Hoe wordt het beter?

Ik spreek jullie snel

Ik kijk naar de klok op de muur. Nog maar drie kwartier en dan is het allemaal zo ver. 

Mijn kat snuffelt door de kleding die al ingepakt in mijn koffer zitten. Mijn hart begint bij elke minuut op de klok sneller te kloppen, ik vind het zo spannend.

Wat als ik geen vrienden maak? Wat als ik na een dag heimwee heb? Er gaan zoveel vragen door mijn hoofd heen. Gelukkig is mijn Engels al redelijk goed, dus ik hoef mij geen zorgen te maken dat ik niet mee kan praten met mijn kamergenoten. Oja, kamergenoten... Wat als mijn kamergenoten mij niet mogen? Wat als ze mij pesten? Oké nee, genoeg nu Mirthe. Ik ga er met een positief gevoel naartoe en alles komt helemaal goed, ik weet het zeker.

''Nou, de taxi van het vliegveld naar school is geregeld.'' Zei Karin, de moeder van Mirthe.

''Ik weet niet of ik dit kan hoor, mam.'' Zei ik onzeker. Ik ben pas 15, hoe ga ik mijzelf redden in het grote Amerika? Ach, ik moet me ook geen zorgen maken. Ik woon op Booking Mare Boarding School in Texas, het is daar vast goed geregeld, er kan mij niks overkomen.

''Mirthe, het komt helemaal goed. Het is precies hetzelfde als school in Nederland. Alleen woon je er nu en spreek je Engels. Je zult veel beter kunnen leren als je terug komt naar Nederland.'' Zei Karin.

Ja, ik kan niet goed leren, maar daarvoor hebben ze toch ook wel een speciale school in Nederland? Volgens mijn moeder niet. Achja, alles is nu toch al geregeld. Best vreemd, ik heb toch nog wel 2 jaar VWO gedaan, maar toch heb ik problemen met leren. Hoe zou het komen? Hopelijk kom ik er in Amerika achter en kan ik snel weer naar Nederland. Was dat mijn telefoon die trilde?

Bericht van Romy: Hey Mirthe! Ik baal er echt ontzettend van dat je vertrekt. Ik ben nog steeds aan het huilen sinds ons afscheid vanmiddag. Ik kan het niet beseffen dat ik mijn BFF misschien nooit meer zie :(. Ik hou van je Mirthe, I'm gonna miss you. Veel succes in Amerika meis. You can do this! xxx

Ik voel de tranen al opkomen. Wat ga ik haar missen. Wat moet ik nou zonder mijn beste vriendin Romy? Waarom moet dit gebeuren? Ik kan dit niet aan.

Bericht van Mirthe: Hi Romy.. Ik ga je zo erg missen. De tranen rollen weer over mijn wangen. Je bent de beste vriendin die ik mij maar kan wensen. We gaan contact houden, dat beloof ik. Ik zal je niet vergeten! Love you roomijsje xxx

Roomijsje.. Dat is hoe ik Romy altijd noemde. Elke keer als ik een ijsje at, dacht ik weer aan Romy. Ik denk dat die gedachte zich in Amerika wel gaat voortzetten. 

''Mirthe, kom je mee? We gaan rijden!'' Zei Peter, mijn vader. Mijn laatste paar uurtjes in Nederland zijn ingegaan. 

Ik en mijn zus, Susan, brengen mijn koffers en tas naar beneden en zetten ze in de auto. We stappen met zijn allen de auto in en gaan op weg naar de luchthaven, Schiphol.

''En, heb je er een beetje zin in?'' Vroeg mijn vader net iets te enthousiast. Het leek even alsof hij het leuk vindt dat ik vertrek, maar dat zal natuurlijk niet zo zijn. Mijn ouders zullen er vast ook kapot van zijn dat ik zolang vertrek.

''Ik weet het niet. Ik heb er zin in, maar had liever in Nederland gebleven en mijn VWO diploma behaald.'' Zei ik met een zachte stem.

''Ach joh, je bent een slimme meid. Maar het is erg belangrijk voor je studie later dat je goed kunt leren. Dit is echt de perfecte school voor jou!'' Zei mijn vader, weer zo enthousiast. Waar komt dat enthousiasme vandaan? Misschien heeft hij gewoon een goede dag, maar het is wel zijn dochter die voor 4 jaar naar Amerika vertrekt...

''Ja, het zal wel.'' Zei ik ongeïnteresseerd. Ik heb er helemaal geen zin meer in. Zal ik straks op het vliegveld gewoon wegrennen? Ik ga wel op straat leven. Nee, dat kan ik niet doen. Blijf positief Mirthe.

Daar was het dan, Schiphol airport. We parkeerde de auto in de parkeergarage en liepen met twee koffers en een tas richting hal 1, waar mijn vliegtuig vandaan vertrekt. We liepen richting de gate en checkte mijn twee koffers in.

Zo, daar gaan mijn twee koffers met ontelbaar veel kleding en spullen het vliegtuig in. Nu moet ik wel vertrekken naar Amerika. Althans, ik kan nu nog wegrennen, die kleding komt wel weer terecht.

''Dit is het moment dat we afscheid moeten gaan nemen, denk ik.'' Zei mijn moeder.

Het woord 'afscheid' maakte wat los in mijn hoofd. Het klinkt zo negatief, alsof ik mijn familie nooit meer ga zien. 

''Heel veel succes lieverd. Jij kan dit, geloof in jezelf. We zien elkaar weer in de schoolvakanties.'' Zei mijn vader. Natuurlijk, de schoolvakanties. Ik was even helemaal vergeten dat ik in de vakanties natuurlijk gewoon naar Nederland toe kan. Mijn gezin kan ook naar Amerika komen, dan kan ik ze alles laten zien!

''Doe je best op school, je bent een slimme meid zussie.'' Zei Susan.

''Bedankt, ik bel jullie als ik geland ben in Amerika, ik hou van jullie.'' Ik gaf mijn moeder, vader en zus een dikke knuffel. Maar op een één of andere manier knuffelde mijn vader en moeder mij niet terug. Ze doen zo vreemd. Naja, ze zullen vast gespannen zijn omdat ik nu echt ga vertrekken.

Ik loop richting de gate met mijn ouders en zus. Vanaf dit punt zal ik mijn ouders en zus echt moeten verlaten. Mijn hart begint weer sneller te kloppen. Ik begin te trillen op mijn benen en begin sneller te ademen. Het voelt alsof ik door de poorten van de hel loop. Ik begin te beven en te huilen. Ik kan dit niet, IK KAN DIT NIET.

Ik begin weg te rennen, zo hard als ik kan. Ik huil en ren tegelijk. Iedereen kijkt me aan, maar dat maakt me niet uit. Ik ga niet naar Amerika, ik blijf hier. Ik struikel over iemands tas en val op de grond. Ik blijf liggen en kan niet stoppen met huilen.

''Ik wil niet weg, ik wil hier blijven!'' Ik huil als een klein kind. Susan rent naar me toe en raapt me op.

''Waar ben je in godsnaam mee bezig Mirthe? Kom op, je moet echt gaan. Het komt goed zussie, als je er eenmaal bent is alles weer oké.'' Zei Susan geruststellend. Haar stem hielp me om weer wat rustiger te worden. Ik huilde nog, maar ik liep wel alweer richting de gate. 

''Mirthe, doe is even normaal. Maak je niet zo druk.'' Zei mijn vader terwijl hij mijn paspoort in mijn hand drukte die ik had laten vallen. Hoe kon mijn vader zo nuchter doen? Ik snap er niks van. 

Ik besloot gewoon door de gate te gaan, zonder nog iets te zeggen tegen mijn ouders en zus. Eenmaal voorbij de gate zwaaide ik nog één keer naar mijn gezin.

''Ik spreek jullie snel.'' Riep ik naar mijn gezin terwijl ik zwaaide en steeds verder de hoek omliep.

Nu gaat het allemaal echt gebeuren, ik ga in mijn eentje naar Amerika naar een school waar ik ook ga wonen.

Amerika, ik kom eraan.