Mürsel'in ağzından :
Fırat benim polislik okuyan yakın arkadaşlarımdan. O gün marketin önünde arkadaşlarla toplanıp çene yapıyorduk ki karşımda fatoşu gördüm. Bi an inanamadım çok olmuştu karşılaşmayalı. Görmediğim zamanlar daha kolaydı benim için. Acaba böyle süslenmiş nereye gidiyolar. Sevgilisi mi var ? Yok ya hemen yapmamıştır. Kendi kendimi teselliyi bırakıp fatoşa mesaj atmalıydım biz ayrı kalmamalıydık. Zaten ayrılmamız da keyfi değildi. Mecburdum onun iyiliği içindi.
Napacağımı hiç bilmiyordum. Ama artık iyiliğini ondan uzak durarak değil de hep yanında olarak düşünmeliydim. Biraz tereddütten sonra son kararımı verdim ve mesaj attım hatunuma. "Fatoş" yazabilmiştim sadece yüzüm yoktu çünkü. İnşallah cevap verir , vermezse de haklı zaten. Hiç bir sebep yokken ayrılsa bende cevap vermezdim. Ama ona göre sebep yoktu bilmediği çok şey vardi. Ve bunlardan haberi olmamalıydı yoksa çok kötü şeyler olabilirdi. Ona zarar vermelerinden korkuyordum.
........
O kadar zamandan sonra Mürsel bana nasıl mesaj atardı ki. Acaba ne yazmıştı? Zehraya mesajın Mürselden geldiğini söylediğimde benim yerimede bir "ohaa" çekti. Hemen telefonu elime aldım. Cevap yazmamalı mıyım acaba. O kadar şey yaşadım hepsi onun yüzündendi. Bana bir açıklamayı bile çok görmüştü. En azından o kadarını hakediyordum. Ama kendime engel olamadım "efendim" diyebildim sadece , bir zamanlar herşeyim dediğim adama. Telefon elimden düşmüyordu cevap vermesini dört gözle bekliyordum. Ellerim titriyordu resmen, bir de canlı müzik olunca ortamda illa gözleri doluyodu insanın. Ordan lafa Mehmet atladı.
Mehmet : Noluyo kızlar bu ne telaş ? Fatoş sen iyi misin ellerin titriyo çok dışarı bi hava al istersen.
Benim yerime zehra açıklama yaptı. Durumu anlattı o da şaşırmıştı. Bizim ilişkimizi öğrenen herkes hiç 3 ay çıktığımıza inanmazdı. Daha eski sanarlardı. Çünkü farklıydık biz yan yanayken bir oluyorduk , ayrıyken yarımdık.
Çok geçmeden diğer mesaj geldi.
Mürsel :Nerdesin sen
Ben :Cafedeyiz niye sordun
Mürsel :Kim var
Ben :Zehra ve onun tanıştığı biri
Mürsel :Senin bi alakan yok dimi o çocukla
Ben :Yok
Kafayı yemek üzereydim ya sevgilisiymişim gibi davranmaya başlamıştı. Geri mi dönüyordu yoksa benle dalga mı geçiyordu. Hiç bi fikrim yoktu kafam da deli sorularla mesajların devamını bekliyordum.
Mürsel : Başka konuştuğun erkek var mı?
Ben : Hayır yok.
Keşke var deseydim ya biraz da o delirseydi. Hala inanamıyordum. Günlerce varlığından şüphe ettiğim adamla konuşmaya başlamış üstelik kıskançlık yaptığını anlıyordum. Dualarım tutmuştu Mürsel geri dönüyordu.
Artık gerçekten gülebiliyordum. Rol yapmama gerek yoktu. Kanatlarım olsa uçardım heralde. O gün zehrayı bize götürmeye karar verdim. Annemi aradım ve zehranın bize geleceğini haber ettim. Unutmuşum bugün bize teyzemler geliyordu. Onlar bizdeyken rahat olamazdık ki. En iyisi halamlara gitmek. Halam dediysem bizle yaşıt. Tuhaf ama gerçek. Haticeyi arayıp zehrayla geleceğimizi söyledim. Dediği tek şey "sigara'sız gelmeyin". O da sigara içerdi. Hatta onun yüzünden başladım gibi. Sonunda eve geldik. Hatice zehra ben bir araya geldik mi dedikodunun alası olurdu. Hemen haticeye kahve yapmasını ve anlatacaklarımın olduğunu söyledim. O da hemen yaptı sigaramızı yakıp anlatmaya başladım. Şaşkınlıktan ağzını kapatamadı garibim. Mürselden hala mesaj bekliyordum. Yüzsüzlük yapıp ikinci mesajıda attım.
Ben : Nerdesin sen
Mürsel : Galatasaray maçı bitsin geliyorum. Konuşacak çok şeyimiz var
Ben : Tamam.
Lan noluyo bu çocuk beni öldürecek mi ? Heyecanı verip kaçıyo ibne. Stres artmıştı ve sigara içmem gerekiyordu. Lanet olsun bitmiş. Sigara almaya kim gidecekti. Haticeyi hayatta o markete kadar kimse gönderemezdi. Zehra desen içmesemde olur diyip gitmezdi. Ama benim içmesemde olur deme lüksüm yoktu içmem lazımdı. Içimdeki heyecan ve mutlulukla çok da zor olmadı oraya gitmek. Saat çok geç olmuştu. Yarın okulum vardı ve benim erken uyumam gerekiyordu. Yine de o mesajı görmeden uyku tutmazdı. Bekledim , bekledim , bekledim.
Sonunda mesaj gelmişti. Herşey için özür dileyip barışmak istemişti. Vay anasını hayallerim rüyalarım imkansız gördüğüm şey olmuştu. Mürsel geri dönmüştü. Çok uzatmadan kabul edip barışmıştım. Açıklama falan istemedim. Herşeyi geride bırakıp unutmak istedim. Çünkü o konuları açarsam tekrar gidebilirdi. Hayatta en çok korktuğum şey buydu. Onsuzluk.
Barışmıştık duyan şaşırıyordu. Ama çok farklıydı. Öncesi gibi değildi. Gene de bi şey diyemedim gitmesin diye. Alışmaya çalışıyoruz zamanla düzelecek dedim. Ayrılıktan sonra ki ilk buluşma bugün akşamdı. Sabah erkenden kalkıp hazırlandık. Servisi bekliyorduk. Bi an önce gelse de okula gitsem okul da bitse çıkışta hemen Mürselin yanına gitsem diyodum kendi kendime. Resmen delirmiştim.
········
Mürsel : 10 dakkaya geliyorum.
Çok az kalmıştı. Kalbim yerinden çıkacaktı sanırım. Sürekli dua ediyordum "çok şükür tekrar onu burda beklediğim günler geldi" diye. Hep aynı parkın önünde arabayla gelip beni almasını beklerdim.
Çok anısı var bu parkın bizim ilişkimizde. İlk bu parkta görmüştüm zaten onu. Arabanın farları gözlerimi almıştı ki o an geldiğini farkettim. Heyecandan yürüyemiyordum. Neyse ki arabaya binmiştim. Çaktırmadan ona bakıyordum o yeşil ışığı beklerken. Tablo gibi adam abi ya. En fazla bi kaç kez göz göze gelmiş onda da hemen geri çevirmiştik kafamızı. 2 saat boyunca tek kelime etmeden oturup müzik dinlemiştik. İkimizinde cesareti yoktu yemiyodu konuşmayı başlatmak. O yüzü olmadığı için ben gururumdan. Eve gitmem gerekiyodu. Bi sigara içip gitmeye karar verdim. Ona da uzattım. Sigaramı yakıp arabadan iniyordum ki kolumdan tutup " bitsin sigaran gidersin" demesiyle oturdum tekrar götümün üstüne. Nefret ederdi sokakta sigara içmemden. Keşke sigara daha uzun olsaydı da inmek zorunda olmasaydım. Sigaramı söndürüp iniyordum o kocaman kaslı kollarını omzumda hissettim. Bi şey söylemeden al el acele sarıldı. Bi an kalp atışını hissettim daha sıkı sarıldım. O an hiç bitmesin istedim. Evet dünya kollarımın arasındaydı. Benim dünyam. Yine de konuşamamıştık. Çok maldık.
Nerden bilebilirdim bu rüya gibi günün aslında yine kıyametim olduğunu.
