Tussen de living room en de bibliotheek zat een glazen wand, dus daar kon je zo naar binnenkijken. 

''Mirthe!!'' Ik hoorde iemand hard mijn naam roepen door mijn muziek heen. Ik deed mijn oortjes snel uit.

''Oh hey, sorry, my music was too loud.'' zei ik. Het was Marc, mijn kamergenoot.

''How are you doing after today? I was worried when you walked away.'' zei Marc bezorgd en oprecht. 

''I'm doing fine, thanks.'' zei ik een beetje blozend. Ook hij was zo aardig en oprecht tegen mij. Zijn alle Amerikanen zo? Of heb ik gewoon enorm veel geluk met mijn geweldige kamergenoten?

''Good. Mrs. Mare asked if you can come to her office tomorrow around 8:30 A.M. She wants to talk to you about today I guess.''

Eventjes schrok ik vanbinnen. In Nederland vond ik het ook altijd eng om naar de directeur te moeten gaan. Maar ik weet diep van binnen dat Mrs. Mare dit goed bedoelt. Ze is tenslotte ook mijn begeleider, dus het is ook haar taak om te zorgen dat ik me goed voel.

''I'll visit her.''

''Are you going with me to our room? It's getting late.'' vroeg Marc zich af.

''Yes of course, let's go!'' ik stond op en liep met Marc richting de trappen. Hij rende wat sneller de trap om als mij en keek me toen aan terwijl hij bovenaan de trap op me wachtte. Marc had zwart haar en een beetje het vroegere kapsel van Justin Bieber, alleen dan wat voller. Zijn felblauwe ogen vielen enorm op. Ik kon wel uren naar die ogen kijken, had ik maar zulke blauwe ogen. Eenmaal aangekomen bij onze kamer deed Marc de deur open en liet hij mij eerst naar binnen gaan. Terwijl ik naar binnenliep lachte hij lief naar me. Ik lachte snel terug en voelde dat ik een beetje aan het blozen was. Wat was hij aardig. Benthe en Matthijs begroette me. Ik plofte op mijn bed neer en op een één of andere manier voelde ik mij wat gelukkiger worden. Ik besefte met wat voor geweldige mensen ik een kamer mocht delen. Ik besloot vanaf nu positief te denken, voor zover dat lukt. Dit wordt een leuk jaar, met geweldige mensen! En we gaan er het allerbeste van maken!

VOTE/STEM natuurlijk op dit hoofdstuk als je meer wilt lezen! Laat ook een reactie achter wat je van dit hoofdstuk vond en waar jij benieuwd naar bent! 

**Ik ben op vakantie dus het kan even duren voor er een nieuw hoofdstuk is**